naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z | meer over René Appel
Doorgeschoten (2003) René Appel ***    
Ik blijf een liefhebber van het eerste uur

Ik heb bijna alle boeken van Rene Appel. Ooit ben ik begonnen met Handicap, en voor mij was het een ontdekking dat een Nederlander dit soort boeken kon schrijven. Appel is nooit een schrijver geweest die politieke kwesties verwerkt heeft in een thriller, zoals Tomas Ross dat al heel lang doet. Ook Tomas Ross komt binnenkort met een verhaal, afgeleid van de moord op Pim Fortuyn.

Het verhaal van Doorgeschoten, is in grote lijnen al geschetst, daaraan heb ik niets toe te voegen. Ik vind dat Appel weer een erg Nederlandse misdaadroman geschreven, zoals ik van hem gewend ben. Hij is erin geslaagd de hoofdpersonen vrij neutraal weer te geven. Dit geldt zowel voor Tom Hordijk als voor Selma Verduyn en haar vrienden. Bij mij ontstond weinig inzicht in drijfveren van beide partijen; geen begrip, goed- of afkeuring. Misschien heeft Appel hiervoor bewust gekozen, de hele kwestie ligt natuurlijk gevoelig bij heel veel mensen. En hoewel ik dat begrijp, vind ik het tevens een gemis in het boek. Het worden geen mensen van vlees en bloed, zoals ik dat van Appel gewend ben.

Appel schetst een doemscenario over hoe het in Nederland had kunnen aflopen. Dit zet me wel aan het denken. Toch houd ik persoonlijk meer van de oude, Appel die gewone mensen beschrijft met hun angsten en argeloosheid die in aanraking komen met het kwade. Dit het liefst in combinatie met een doorzonwoning in Amersfoort of Hengelo. Dat was altijd de kracht van Appel. Dat het zo dichtbij kwam en dat het zulke herkenbare mensen betrof. Ik hoop dat de volgende Appel weer zo,n soort boek wordt. Want ik blijf een liefhebber van het eerste uur.

Misbruik wordt gestraft (2004) René Appel ****

Een interessante psychologische thriller

‘Misbruik wordt gestraft’ van René Appel ligt in de boekwinkel. Het is de zeventiende misdaadroman van de hand van deze Nederlandse auteur.

Het verhaal is geconstrueerd rondom Frank Eggers. Na een catastrofe die zijn leven op de kop heeft gezet, lijkt hij een soort evenwicht gevonden te hebben in zijn baan als hoofd van een basisschool. Maar dan wordt Frank Eggers geconfronteerd met zware beschuldigingen. Zijn sociale omgeving krijgt hier weet van en vanaf dat moment raakt Eggers zijn wankele evenwicht kwijt. ‘ Waar rook is, is vuur’, denkt de omgeving. Hoe zet je zo’n beeld recht? Wie gelooft je? Kun je je naam nog ooit zuiveren? En wat gebeurt er met je zelfbeeld?

‘Misbruik wordt gestraft’ is zonder twijfel een psychologische misdaadroman. Het beschrijft een sociaal mechanisme waardoor een mens zichzelf en zijn bestaanszekerheid verliest. Hierdoor komt het dichtbij, het zou in je naaste omgeving kunnen gebeuren. Het eigen kompas van Frank Eggers slaat op hol en gevolg zijn: angst, onzekerheid, wantrouwen en ontreddering. Dit klinkt misschien zwaar, maar er zijn ook luchtige en komische momenten. Op soms humoristische wijze beschrijft René Appel het dagelijkse leven in het huidige Nederland. Frank Eggers is hoofd van een basisschool, vervelende, klagerige ouders, onaangepaste kinderen en bureaucratie komen voorbij. Daarnaast schetst hij herkenbare gewone dagelijkse ervaringen. Een feest der herkenning.

