naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z | Meer over Peter Robinson
Verdronken verleden (2004) Peter Robinson *** (10e titel in de reeks)
Een goed boek

'Verdronken verleden' is de titel van het meest recent vertaalde boek van Peter Robinson. Het Thornfield – reservoir komt droog te staan en een jongen ontdekt een skelet. Alan Banks wordt opgetrommeld om na te gaan wie de overledene was en of hier sprake was van moord. Hij werkt samen met Annie Cabbot. Ze moeten een ingewikkelde puzzel gaan leggen en langzaam maar zeker komen de stukjes op de juiste plaats.

Er lopen twee lijnen door het verhaal. Allereerst wordt het verhaal verteld vanuit Alan Banks, hij vertegenwoordigt de huidige tijd. Daarnaast duiken we in de geschiedenis van Engeland tijdens de tweede wereldoorlog. Overstappen van de ene naar de andere verhaallijn lukt moeiteloos. Peter Robinson heeft ze kundig aan elkaar gesmeed. Het kan niet anders dan dat Robinson behoorlijk wat research gepleegd heeft om de feiten uit het verleden kloppend te maken. Dat levert soms mooie doorkijkjes op naar een andere tijd. Vooral details uit het dagelijkse leven zijn interessant. In het heden komen we Banks tegen die worstelt met zijn scheiding. Ook in zijn beroep is hij niet succesvol, van zijn meerdere krijgt hij tegenwerking. Robinson maakt Banks tot een ‘eigen’ en geloofwaardig karakter met zijn beslommeringen en twijfels.

Het boek leest plezierig en is toegankelijk. Toch was ik niet gefascineerd door het verhaal, zoals bij top-thrillers het geval kan zijn. Sommige passages waren, naar mijn smaak, te uitvoerig beschreven. De plot kwam als verrassing, maar ik vond hem ook wel enigszins gekunsteld. Peter Robinson is een muziekkenner en dit is ook in Verdronken verleden goed te merken. In Onvoltooide zomer heb ik hiervan genoten. In dit boek is het nog steeds een welkome toevoeging, maar ik vond het minder goed uit de verf komen waardoor het soms aandoet als een ‘kunstje’. Een voorbeeld: als Annie aan Banks een groot geheim onthult klinkt op de achtergrond ‘Liebestraum’ van Liszts. In de serie is dit boek geschreven vóór Onvoltooide zomer. Het blijft jammer dat er niet gekozen is voor de oorspronkelijke volgorde van publicatie.

Alles tegen elkaar afwegend kom ik tot drie sterren. En dat betekent nog altijd: een goed boek.

Kil als het graf (2004) Peter Robinson *** (11)

Niet echt verrassend

De carrière van Alan Banks verloopt niet voorspoedig. Als zijn chef Jimmy Riddle zijn hulp inroept is hij hogelijk verbaasd. Hun verhouding is problematisch, ze moeten elkaar niet. Toch gaat Banks op zoek naar de dochter van Riddle die weggelopen is en van wie naaktfoto’s op internet zijn verschenen.

Kil als het graf is het vierde boek van Robinson dat in Nederlandse vertaling is verschenen. Helaas zijn ze niet in de juiste volgorde vertaald, dat blijf ik jammer vinden met name omdat er een opbouw zit in de reeks.
In dit boek is de hand van Peter Robinson weer duidelijk merkbaar. Alan Banks wordt zo langzamerhand voor mij een goede bekende. Hij is een menselijke, hardwerkende inspecteur die ook zijn persoonlijke besognes heeft. Zo is hij bezig zijn komende scheiding te verwerken en heeft hij moeite met het feit dat zijn dochter, net als alle kleine meisjes, groot wordt. Dan is er nog Annie, een collega, met wie hij moet samenwerken. Dat gaat niet altijd van een leien dakje. Robinson is ook herkenbaar door de vele verwijzingen naar allerlei soorten muziek. Het is wederom duidelijk dat hier een grote passie ligt van deze schrijver.
Kil als het graf is goed opgebouwd en toegankelijk geschreven. In het verhaal zitten enkele zeer verrassende wendingen.
Toch ben ik over dit boek van Robinson minder enthousiast dan over enkele vorige. Sommige passages vond ik te breed uitgesponnen. En wat betreft de plot, het kwartje valt, de dader is duidelijk, maar ergens vond ik het toch niet bevredigend. Dat heeft te maken met het feit dat er teveel sprake is van toeval. Dit boek heeft mij ook niet verrast, verwonderd of anderszins aangegrepen.
Toch blijven de boeken van Robinson zeker de moeite waard en zijn van goede kwaliteit. Mijn favoriet is nog steeds Onvoltooide zomer, onlangs genomineerd voor Anthony Award 2004. Een mooie opsteker voor deze Peter Robinson.

