In Loverboy van René
Appel staat Yoka Kamphuys centraal. Ze is schrijfster van misdaadromans
en de hoofdpersoon in haar boeken heet Anouk Akkerman. Yoka is in
het echte leven getrouwd met Hans en ze krijgt het vermoeden dat
hij vreemd gaat. Dit blijkt het geval en steeds meer raakt haar
eigen leven verweven met het leven van Anouk Akkerman, de hoofdpersoon
uit haar boeken. De vraag dient zich steeds meer aan waar de werkelijkheid
eindigt en fantasie begint……
René Appel mixt twee
verhaallijnen. Het leven van Yoka Kamphuys en de belevenissen van
Anouk. Dit gebeurt soepel en inzichtelijk waardoor het geen moeite
kost heen en weer te schakelen. Zoals altijd is de schrijfstijl
concreet, vol vaart en toegankelijk. Deze keer brengt de schrijver
veel incidenten in. Dit doet hij in de vorm van kleine krantenberichten
over misdaad. Sommige waren voor mij herkenbaar. Dit geeft het boek
de actuele kleur van het huidige Nederland.
De personages die de schrijver opvoert zijn gewone mensen die in
je buurt zouden kunnen wonen. Politiemensen spelen een zijrol, ze
krijgen geen gezicht maar dat is geen gemis omdat het oplossen van
een misdaad in een boek van deze schrijver nooit op de voorgrond
staat. Het gaat om de psyche van en de relaties tussen gewone mensen.
Het verhaal ontwikkelt zich niet in een onverwachte of verrassende
richting. Dat vond ik wel een beetje jammer.
De kracht zit in de psychologische
en relationele invalshoek. Dit levert beschrijvingen op van: obsessief
gedrag, jaloezie, hersenspinsels, gebrek aan zelfreflectie en zelfcorrectie.
Loverboy is boeiend, is actueel
en het leest bijzonder plezierig weg. De auteur weet eigentijdse,
relationele en psychologische thema’s eenvoudig en toegankelijk
op te dienen aan de lezer. Een kunst op zich en een specialisme
dat René Appel tot in de puntjes beheerst.
Ivo Verstegen is getrouwd met
Mirjam. Hij is makelaar en werkt onder andere voor Karel Hutting
die zich soms met zaken bezighoudt die het daglicht niet kunnen
verdragen. Door een transactie die slecht uitpakt bouwt Ivo een
torenhoge schuld op bij Karel. Betalen lijkt geen optie gezien Ivo’s
financiële situatie en uiteraard laat Karel dit niet over zijn
kant gaan.
In Los Geld belicht René
Appel, naast het misdaadverhaal ook het Nederland anno 2006. Recente
voorvallen komen, enigszins verpakt, voorbij. Vaak zijn ze voorzien
van een knipoog en met zijn milde spot schetst de schrijver tijdsbeelden.
Zo komen kunstenaars langs die hun eigen talent allang ontdekt hebben,
terwijl de rest van de wereld het licht nog niet heeft gezien. De
gladde makelaarswereld wordt belicht evenals de trendy redactie
van de bladenmarkt die nadenkt over het ontketenen van de nieuwe
hype of over de lancering van dat ene geweldige tijdschrift om dat
ene gat in de markt te dichten.
Gebeurtenissen volgen elkaar
meestal in een rap tempo op. Het lijkt alsof de schrijver hiermee
heeft willen experimenteren?
De rol van de politie wordt onderbelicht. In het verhaal vindt een
aantal gebeurtenissen plaats die in het Nederland anno nu met zijn
talrijke nieuwsrubrieken allang opgepikt zouden zijn. Dat doet enigszins
onwaarschijnlijk aan.
Spannend? Jazeker? Leest het
goed? Ja. Is boek toegankelijk? Zeker weten.
René Appel is in Nederland de grondlegger van de psychologische
misdaadroman. Zijn specialisme is dat personages nergens verworden
tot karikaturen.
De laatste tijd wordt de markt overspoeld door Nederlandstalige
auteurs die dit ook proberen. Jammer maar helaas, lang niet iedereen
kan het gewone leven zo geloofwaardig neerzetten als René
Appel. Vaak zit er een laag achter. Deze keer is dat milde spot.
Dit is overigens niet de beste Appel die ik gelezen heb. Wel een
geweldig begin, een minder middenstuk en dan een mooi en spannend
slot.
Schone handen – (2007) René Appel **** |
Schone handen, zo luidt de titel van het nieuwste boek van René Appel. De auteur bracht zijn eerste misdaadroman in 1987 op de markt, dat is 20 jaar geleden. In tussentijd heeft hij 20 misdaadromans gepubliceerd. Bewonderenswaardig!
Het verhaal vertelt de lotgevallen van Sylvia en Eddie. Ze wonen in Amsterdam en materieel gezien ontbreekt het hen en hun beide kinderen aan niets. Eddie doet goede zaken in het criminele circuit. Sylvia is weliswaar tevreden met de materiële welvaart, maar zo langzamerhand steken twijfels de kop op. Hoe gevaarlijk is het milieu waarin Eddy verkeert? Kan dit allemaal wel door de beugel? Met welke mensen gaat hij precies om? Wat zal de invloed zijn– ook op langere termijn – van Eddie’s gedrag, zijn connecties en zakelijke activiteiten op het leven van de kinderen.
Een paar voorvallen maken dat haar twijfels toenemen. Zal ze Eddie verlaten? Waar moet ze heen? Zal Eddie dit accepteren? Wat zullen zijn criminele vrienden hiervan vinden?
Schone handen is een spannend boek dat de aandacht voortdurend vasthoudt en dwingt tot verder lezen. Het verhaal is daarnaast bedrieglijk toegankelijk. Een klare lijn. De kwaliteit van schrijver René Appel ligt in het feit dat hij zonder omcirkelende bewegingen tot de kern komt. Er zijn geen overbodige details die afleiden van de hoofdlijn van het verhaal. Geen ‘geneuzel’. Wel zijn er uitstapjes naar het hedendaagse leven en de actualiteit in Nederland. Ze hebben een functie binnen het verhaal en ze zijn – zoals altijd – herkenbaar en goed getroffen. Daarnaast schrijft René Appel dialogen die vloeiend en soepel verlopen. Ze doen nergens gekunsteld aan. Het is gewone taal die je in je omgeving hoort - herkenbaar - hierdoor komt het dichtbij.
Eddie is een crimineel en toch wordt hij niet eendimensionaal neergezet. Op sommige momenten heb je als lezer toch met hem te doen en krijgt een andere kant van zijn persoon nadruk. Sylvia wint, naarmate het verhaal vordert, als personage aan kracht.
Spannend leesplezier en goed voor uren geboeid lezen. De ontknoping is goed gevonden en niet alledaags. Dat ervaring, vakmanschap en taalbeheersing hun vruchten afwerpen, bewijst René Appel met Schone handen. Hij is en blijft de pionier en de grote meester van de Nederlandse psychologische misdaadroman. En van een klare lijn. |