Ik heb meer met mensen die moeten ploeteren om iets van hun leven te maken...
Door: Ine Jacet.
Jij hebt jarenlang in Manhattan gewoond. Waarom is Manhattan voor jou zo inspirerend? Of is het de Amerikaanse samenleving als geheel?
Ik vind het mooi om over Amerika te schrijven omdat het een land van extremen is. Hoewel ik er niet permanent zou willen wonen, vind ik het wel een zeer inspirerende omgeving. Vooral in Groene vrijdag heb ik geput uit de ervaringen die ik opdeed toen ik in New York werkte. Het was vervolgens een hele klus om die bonte verzameling personages samen te brengen in een boek en ook nog eens een onderhoudend verhaal te vertellen. In mijn tweede boek is het decor ondergeschikt aan het verhaal over de kunstroof. Het speelt zich in Boston en New York af maar het had ook Los Angeles of New Orleans kunnen zijn. In Geboren verliezers zit wel weer veel New York. Ik ben voor research in Washington Heights geweest, een wijk die er tijdens de crackbendeoorlogen (rond de jaren ’90) heel slecht aan toe was. Nu is de wijk er beter aan toe, maar helemaal op mijn gemak voelde ik me er niet. Verder bezocht ik in Queens een ziekenhuis waar in de ER meer politieagenten rondliepen dan doktoren, vanwege het grote aantal gevangenen dat er wordt behandeld (Rikers Island ligt er dichtbij, en als daar 'ongelukjes’ gebeuren, worden de gevangenen overgebracht naar dit ziekenhuis (Elmhurst)). Dat was een bizarre ervaring.
De personages in jouw derde boek zijn overwegend mensen aan de onderkant van de Amerikaanse samenleving. Wat vind je boeiend aan dit milieu? Wat inspireert jou?
Ik heb meer met mensen die moeten ploeteren om iets van hun leven te maken dan met een alleskunner als hoofdpersoon. Waarom dat zo is, weet ik niet. Ik hou er blijkbaar van om over mensen te schrijven die vanuit een underdog positie proberen er op hun eigen manier het beste van te maken. Een van de aanleidingen voor Geboren verliezers was het boek Sidewalk (non-fictie), over straathandelaren in New York. Er stond een prachtige anekdote in over een van die straathandelaren die een jonge jongen (een ex-drugdealer) - die een minimumloonbaantje heeft - via zijn liefde voor boeken terug naar school probeert te krijgen. Ik vond het mooi dat op dat niveau mensen elkaar op het juiste pad proberen te krijgen, en heb dit gegeven als uitgangspunt gebruikt voor Geboren verliezers.
Als je jouw boeken moet indelen bij een bepaald genre, welk genre heeft dan jouw voorkeur? Hard-boiled? Zijn er schrijvers binnen jouw genre die je bewondert?
Ik weet niet of mijn boeken echt hard-bolied zijn, ik probeer altijd met wat humor de scherpe kantjes eraf te halen. Mijn grote voorbeeld is Elmore Leonard, wiens dialogen ik geweldig vind evenals zijn personages. Belangrijkste kenmerk is dat de mensen die hij opvoert zo interessant zijn, dat je wilt weten wat er met ze gaat gebeuren. Ik weet dat ik het niveau van een grootmeester als Leonard bij lange na niet zal halen, en heb daar ook wel vrede mee, want waar zouden we zijn zonder voorbeelden? |
Elvin Post tijdens een signeersessie ter ere van de publicatie van zijn derde boek |
Er is veel humor in Geboren verliezers. Met enige regelmaat worden mensen neergeknald, aan de andere kant is steeds die knipoog. Vind je deze combinatie noodzakelijk voor het type boeken dat jij schrijft?
Ik hou eigenlijk helemaal niet van geweld, misschien dat daar de knipoog vandaan komt. Ik vind het prettig als mensen zeggen dat ze er niet zo mee zaten dat iemand doodging omdat ik het luchtig beschreef. Eigenlijk vreemd dat dit mogelijk is, maar het doet me denken aan iets wat ik vorige week meemaakte. Ik ging met mijn vrouw naar de film Eastern Promises, waarin de Russische mafia een grote rol speelt. Op een bepaald moment steekt een naakte Viggo Mortensen een mes in het oog van een belager (veel explicieter geweld dan in mijn boeken) en wat gebeurde er: meer dan de helft van de mensen in de zaal kreeg de slappe lach. Bizar, maar ik moet toegeven dat ik ook lachte. Door de manier waarop de scène was opgebouwd, dacht ik geen moment aan dat het toch vrij pijnlijk moet zijn om zo te worden bewerkt. Het had op een Tarantino-achtige manier iets zwart-komisch.
