Eigenzinnig werk

De overvallers die met z’n drieën waren is mijn eerste kennismaking met Jos Pierreux, schrijver uit Vlaanderen. Collega Gerd werd helemaal gegrepen door Pierreux. Collega Jeroen duidelijk minder en ik werd nieuwsgierig.

Ik moet zeggen dat het even wennen was. Aan de stijl van Pierreux, aan de merkwaardige personages die voorbij komen, aan het onverbloemde taalgebruik en aan de humor. In tegenstelling tot Gerd heb ik niet geschaterd van het lachen, maar wel regelmatig geglimlacht om geestig beschreven situaties en personages. De schrijver is niet alleen maar uit op humor. Met effectbejag kan het bijna niet meer grappig zijn. Dus zijn het niet alleen kolderieke situaties die voorbij komen, ook andere kanten van de ‘levensmedaille’ wordt belicht zoals de overpeinzingen en angsten van een inspecteur die weet dat hij niet lang meer te leven heeft.

Pierreux heeft een eigenzinnige stijl en weet zich hiermee te onderscheiden. Hij schept in Knokke een opmerkelijk decor, heeft een opvallende schrijfstijl en introduceert curieuze personages. Een inspecteur die een relatie heeft met een callgirl (die hij voor zichzelf wil hebben), een deugdzaam echtpaar dat een laatste kans ziet om - zonodig illegaal - een kind te adopteren, een politieagente met een bijzondere (in)borst naast een politieman met de bekende hersen- of hormoonafwijking waardoor hij maar aan één ding kan denken.
Een merkwaardige club mensen. Ze verwonderen, ze deugen soms wel en soms niet en regelmatig brengt Pierreux scherpe waarnemingen en komische situaties in. Met een scherpe pen neemt hij de tijdsgeest op de hak. Een minpuntje was voor mij dat ik het misdaadverhaal niet echt spannend vond. Voor mij zijn de ingrediënten van dit boek: karikaturale gebeurtenissen en personages, een flink tempo, eigenzinnigheid en humor.

‘In het trio dat iets te vieren had’ vertelt Jos Pierreux het verhaal van een - uit eerdere boeken bekend - onderbemand politieteam in Knokke - Heist.
Het is zomer en de weergoden willen niet meewerken. De regen komt met bakken uit de lucht vallen en vormt het grijze decor van een verhaal vol kleine en grote misdaden. Pubers riskeren hun leven in zee, een oude vrouw overlijdt, een potloodventer vent, een juwelier vraagt hulp aan de politie en een politieman verschijnt om duistere redenen niet op zijn werk.
In deze en andere zaken komen Luc Borré, Mangels, Pisters, Athenus en anderen voorbij. Het zijn politiemensen van vlees en bloed met hun hebbelijkheden en hun onhebbelijkheden. De een is niet te beroerd om flink geld bij te verdienen met een heuse ‘schnabbel’, de ander is een dienstklopper en weer een ander bekijkt de wereld via zijn geslachtsdelen. Dit alles zou kunnen verworden tot karikatuur of platheid maar de scherpe dialogen en de humoristische ondertoon weten dit te voorkomen. Politieman Athenus is dermate seksistisch dat je bijna medelijden met hem zou krijgen. Wat kan een obsessie vermoeiend zijn!
Pierreux laat zien dat politiemensen gewone mensen zijn. Geen FBI kornuiten met gestaalde spieren en een onwaarschijnlijke intelligentie. Geen alleskunners die elke zaak oplossen, maar gewone individuen die zich van elkaar onderscheiden.
De interactie tussen deze mensen levert knappe en grappige dialogen op.
Pierreux schrijft humoristisch, maar hier blijft het niet bij. Kwetsbaarheid en zachtere kanten worden ook beschreven.
Dit alles maakt ‘het trio’ tot een geloofwaardig, geestig en eigengereid boek.
Een rijke bron voor een mooie t.v.-serie over Knokke.
Een minpunt vind ik de omvang van het boek. Soms lijkt het alsof de schrijver teveel kwijt wil. Het zijn vaak interessante passages, maar de uitstapjes halen soms de structuur en de vaart teveel uit het verhaal.
Eigenzinnig werk en markante personages.