Nasleep (2002) Peter Robinson **** (12)
Bijzonder

Nasleep begint met de ontmaskering van een seriemoordenaar. Dit is bijzonder, in veel thrillers gaat het over de jacht op. Er worden verschillende personages beschreven en ze worden goed uitgediept door Robinson.

Het boek gaat eigenlijk ook over verschillende rollen: dader en slachtoffer. Over hoe een slachtoffer kan verworden tot een dader en over het bevestigen van een slachtofferrol door consequent keuzes te maken waardoor de rol in stand blijft. Prima boek.

Onvoltooide zomer (2003) Peter Robinson ***** (13)
Bevestiging van het schrijverstalent van Robinson

Nadat ik ‘Nasleep’ van Peter Robinson gelezen had, was ik vast van plan zijn volgende boek te kopen. Dat boek ligt nu in de winkels en de titel is ‘Onvoltooide zomer’. De hoofdpersoon is wederom Alan Banks. Ook ontmoeten we Annie en een andere hoofdrol is weggelegd voor Michelle. Het verhaal gaat over twee onopgeloste moorden. De eerste dateert uit de zestiger jaren, de tweede is een recente moord. Banks raakt betrokken bij het oplossen van beide misdaden. De moord uit de zestiger jaren komt voor Banks erg dichtbij omdat het een toenmalige vriend betrof. ‘Onvoltooide zomer’ is een goed geschreven boek. Wat betekent dat in dit geval?

Allereerst is het zeer toegankelijk. Ik denk dat Robinson veel gesleuteld heeft om deze toegankelijkheid te bereiken. Want het is geen simpel verhaal. Nee, het is gedocumenteerd en doorwrocht en dan wordt toegankelijkheid een kwaliteit op zich. De hoofdpersonen zijn mensen met wie je meeleeft. Karakters worden uitgediept en er is een goed verhaal. Aan het eind komen de lijntjes bij elkaar. Het is een boek met een zekere nostalgie naar vervlogen jaren, zonder dat dit uitmondt in ‘leven in het verleden’. Een aantal mensen in dit boek heeft ooit ergens emotionele of psychische schade opgelopen of schuld opgebouwd. Dit wordt geloofwaardig beschreven. De worsteling die Michelle voortdurend heeft met 'opgelopen pijn' is ontroerend.

Peter Robinson is een muziekliefhebber, zoals je ook op zijn website kunt zien. En dat wordt in dit boek vanaf het begin duidelijk. Er zijn veel verwijzingen naar muziek uit de jaren zestig. Voor mij een feest der herkenning. Maar daar blijft het niet bij. Robinson is ook geïnteresseerd in de hedendaagse en klassieke muziek. Hij is deskundig op een breed muzikaal terrein en hij brengt dit enthousiasme op mij als lezer over. Daarnaast schetst hij een beeld van zeden en gewoontes uit de jaren zestig: herkenbaar en gedocumenteerd. Maar ook de huidige tijd leeft!

Het leuke van een serie boeken is dat je de hoofdpersonen steeds beter leert kennen. Dat is bij Banks ook het geval. Ik mag hem wel en ben benieuwd hoe het verder gaat met zijn leven. Dit boek is voor mij een bevestiging van het schrijverstalent van Peter Robinson.

Vuurspel (2004) Peter Robinson *** (14)
De vonk sloeg niet echt over


Vuurspel is het vijfde boek van Peter Robinson dat in het Nederlands is vertaald. De hoofdpersoon is wederom Alan Banks. Op een koude ochtend spoedt hij zich naar een brand die twee slachtoffers heeft geëist. Al snel blijkt dat de brand is aangestoken. Samen met Annie, een politievrouw die we ook uit eerdere boeken kennen, gaat inspecteur Banks op onderzoek uit. Al snel duiken er verdachten op. Er blijken geheimen te schuilen achter –op het oog- keurige façades. En het privé-leven van Alan Banks kent ook de nodige beslommeringen.