Belangrijk thema in het boek is het functioneren van het geheugen. Wat kunnen wij ons precies herinneren? Wat zijn feiten? Wat zijn onze eigen hersenspinsels? Daarnaast spelen verwerking van verlies en de relatie ouders – kinderen een rol. René Appel is er in geslaagd deze thema’s geloofwaardig en soms ontroerend te beschrijven. De schrijver mixt bekwaam de verschillende thema’s en het resultaat is een indringend en spannend boek. Misschien is het meest knappe wel de bedrieglijke eenvoud van het verhaal. Het lijkt zo gewoon, zo gemakkelijk opgeschreven, zo dichtbij. Zonder twijfel is deze toegankelijkheid een groot verdienste van de schrijver. De laatste zin is goed getroffen. ‘…….langzaam, heel langzaam begon er een inzicht te dagen.’ Hiermee maakt René Appel duidelijk dat je pas kunt kijken met enige afstand, te dichtbij belemmert het zicht. Met deze slotzin valt op het laatste moment nog een kwartje.

Loverboy (2005) René Appel ****
Vakwerk

In Loverboy van René Appel staat Yoka Kamphuys centraal. Ze is schrijfster van misdaadromans en de hoofdpersoon in haar boeken heet Anouk Akkerman. Yoka is in het echte leven getrouwd met Hans en ze krijgt het vermoeden dat hij vreemd gaat. Dit blijkt het geval en steeds meer raakt haar eigen leven verweven met het leven van Anouk Akkerman, de hoofdpersoon uit haar boeken. De vraag dient zich steeds meer aan waar de werkelijkheid eindigt en fantasie begint……

René Appel mixt twee verhaallijnen. Het leven van Yoka Kamphuys en de belevenissen van Anouk. Dit gebeurt soepel en inzichtelijk waardoor het geen moeite kost heen en weer te schakelen. Zoals altijd is de schrijfstijl concreet, vol vaart en toegankelijk. Deze keer brengt de schrijver veel incidenten in. Dit doet hij in de vorm van kleine krantenberichten over misdaad. Sommige waren voor mij herkenbaar. Dit geeft het boek de actuele kleur van het huidige Nederland.
De personages die de schrijver opvoert zijn gewone mensen die in je buurt zouden kunnen wonen. Politiemensen spelen een zijrol, ze krijgen geen gezicht maar dat is geen gemis omdat het oplossen van een misdaad in een boek van deze schrijver nooit op de voorgrond staat. Het gaat om de psyche van en de relaties tussen gewone mensen.
Het verhaal ontwikkelt zich niet in een onverwachte of verrassende richting. Dat vond ik wel een beetje jammer.

De kracht zit in de psychologische en relationele invalshoek. Dit levert beschrijvingen op van: obsessief gedrag, jaloezie, hersenspinsels, gebrek aan zelfreflectie en zelfcorrectie.

Loverboy is boeiend, is actueel en het leest bijzonder plezierig weg. De auteur weet eigentijdse, relationele en psychologische thema’s eenvoudig en toegankelijk op te dienen aan de lezer. Een kunst op zich en een specialisme dat René Appel tot in de puntjes beheerst.

Los Geld (2005) ***
Tijdsbeeld

Ivo Verstegen is getrouwd met Mirjam. Hij is makelaar en werkt onder andere voor Karel Hutting die zich soms met zaken bezighoudt die het daglicht niet kunnen verdragen. Door een transactie die slecht uitpakt bouwt Ivo een torenhoge schuld op bij Karel. Betalen lijkt geen optie gezien Ivo’s financiële situatie en uiteraard laat Karel dit niet over zijn kant gaan.

In Los Geld belicht René Appel, naast het misdaadverhaal ook het Nederland anno 2006. Recente voorvallen komen, enigszins verpakt, voorbij. Vaak zijn ze voorzien van een knipoog en met zijn milde spot schetst de schrijver tijdsbeelden. Zo komen kunstenaars langs die hun eigen talent allang ontdekt hebben, terwijl de rest van de wereld het licht nog niet heeft gezien. De gladde makelaarswereld wordt belicht evenals de trendy redactie van de bladenmarkt die nadenkt over het ontketenen van de nieuwe hype of over de lancering van dat ene geweldige tijdschrift om dat ene gat in de markt te dichten.

