Woensdagkind (2008) (Wednesday’s Child 1992) van Peter Robinson is het zesde boek in de serie met Alan Banks. Dit boek werd destijds genomineerd voor een Edgar. Dit is overigens niet het enige boek van deze auteur dat genomineerd werd of een prijs kreeg. Volkomen terecht want zijn werk dwingt, naarmate de vertaling van de serie vordert, steeds meer respect af.

Twee maatschappelijk werkers komen bij Brenda Scupham aan de deur. Ze zijn genoodzaakt haar kind mee te nemen omdat er aanwijzingen zijn voor misbruik. Moeder Brenda is onder de indruk en geeft haar dochter mee aan het duo. Maar haar dochter - Gemma- keert niet terug. Dan wordt de politie gealarmeerd en start een zoektocht naar het 7-jarige meisje. Alan Banks heeft de leiding samen met Gristhorpe.

Gristhorpe is bijna toe aan zijn pensioen. ‘Hij was op een leeftijd dat elk onbekend pijntje aanleiding gaf tot meer angst dan vroeger wanneer een verkoudheid eens wat langer duurde en zich op de borst vastzette.’ De oude politieman is bijzonder begaan met deze zaak omdat hij destijds betrokken was bij de oplossing van de zaak rondom de ‘Moors-moordenaars’. 
Peter Robinson refereert hier aan het duo Ian Brady en Myra Hindley. Zij pleegden een serie kindermoorden tussen juli 1963 en oktober 1965. Myra Hindley en haar vriend Ian Brady werden uiteindelijk gearresteerd en schuldig bevonden. Sommige slachtoffers werden geslagen, gemarteld en seksueel misbruikt. Hun lichamen werden begraven op de hei, de Saddleworth Moor in Lancashire. Dit is dus de reden voor de bijzondere betrokkenheid van de oude Gristhorpe. ‘Op de een of andere manier stond die dag scherper in Gristhorpes herinnering gegrift dan welke andere dag uit zijn leven.’

De titel Woensdagkind verwijst naar een kinderrijmpje. ‘Op woensdag, donker en vol verdriet’. Het verdwenen meisje Gemma was een triest kind dat vaak in gedachten leek verzonken. Peter Robinson schetst de achtergrond van het meisje en hierdoor wordt deels de gemoedstoestand van het kind verklaard.

Woensdagkind is een goed uitgebalanceerd boek dat nergens langdradig wordt of verveelt. Zoals in veel van zijn werk mixt Peter Robinson soepel het gewone leven met het misdaadverhaal. Banks is weer herkenbaar met zijn gewoonten. Regelmatig bezoekt hij de kroeg om een biertje te drinken. Hij rookt – met enig schuldgevoel – zijn Silk Cuts en soms speelt zijn litteken op. Muziek is belangrijk gezelschap. Banks observeert de nieuwe tijd die haar intrede doet en constateert het verglijden van de jaren. Zijn kinderen groeien op en zijn vrouw kan meer tijd besteden aan haar interesses.

Het misdaadverhaal zit goed in elkaar. Dankzij grote inspanningen - het team krijgt niets cadeau – vordert het onderzoek. Het echtpaar dat het meisje meenam van huis krijgt hierdoor steeds meer gestalte. Ook blijken er andere connecties te zijn met dit duo.
Banks is een zachtaardige politieman, maar kenmerkt zich eveneens door scherpe verhoren. Deze dialogen zijn een genot om te lezen. De plot verrast, het eind van het verhaal ontroert en dan blijkt dat de oude politieman Gristhorpe zijn steentje kan bijdragen. Een cirkel is rond.   

Alweer een prima misdaadroman over politiemensen van de hand van Peter Robinson. Zonder onnodig spektakel of sensatiebelustheid. Wel gewone mensen met hun verschillende kanten naast wolven in schaapskleren. Tragiek naast kwaad. En met een opmerkelijke moederrol.
Ook deze politieroman van Peter Robinson heeft klasse en Alan Banks wordt – door de sterke en consistente uitwerking - zo langzamerhand een goede bekende. Bijzonder aangenaam gezelschap!