Je neemt in Geboren verliezers ook een aantal trends uit de huidige Amerikaanse of Westerse samenleving op de hak. Hondjes?
Tja, het feit dat we in een wereld leven waarin er designkleding voor honden bestaat, vind ik... de moeite waard om over te schrijven. Wat we onszelf ook wijsmaken, het lijkt me heel sterk dat er honden bestaan die zich beter voelen wanneer ze kleren dragen. Zelf heb ik twee labradors, van wie er kort geleden eentje werd gecastreerd vanwege prostaatproblemen. Omdat hij niet aan zijn hechtingen mocht krabben, moesten we hem een T-shirt aantrekken. Ik heb het arme dier nog nooit zo zielig zien kijken.
De personages uit Geboren verliezers hebben hun positieve en negatieve kanten, net als in het gewone leven. De enige persoon bij wie ik dat niet zag, was Sean Withers, de crimineel die anderen voor zich laat werken. Het lijkt wel alsof hij geen enkel moreel besef heeft. Vind jij dat ook?
Dat klopt. Juist omdat iemand als Russell ook al in een grijs gebied zit ( ik hoop dat de lezer voor hem sympathie of tenminste begrip kan opbrengen) wilde ik Sean heel duidelijk neerzetten als een niets en niemand ontziende slechterik. Ik had aan het einde van het boek wel genoeg van hem, moet ik zeggen. Het was soms vervreemdend om over zo iemand te schrijven en tien minuten later met mijn dochtertje van drie maanden in mijn handen te staan.
Aan het eind van je boek bedank je Mitchell Duneier voor zijn boek Sidewalk dat jouw interesse wekte in de straathandelaren in New York. Wat bracht hij jou? |
De auteur leest voor uit Geboren Verliezers |
Zoals gezegd, het verhaal over de straathandelaar in New York, was een van de aanleidingen voor Geboren verliezers. Wat Sidewalk betreft: Ik kocht dit boek jaren geleden bij The Strand, en begon er op een dag in te lezen. Ik vond het heel interessant hoe Duneier het leven en de achtergronden van deze mensen beschrijft. Het mooiste en meest aangrijpende verhaal (iets wat overigens niet in mijn boek voorkomt) is dat van een crackverslaafde die tegen Duneier in het begin zegt dat hij niet al zijn geld aan drugs uitgeeft maar ook een deel spaart zodat hij af en toen iets kan kopen voor zijn kleinkind. Het is een meisje van drie. Duneier geeft ergens in het boek toe dat hij twijfelt of die man dat werkelijk doet, of dat hij het slechts heeft verteld om een goede indruk te maken. Het blijkt waar te zijn, ergens verderop neemt die man dat kleine meisje mee uit winkelen. Dat vond ik ontroerend. Met dit soort verhalen staat dit boek vol, waarbij veel van de mensen die erin voorkomen afkomstig zijn uit gebroken gezinnen, met drugsverslaving of alcoholisme te maken hebben (gehad), of om een andere reden aan de onderkant van de samenleving zijn beland.
Je bent, naast schrijver, recensent van misdaadromans voor het Algemeen Dagblad. René Appel heeft wel eens gezegd dat hij dit een lastige combinatie vond. Hoe is dat voor jou?
Ik begrijp die opmerking wel. Menno Schenke bespreekt bij AD om die reden de Nederlandse auteurs. Daarvan ken ik er inmiddels veel en dat komt de objectiviteit - denk ik - niet ten goede. Buitenlandse schrijvers doe ik wel, en met veel plezier.
Je vader – Jacques Post – heeft meerdere thrillers op zijn naam staan. Valt de appel niet ver van de boom? In hoeverre hebben zijn werkzaamheden of zijn schrijverschap jou geïnspireerd?
Voordat ik naar New York ging, ik was 23, had ik er nog nooit over gedacht om een boek te gaan schrijven. Maar ik denk dat het feit dat ik mijn vader als kind zag schrijven (nog op een typemachine!) er wel aan heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk een poging heb gewaagd. Hoewel ik in New York heel veel meemaakte, weet ik niet of het bij me op was gekomen een boek te gaan schrijven als mijn vader geen schrijver was geweest. Misschien had ik mijn belevenissen dan bijvoorbeeld alleen maar telefonisch aan familie en vrienden overgedragen.
Je eerste twee boeken worden verfilmd. Bemoei jij je ook met het script?
Het script voor Groene vrijdag is klaar, dat is geschreven door Bram van Riet. Het project zit nu in het derde optiejaar, en ik heb te horen gekregen dat er in maart duidelijkheid komt over het een en ander. Wat Vals beeld betreft: het zit er dik in dat ik daarvoor het scenario zelf ga doen. Ik ga er spoedig – deze maand nog - mee aan de slag.
Naar: recensie van Geboren Verliezers |
Twitter
Facebook