Alan Banks is en blijft een eigenzinnige en sympathieke inspecteur. Dit is inmiddels het veertiende deel dat Peter Robinson heeft geschreven met deze politieman in de hoofdrol. In dit boek is het centrale thema ‘brand’. In Vuurspel geeft de auteur, naast het verhaal over het onderzoek, veel informatie over de verwoestende werking van brand op het menselijk lichaam en de gevolgen voor sporenonderzoek. Dat levert interessante passages op die Robinson op een toegankelijke manier aan de lezers voorschotelt.

Het verhaal leest gemakkelijk en Peter Robinson is zonder twijfel een knap schrijver. Maar helaas kwam de plot voor mij niet als een verrassing. Het einde maakt dat je je afvraag hoe het in de toekomst verder zal gaan met Banks……… De inspecteur is een groot liefhebber van muziek, dat weet de lezer inmiddels uit voorgaande boeken. Ook in Vuurspel wordt het verhaal gelardeerd met de muziekkeuze van Alan Banks. Het is overduidelijk dat Peter Robinson een indrukwekkende kennis heeft van de meest uiteenlopende genres van muziek. Maar toch begint dit voor mij, na het lezen van vijf boeken over Banks, een beetje gewoon te worden. De bewondering en verbazing die mij tijdens het lezen van de eerste twee boeken troffen hebben plaats gemaakt voor constatering. Het went blijkbaar. Ik vind ook dat Peter Robinson soms teveel uitwijdt. Hierdoor verliest het verhaal aan tempo en spanning.

Vuurspel heeft me niet echt geraakt of beroerd. Het is ongetwijfeld gedegen en goed gedaan. Daarnaast heeft Robinson een plezierige schrijfstijl en een krachtige hoofdpersoon. Om bij het thema te blijven, deze keer sloeg de vonk bij mij helaas niet echt over. Maar Peter Robinson is een auteur die ik blijf volgen.
Drijfzand (2005) Peter Robinson **** (15e titel)
Banks beschouwt

Drijfzand is het vijftiende boek met inspecteur Banks in de hoofdrol. Ze zijn niet allemaal in Nederlandse vertaling verschenen, maar het zal de lezer die nog geen boeken van Peter Robinson gelezen heeft geen moeite kosten om in dit verhaal te stappen. Dit is te danken aan de stijl van deze schrijver.Toegankelijk, laagdrempelig en helder.

Alan Banks heeft vakantie. Dan belt zijn broer Roy met wie hij een nogal koele verstandhouding heeft. Hij vraagt om hulp en door de aard van het telefoontje gaat Banks er meteen op af. Hij treft Roy niet thuis en start een zoektocht. Annie Cabbot, een andere prominente hoofdpersoon in de boeken van Robinson, krijgt te maken met de moord op een jonge vrouw. Deze vrouw draagt het adres van inspecteur Banks bij zich. Merkwaardig.

Peter Robinson zet een verhaal neer dat zich geleidelijk ontwikkelt en ontvouwt. Incidenten worden met beleid en gedoseerd ingevoerd waardoor een evenwichtig opgebouwd verhaal ontstaat met een geloofwaardige inhoud. Het gewone leven met gewone mensen komt langs en de politiemensen werken hard en zijn gedreven. Er zijn twee parallelle verhalen die mooi in elkaar grijpen.

In Drijfzand ontmoeten we een melancholieke en reflecterende Banks. Hij heeft in het vorige boek een flinke opdonder gekregen en veel verloren en is bezig zichzelf bij elkaar te rapen. Deze keer komt zijn persoonlijk leven extra dichtbij doordat hij op zoek gaat naar zijn broer Roy. Hierdoor komt de lezer meer te weten over de verstandhouding tussen de broers, hun jeugd en hun ouders.

