Dit is het tweede boek met inspecteur Barbarotti in de hoofdrol. Na de Van Veeteren-reeks is er met de komst van Brabarotti sprake van een heel ander type inspecteur.
 
Zes Zweedse toeristen ontmoeten elkaar bij toeval tijdens een vakantie. Zoals wel vaker gebeurt met landgenoten in den vreemde - in dit geval Frankrijk- trekken ze naar elkaar toe en trekken ze samen op. Maar dan gebeurt er iets waardoor de verhoudingen plotseling op scherp komen te staan. Wat uiteindelijk na de vakantie rest zijn herinneringen, een enkele groepsfoto en een anoniem dagboek.
Enkele jaren later wordt iemand van deze groep vermoord, niet lang daarna volgt nog een slachtoffer. Inspecteur Barbarotti krijgt – als enige van het team – brieven waarin de moorden worden aangekondigd. Waarom zijn deze brieven juist aan hem gericht?  

Zoals gezegd is inspecteur Barbarotti een heel ander type dan Van Veeteren, de commissaris uit de vorige reeks van Håkan Nesser. De lezer komt veel te weten over de gemoedstoestand van Barbarotti;  zijn twijfels, zijn verliefdheid, zijn zorg om zijn kinderen en zijn relatie met collega’s.
De inspecteur heeft daarnaast een bijzondere relatie met God. Hij onderhandelt en probeert deals te sluiten.
De beschrijvingen van de perikelen rondom Barbarotti zijn meestal interessant maar halen soms wel de vaart uit het verhaal. Dit hoeft overigens niet te storen omdat de auteur levendig schrijft.
Daarnaast is er met regelmaat sprake van subtiele humor. Soms gaat het over zelfspot, soms zijn het kwinkslagen tussen collega’s, soms doet  het ‘getob’ geestig aan.

Het oplossen van de moorden en de arrestatie van de dader verlopen niet bepaald voorspoedig. Ondertussen komt ook de roddelpers voorbij en de nieuwe liefde van Barbarotti ontwikkelt zich.  
Het verhaal wordt enerzijds verteld vanuit het perspectief van Barbarotti, daarnaast zijn er dagboekfragmenten van de gebeurtenissen in Frankrijk van het groepje ‘vrienden’ van vijf jaar geleden. Eén van hen heeft verslag gedaan. Het schakelen van het ene naar het andere perspectief verloopt moeiteloos.

Al met al een – soms- wat breedsprakig verhaal dat aangenaam leest. Minder goed dan het eerste deel van deze reeks (De man zonder hond). Toch is en blijft het een goede misdaadroman. Vooral voor die lezer die houdt van een verhalende stijl met een psychologische invalshoek.