Karin Alvtegen
werd in 1965 geboren in Stockholm. Ze is familie van Astrid Lindgren.
Ze groeide op in een kleine stad genaamd Huskvarna. Haar ouders
waren allebei leraar en ze had twee broers. In 1993 verongelukte
haar oudere broer Magnus tijdens een bergtocht. Pas achteraf realiseerde
ze zich dat dit telefoontje haar leven voorgoed zou veranderen.
Ze kon niet begrijpen dat ze niets kon doen om alles weer 'normaal'
te maken. Toen haar broer verongelukte was ze in de negende maand
van de zwangerschap van haar tweede kind. Ze probeerde overeind
te blijven. Maar binnenin groeide ‘duisternis’. Ze werd
steeds rustelozer en banger. Het lukte haar om haar gevoelens voor
familie en vrienden verborgen te houden. Maar daarvoor betaalde
ze een prijs. Ze vluchtte als het ware voor haar gevoelens. Maar
de angst werd groter en groter. Hoe kon ze haar kinderen nog beschermen
als er altijd iets ergs zou kunnen gebeuren? Ze was heel angstig,
had moeite met ademhalen en pijn op de borst. Op een bepaald moment
zakte ze in elkaar op de keukenvloer. Ze dacht dat ze een hartaanval
had gehad, maar de medici constateerden dat ze gezond was. 'Iemand
heeft eens gezegd dat heftige paniekaanvallen betekenen dat ‘de
ziel moet overgeven’. Dat was wat ik voelde', aldus Karin
Alvtegen. Toen ze eenmaal de deur naar haar innerlijke duisternis
geopend had, was er geen weg terug. Ze werkte zes maanden niet,
durfde zelfs de deur niet uit. Ze voelde een algehele schaamte over
het totale verlies aan controle over haar leven.
Op een morgen werd ze wakker met het begin van een verhaal in haar
hoofd. Ze stelde zich iemand voor die in dezelfde omstandigheden
verkeerde als zijzelf, maar deze persoon wilde het patroon doorbreken.
Ze belde met haar man om te vragen hoe ze de computer moest opstarten
en ging aan de slag. Peter Brolin was geboren (hoofdpersoon uit
Schuld). Op diezelfde dag schreef ze het eerste hoofdstuk, hoewel
ze dat toen nog niet besefte.
Hoe het verhaal zou aflopen, dat wist
ze nog niet. Ze had het gevoel alsof ze een geheime kamer binnen
zichzelf ontdekt had. In die kamer was ze nog nooit geweest. Ze
schreef vijf weken lang. Achteraf bleek dat ze in deze tijd bijna
het hele boek heeft geschreven. Ze moest doorzetten van zichzelf
en wist daarna wat ze het liefst wilde: SCHRIJVEN. Dit gevoel heeft
haar het geloof in de toekomst en levensvreugde teruggegeven. Ze
zocht in het telefoonboek naar een uitgever en stuurde het script
op.
'Het leven geeft geen garantie', zegt Karin Alvtegen. 'Het enige
dat we zeker weten is dat je nooit zeker weet wat je te wachten
staat. Er kunnen zich calamiteiten voordoen, evenals kansen. Daarom
is het belangrijk datgene te doen waarbij je een goed gevoel hebt.'
Soms wordt ze ’s morgens wakker en is verbaasd over het feit
dat ze een schrijfster is. Ze vindt het een luxe dat ze haar eigen
kleine wereld kan en mag scheppen.
Hoe verloopt
het schrijfproces?
Het meest belangrijke voor Karin Alvtegen is het bedenken van een
spannende hoofdpersoon. Ze heeft in haar boeken veel ‘loosers’
geschapen. Dit zijn mensen die om de een of andere reden het spoor
bijster zijn geraakt. Ze probeert dan te beschrijven hoe ze uiteindelijk
komen tot zelfrespect en het bevechten van een leven dat de moeite
waard is. Bij het schrijven neemt ze zichzelf als maatstaf : ‘Wat
zou ikzelf graag lezen?' Het is noodzakelijk dat ze de ‘moordenaar’
geheel begrijpt. Waarom komt hij tot een daad? Wat zijn zijn beweegredenen
of achtergronden?' Karin Alvtegen schrijft niet over inspecteurs
of journalisten. 'Er zijn al veel schrijvers die dit heel goed kunnen',
vindt ze. Ze wil iets anders. Als ze eenmaal begonnen is, dan schrijft
ze door. Vanaf bladzijde 1 tot het einde, alles in chronologische
volgorde. Ze praat met niemand over haar ideeën totdat het
boek af is.
Lessen in schrijven heeft ze nooit gevolgd. In de eerste plaats
schrijft ze voor zichzelf. 'Als ik zou nadenken over wat de lezer
wil, dan zou het niet lukken.'
Ze heeft niet de illusie dat ze met haar boeken de wereld kan veranderen,
maar als ze kan overdragen dat empathie en respect belangrijk zijn
in een mensenleven, dan is ze erg tevreden.
Karin Alvtegen is in haar land
een gevierd auteur van misdaadromans. Maar ook in andere landen
is ze ontdekt. Haar boeken zijn vertaald in vele talen. Twee van
haar boeken worden verfilmd en de Schotse T.V. gaat een serie maken.
De Franse ‘Elle’ heeft 'Saknad' uitgeroepen tot het
beste boek van het jaar.
Karin Alvtegen is gelukkig. Ze had nooit vermoed dat dit succes
zou komen. Schrijven heeft haar uit een depressie gered.
Karin Alvtegen heeft zonder twijfel een geheel eigen stijl.
|
|