Misdaadromans

Door: Ine Jacet

Ik ben eind vijftig en wil toch graag een beetje meegaan met de huidige tijd. Dus heb ik dit jaar een smartphone gekocht. Ik heb nooit veel gehad met bellen. Sommige vrouwen kunnen eindeloos aan de telefoon hangen voor ‘social talk’. Ik was en ben meer iemand van functioneel bellen. Toch maar een smartphone aangeschaft omdat ik me een beetje - zoals ze in Twente zeggen -  ‘uut de tied’ - begon te voelen. 
Niet de duurste, niet de meest moderne maar een acceptabel model waarvoor de jeugd niet meteen haar neus ophaalt.
Sinds de aanschaf is mijn zoon mijn beste vriend. Hij heeft me uitgelegd – op nonchalante toon - wat je allemaal kunt doen met zo’n apparaat. De eerste avond betrapte hij mij op het feit dat ik de Phone uitzette.
‘Je moet hem niet uitzetten.’
‘O.’
Sinds die tijd staat mijn Phone altijd aan en dit betekent dat ik hem elke nacht moet opladen. Dat vergeet ik regelmatig waardoor ik overdag geen bereik heb.       
Er zijn trouwens meer apparaten in dit huis die opgeladen moeten worden dus er is tegenwoordig een structureel tekort aan stopcontacten.
Mijn zoon heeft me ook wegwijs gemaakt in de wereld van de Apps. Zodra ik enthousiast raak over wat een App allemaal kan, heft hij zijn ogen ten hemel alsof hij wil zeggen: ‘Niet zo overdrijven, dat is heel normaal.’

Ik weet mijn nieuwe 06 nummer niet.
Het meisje in de smartphonewinkel kijkt me meewarig aan als ik in mijn agenda mijn mobiele nummer zoek.  Maar het feit dat ik in het begin niet gebeld kon worden, dat lag toch echt niet aan mij maar aan de sim-kaart. Toen het meisje in de telefoonwinkel een nieuwe kaart had geplaatst, belde ze mij ter plekke. Het lukte, ik drukte op het scherm. Fout! Je moet nonchalant een veeg over het scherm geven.   

Mijn echtgenoot heeft nog geen smartphone. Hij heeft wel een I-Pad dus ook hij gaat mee met de tijd. En daar zijn wij erg blij mee.
Het was de bedoeling dat de I-Pad van ons allemaal zou worden maar dat is niet gelukt. Sinds de komst van dit Apple apparaat is weer duidelijk wie de baas is in huis. ‘PC is de afkorting van Personal Computer’, zo luidt zijn weerwoord.  

Ik ben trouwens wel blij met mijn smartphone want ik kan nu van tevoren een lijstje maken met boodschappen bij AH. De App stippelt dan de route door de winkel uit. Dat betekent nooit meer over een winkelpad teruglopen voor een vergeten boodschap, het scheelt zeeën aan tijd.   
Berichten plaatsen op Facebook, ook dat is me gelukt.

En toch……

Ik typ liever op het eigen vertrouwde toetsenbord van mijn gewone PC.
Op de een of andere manier zijn de toetsen op de het mobieltje iets te klein voor mij. Mijn vingers lijken kolossaal en drukken regelmatig naast de letter. Dat lukte wel beter nadat ik de swype-functie had uitgeschakeld.  Swype is een nieuwe manier van invoeren, de Swype interface maakt het mogelijk om in 1 vingerbeweging letters met elkaar te verbinden. Een brug te ver voor mij. Ik Swypte teveel Engelse woorden.    

Alice la Plante schrijft in Hersenspinsels over geestelijke aftakeling. Vanaf een bepaalde leeftijd ligt het vanzelfsprekend op de loer. Sinds ik via mijn smartphone kan twitteren: “Ik ben opgestaan’, voel ik me als herboren.
Voor 2012 : Voort(uit)gang gewenst.