Gebeurtenissen volgen elkaar meestal in een rap tempo op. Het lijkt alsof de schrijver hiermee heeft willen experimenteren?
De rol van de politie wordt onderbelicht. In het verhaal vindt een aantal gebeurtenissen plaats die in het Nederland anno nu met zijn talrijke nieuwsrubrieken allang opgepikt zouden zijn. Dat doet enigszins onwaarschijnlijk aan.

Spannend? Jazeker? Leest het goed? Ja. Is boek toegankelijk? Zeker weten.
René Appel is in Nederland de grondlegger van de psychologische misdaadroman. Zijn specialisme is dat personages nergens verworden tot karikaturen.
De laatste tijd wordt de markt overspoeld door Nederlandstalige auteurs die dit ook proberen. Jammer maar helaas, lang niet iedereen kan het gewone leven zo geloofwaardig neerzetten als René Appel. Vaak zit er een laag achter. Deze keer is dat milde spot.
Dit is overigens niet de beste Appel die ik gelezen heb. Wel een geweldig begin, een minder middenstuk en dan een mooi en spannend slot.

Schone handen – (2007) René Appel ****

Een klare lijn.

Schone handen, zo luidt de titel van het nieuwste boek van René Appel. De auteur bracht zijn eerste misdaadroman in 1987 op de markt, dat is 20 jaar geleden. In tussentijd heeft hij 20 misdaadromans gepubliceerd. Bewonderenswaardig!

Het verhaal vertelt de lotgevallen van Sylvia en Eddie. Ze wonen in Amsterdam en materieel gezien ontbreekt het hen en hun beide kinderen aan niets. Eddie doet goede zaken in het criminele circuit. Sylvia is weliswaar tevreden met de materiële welvaart, maar zo langzamerhand steken twijfels de kop op. Hoe gevaarlijk is het milieu waarin Eddy verkeert? Kan dit allemaal wel door de beugel? Met welke mensen gaat hij precies om? Wat zal de invloed  zijn– ook op langere termijn – van Eddie’s  gedrag, zijn connecties en zakelijke activiteiten op het leven van de kinderen.
Een paar voorvallen maken dat haar twijfels toenemen. Zal ze Eddie verlaten? Waar moet ze heen? Zal Eddie dit accepteren? Wat zullen zijn criminele vrienden hiervan vinden?

Schone handen is een spannend boek dat de aandacht voortdurend vasthoudt en dwingt tot verder lezen. Het verhaal is daarnaast bedrieglijk toegankelijk. Een klare lijn. De kwaliteit van schrijver René Appel ligt in het feit dat hij zonder omcirkelende bewegingen tot de kern komt. Er zijn geen overbodige details die afleiden van de hoofdlijn van het verhaal. Geen ‘geneuzel’. Wel zijn er uitstapjes naar het hedendaagse leven en de actualiteit in Nederland. Ze hebben een functie binnen het verhaal en ze zijn – zoals altijd – herkenbaar en goed getroffen. Daarnaast schrijft René Appel dialogen die vloeiend en soepel verlopen. Ze doen nergens gekunsteld aan. Het is gewone taal die je in je omgeving hoort - herkenbaar -  hierdoor komt het dichtbij.   
Eddie is een crimineel en toch wordt hij niet eendimensionaal neergezet. Op sommige momenten heb je als lezer toch met hem te doen en krijgt een andere kant van zijn persoon nadruk.  Sylvia wint, naarmate het verhaal vordert, als personage aan kracht.

Spannend leesplezier en goed voor uren geboeid lezen. De ontknoping is goed gevonden en niet alledaags. Dat ervaring, vakmanschap en taalbeheersing hun vruchten afwerpen, bewijst René Appel met Schone handen.
Hij is en blijft de pionier en de grote meester van de Nederlandse psychologische misdaadroman. En van een klare lijn.

Schone handen