Karin Alvtegen werd in 1965 geboren in Stockholm. Ze is familie van Astrid Lindgren. Ze groeide op in een kleine stad genaamd Huskvarna. Haar ouders waren allebei leraar en ze had twee broers. In 1993 verongelukte haar oudere broer Magnus tijdens een bergtocht. Pas achteraf realiseerde ze zich dat dit telefoontje haar leven voorgoed zou veranderen. Ze kon niet begrijpen dat ze niets kon doen om alles weer 'normaal' te maken. Toen haar broer verongelukte was ze in de negende maand van de zwangerschap van haar tweede kind. Ze probeerde overeind te blijven. Maar binnenin groeide ‘duisternis’. Ze werd steeds rustelozer en banger. Het lukte haar om haar gevoelens voor familie en vrienden verborgen te houden. Maar daarvoor betaalde ze een prijs. Ze vluchtte als het ware voor haar gevoelens. Maar de angst werd groter en groter. Hoe kon ze haar kinderen nog beschermen als er altijd iets ergs zou kunnen gebeuren? Ze was heel angstig, had moeite met ademhalen en pijn op de borst. Op een bepaald moment zakte ze in elkaar op de keukenvloer. Ze dacht dat ze een hartaanval had gehad, maar de medici constateerden dat ze gezond was. 'Iemand heeft eens gezegd dat heftige paniekaanvallen betekenen dat ‘de ziel moet overgeven’. Dat was wat ik voelde', aldus Karin Alvtegen. Toen ze eenmaal de deur naar haar innerlijke duisternis geopend had, was er geen weg terug. Ze werkte zes maanden niet, durfde zelfs de deur niet uit. Ze voelde een algehele schaamte over het totale verlies aan controle over haar leven.
Op een morgen werd ze wakker met het begin van een verhaal in haar hoofd. Ze stelde zich iemand voor die in dezelfde omstandigheden verkeerde als zijzelf, maar deze persoon wilde het patroon doorbreken. Ze belde met haar man om te vragen hoe ze de computer moest opstarten en ging aan de slag. Peter Brolin was geboren (hoofdpersoon uit Schuld). Op diezelfde dag schreef ze het eerste hoofdstuk, hoewel ze dat toen nog niet besefte.
Hoe het verhaal zou aflopen, dat wist ze nog niet. Ze had het gevoel alsof ze een geheime kamer binnen zichzelf ontdekt had. In die kamer was ze nog nooit geweest. Ze schreef vijf weken lang. Achteraf bleek dat ze in deze tijd bijna het hele boek heeft geschreven. Ze moest doorzetten van zichzelf en wist daarna wat ze het liefst wilde: SCHRIJVEN. Dit gevoel heeft haar het geloof in de toekomst en levensvreugde teruggegeven. Ze zocht in het telefoonboek naar een uitgever en stuurde het script op.
'Het leven geeft geen garantie', zegt Karin Alvtegen. 'Het enige dat we zeker weten is dat je nooit zeker weet wat je te wachten staat. Er kunnen zich calamiteiten voordoen, evenals kansen. Daarom is het belangrijk datgene te doen waarbij je een goed gevoel hebt.'
Soms wordt ze ’s morgens wakker en is verbaasd over het feit dat ze een schrijfster is. Ze vindt het een luxe dat ze haar eigen kleine wereld kan en mag scheppen.