Spanning is belangrijk, maar niet alles hoeft – zoals bijvoorbeeld bij Derrick - opgelost te worden
Door: Ine Jacet
Veit Heinichen is een Duitse auteur die in Triest is gaan wonen. Hij won - en dat is opmerkelijk - twee keer de Italiaanse prijs voor de beste misdaadroman van dat jaar. Proteo Laurenti, zo heet de commissaris van Veit Heinichen. Hoe heeft deze van oorsprong Duitse auteur hem geschapen en waarom woont de schrijver in Triëst?
Proteo is in 1999 ontstaan. Jarenlang heb ik vanuit persoonlijke motieven veel onderzoek gedaan naar de politieke situatie in Europa. Twee nijpende thema’s lagen me na aan het hart: de internationale corruptie en de mensenhandel. Tegenwoordig is de mensenhandel een misdaad die qua omvang groter is dan de drugshandel. Beide kwesties hangen trouwens sterk samen. Mijn onderzoek richtte zich zowel op de daders als op de speurders en de slachtoffers. Na verloop van tijd had ik zo veel feiten verzameld dat ik een geloofwaardige protagonist nodig had om ze een stem te geven. Dat is Proteo geworden in de rol van speurder.
Proteo Laurenti heeft de klassieke carrière van een hogere Italiaanse politieman. Hij is geboren in het zuiden, werd overgeplaatst naar het noorden, toen naar het westen en het oosten en uiteindelijk bleef hij hangen in Triëst, waar hij ondertussen meer dan vijfentwintig jaar zijn werk doet. |
 |
Hij is een gewetensvol mens met de nodige kwetsbaarheden: hardnekkig maar soms verstrooid, hij houdt van het goede leven maar vaak wordt hij door zijn werk hiervan weerhouden. Hij is geen solist, geen ‘eenzame held’ en hij staat met beide benen volop in het leven. Hij laat zich weinig welgevallen, zeker niet door mensen die zich - zonder echt competent te zijn - beroepen op hun maatschappelijke positie.
Mijn misdaadromans kenmerken zich door veel research en zijn voor mij een middel om te vertellen over de moderne samenleving, over de wereld waarin we leven. Als schrijver neem ik deel aan deze wereld. Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig en probeer ik haar te begrijpen. Mijn werk begint met langdurig en precies onderzoek. Dat is niet altijd gemakkelijk of aangenaam. De informatie die ik in het verleden kreeg, heeft ook vaak gezorgd voor slapeloze nachten. Onderzoeken betekent dat je praat met alle betrokkenen. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, de informatie die ik nodig heb krijg ik nog het meest gemakkelijk uit bronnen in de onderwereld. Daarnaast heb je goede contacten nodig bij de politie om informatie te krijgen die verder strekt dan de dagelijkse krantenberichten. Nog belangrijker is de informatie van slachtoffers. In die kringen kom je vaak veel angst tegen als gevolg van traumatische ervaringen. Daarnaast helpt het toeval soms een handje en op andere momenten heb je veel tijd nodig of verre reizen, veel geduld en wachten tot er voldoende vertrouwen is ontstaan om informatie te krijgen. Dit alles vind ik soms zwaar; al die ellende, het geweld en de angst van mensen.
De misdaadroman is erg geschikt als spiegel van de tijdsgeest. Lezers van mijn boeken moeten zowel aankunnen op een correcte beschrijving van politiekhistorische feiten als op de criminologische samenhang. Spanning is belangrijk, maar niet alles hoeft – zoals bijvoorbeeld bij de tv-serie Derrick - opgelost te worden. Zo zit onze samenleving niet in elkaar. Triëst was tijdens de koude oorlog een centrum voor spionage naast Wenen, Berlijn en Istanboel. Ik wil ook schrijven over de cultuurgeschiedenis van centraal Europa.’ |
 |
Voor zijn verhuizing naar Italië werkte Heinichen in het uitgeversvak. Hij schreef altijd al maar door zijn werkzaamheden had hij weinig tijd om zich hierop te concentreren. Lange tijd reisde hij heen en weer tussen Berlijn en Triest. ‘Ik ben al 25 jaar in contact met deze stad. Er kwam een moment dat ik moest besluiten waar ik werkelijk wilde wonen. Door de verhuizing kon ik me volledig richten op het schrijven. Hierbij hoorde uiteraard ook het risico dat ik zou falen, maar dat is gelukkig niet gebeurd.’
Veit Heinichen is in 1999 in Triest gaan wonen. In 2001 verscheen zijn eerste misdaadroman. Door zijn verhuizing begon hij – achteraf gezien - meteen aan een succesvolle carrière als auteur. ‘Het grote verschil met mijn vroegere leven is dat ik nu een eenmanszaak heb. Ik heb meer vrijheid en de mogelijkheid om te reizen, ook naar landen waar mijn boeken verschijnen. Dat is plezierig.’
In Triëst neemt Veit Heinichen volop deel aan het openbare leven. Als commentator voor verschillende media en door deel te nemen aan verschillende projecten. ‘Ondertussen heb ik wel zo veel goodwill opgebouwd bij Italiaanse autoriteiten dat men mij in bepaalde gevallen consulteert. Ik was zeer vereerd dat mijn eerste en tweede misdaadroman verkozen zijn tot beste Italiaanse thrillers van 2003 en 2004.’
Wat is er zo bijzonder aan Triëst? ‘Het is een stad met veel immigranten, het is een zeer complexe Europese stad. De huidige grootte en beroemdheid dankt de stad aan meer dan 90 verschillende nationaliteiten. Het is een knooppunt in Europa. Tussen de mediterrane wereld en het noorden, tussen de Balkan en de West- Europa, tussen zee en bergen, tussen commercialiteit en cultuur, tussen grote historische betekenis en een onzekere toekomst. Hier was het meer dan twee eeuwen niet belangrijk waar mensen vandaan kwamen, welke religies men aanhing of tot welke etnische groep men behoorde. Belangrijk was dat men iets werd, dat men er iets van maakte. In de huidige wereld kun je je dat bijna niet meer voorstellen.’
Lijkt hij op Proteo? ‘Niet echt. Ik heb bijvoorbeeld geen gezin met drie kinderen. We zijn allebei wel langer dan dertig jaar verbonden met de stad waar we allebei wonen. We bezoeken dezelfde bars en restaurants. Als ik binnenkom gaat hij trouwens snel weg.
Commissaris Proteo Laurenti (in Triëst)
1: Gib jedem seinen eigenen Tod 2001 (Dood in Triëst)
2: Die Toten vom Karst 2002 (Vetes)
3: Tot auf der Warteliste 2003 (Op de wachtlijst van de dood)
4: Der Tod wirft lange Schatten 2005 (De lange schaduw van de dood) |
Vijfde deel nog niet vertaald in het Nederlands
Bronnen
Literaturtest
Krimi-couch |
|
Twitter
Facebook