Je gaat verhuizen naar een prachtig huis in Clark Falls en wordt warm ontvangen door je buren. Paul en Sara zijn de nieuwe bewoners. Sara heeft een drukke baan maar Paul heeft meer tijd. Hij past zich aan aan de plaatselijke gewoontes en gaat fijn golfen met  ‘de mannen’.  Daarnaast verricht hij hand- en spandiensten om de plaatselijke veiligheid nog beter te garanderen. Maar dan gaat er iets mis en de plaatselijke leider van de buurtwacht – Roger - bindt de strijd aan met Paul. Deze laat het er niet bij zitten. Na zijn arrestatie besluit hij dat het tijd wordt te ageren tegen al dat zogenaamde burgerlijke fatsoen.

Sean Doolittle is een aanwinst. Op de eerste pagina van het boek sleurt hij de lezer in het verhaal. En dit weet hij knap vol te houden. Harlan Coben heeft een quote gemaakt bij dit boek. Dat zal geen toeval zijn. Het werk van Coben en Doolittle heeft als overeenkomst dat het verhalen zijn die dichtbij komen, verhalen over gewone mensen die van de ene op de andere dag hun veilige leven in een ware hel zien veranderen. De vaart binnen het verhaal is een andere overeenkomst.  

Paul is geen dappere man, hij is een solist. Hij moet niet zoveel hebben van ‘met z’n allen gezellig doen in de buurt’. Het kost hem dan ook de nodige inspanning om zich aan te passen. Sean Doolittle zet met deze Paul een personage neer met reliëf.  Een man die fouten maakt, een man met een geheim.  
Het boek heeft als thema de sociale druk tot aanpassing aan een buurtnetwerk. Daarnaast gaat het over controlebehoefte en angst die wild kan uitwaaieren binnen een gemeenschap zodra de veiligheid in het geding lijkt. Het opperhoofd van de buurtwacht – Roger – is goed geschetst. Soms denkt de lezer dat hij een boef is, op andere momenten is hij een oprechte weldoener met veel hart voor de zaak. Nuance troef.  
Al met al pakt en overtuigt  De perfecte buren. Een lekker boek dat zich moeilijk laat wegleggen. Doolittle mag blijven! Hij overtuigt als nieuwe aanwinst en schrijver in de traditie van Harlan Coben. Up-tempo, levendig en fris.