Peter Robinson zet vaak in zijn boeken een thema neer dat hij op meerdere manieren uitwerkt. Deze keer zijn dat: afkomst, jeugd en ‘wat maak je van je leven’. Zowel in het misdaadverhaal als in het persoonlijk leven van de inspecteur vormen ze op de achtergrond een rode draad. Daarnaast speelt uiteraard de ontwikkeling van het misdaadverhaal. Deze keer zijn de misdaden van zodanige aard dat ze Banks en zijn mensen schokken. Bij Robinson is dit niet altijd het geval. In andere boeken heeft hij ook ‘kleine’ misdaden beschreven. In dit boek ligt de kracht van Robinson in het gedoseerd aanreiken van ingrediënten van het isdaadverhaal waardoor raadsels stukje bij beetje worden ontsluierd. Peter Robinson is geen schrijver die gruwelijke scènes of daden uitvoerig beschrijft. Het gaat hem meer om de gevolgen.

Banks is geen superheld. Gelukkig maar. Dat maakt hem als personage extra innemend. Hij is wel een uiterst eigenzinnig man en houdt er soms onorthodoxe methodes op na of lapt procedures aan zijn laars.
Ik ben al lang geleden ‘gevallen’ voor Alan Banks. Peter Robinson is een talent om te koesteren. Hij verstaat de kunst een goedlopend, toegankelijk en spannend verhaal te construeren rondom hoofdpersonen die als normale mensen tot leven komen. Met deze Banks uit 2005 bewijst Robinson wederom zijn vakmanschap. Overigens vind ik de veranderde stijl van de omslag niet echt een verbetering.
Hartzeer (16) Peter Robinson ***

Op de omslag van Hartzeer staat  vermeld ‘Niet goed, geld terug’. Bij een auteur als Peter Robinson die al jaren vrij constante kwaliteit levert, mag je verwachten dat je niet bedrogen uitkomt. Dat geldt inderdaad ook voor Hartzeer.

In 1969 wordt na afloop van een popfestival op het festivalterrein het lichaam gevonden van een jonge vrouw  in een slaapzak. Ze lijkt een flower-power meisje, op haar wang is een bloem geschilderd.
Veertig jaar later krijgt Alan Banks te maken met een moordzaak die iets te maken lijkt te hebben met de zaak uit 1969. Een popjournalist - Nick Barber - wordt dood gevonden in zijn gehuurde huis. Hij deed onderzoek naar de betreffende zaak uit het verre verleden. Overeenkomst tussen beide zaken lijkt de popgroep 'Mad Hatters' te zijn. Destijds waren zij popmuzikanten in opkomst. Nu 40 jaar later staat de band er minder rooskleurig voor. Banks onderzoekt het verband tussen toen en nu.

Peter Robinson roept de sfeer van  1969 beeldend op. Bekende popgroepen zoals Pink Floyd en Led Zeppelin komen voorbij. Daarnaast schetst de auteur de veranderende wereld van toen. De vrijheid en de blijheid, de excessen, de jongeren die zich los wilden maken van oude vormen en gedachten, maar ook de normativiteit bij hun oordeel over alles wat gold als burgerlijk of ouderwets.
 
Robinson schakelt tussen toen en nu en de lezer volgt moeiteloos. Draden uit het verleden worden in het heden opgepakt, personages kijken terug in de tijd en werpen hun licht. Daarnaast krijgt de huidige tijd aandacht. Zo speelt de zoon van Banks  in een band en via hem krijgt de lezer zicht op  de hedendaagse popcultuur.

Banks werkt weer samen met Annie Cabbot en hij heeft een nieuwe vrouwelijke leidinggevende - hoofdinspecteur Gervaise - die er een nogal zakelijke benaderingswijze op na houdt. Banks en Annie hebben er moeite mee.

Langzaam maar zeker komen de lijnen van destijds en nu samen. Dit doet Peter Robinson  - zoals altijd – vakkundig en via een prima opbouw. De plot is verrassend maar niet het meest belangrijke onderdeel van dit boek.
Dat zijn de sfeer, de mooi opgebouwde spanning, de politiemensen en de burgers van vlees en bloed, de muziek van toen en nu.
Alweer een aanrader deze Robinson die dateert uit 2006. Tot dusver zijn er 13 boeken van zijn hand in Nederlandse vertaling verschenen. Dat de rest moge volgen. Een prachtige reeks boeken.