Patricia Cornwell– Mortuarium (2010) **
Taai

Mortuarium is het 18e boek van Cornwell waarin Kay Scarpetta de hoofdrol in speelt.
Ditmaal keert Kay na een afwezigheid waarin ze in het leger heeft gediend terug naar haar eigen mortuarium om te ontdekken dat haar rechterhand Jack Fielding de zaak behoorlijk uit de hand heeft laten lopen. Zo is er het lijk van een onbekende jongeman die, nadat hij dood verklaard is en in het mortuarium is binnen gebracht, is gaan bloeden. Ook is er een 6 jarig jongetje die op gruwelijke wijze is vermoord in zijn achtertuin omdat er spijkers in zijn achterhoofd zijn geslagen. De verdachte die is opgepakt heeft bekend, maar is hij wel de moordenaar van het jongetje? En Jack lijkt met de noorderzon vertrokken. Allemaal ingrediënten die het boek aantrekkelijk moeten maken voor lezer.

Het verhaal wordt verteld vanuit het personage Kay Scarpetta. Haar gedachten blijken bij tijd en wijle zeer warrig en vooral langdradig te zijn. Er wordt zeer veel naar het verleden terug geblikt. Alles uit het verleden maar vooral de vriendschap tussen Kay en Jack worden uitvoerig onder de loep gelegd door Kay. En als er iets is waar Kay onder lijdt, dan zijn het schuldgevoelens richting Jack, haar nichtje Lucy en haar man. Schuldgevoelens, die al dan niet terecht zijn, maar toch zeker in het begin de vaart uit het verhaal haalt. En dat is toch wel een beetje jammer. Kay blijkt een mens met onzekerheden te zijn, iets wat in eerdere Scarpetta boeken minder duidelijk naar voren komt. Bijkomend nadeel van deze insteek is dat het hele verhaal draait om de belevenissen die Kay meemaakt en hoe ze die ervaart. De lezer wordt dan geconfronteerd met ‘feitelijkheden’ die zijn gebeurd voordat Kay ten tonele verschijnt. Ook dat belemmert de opbouw van de spanning in het boek. Het is net of je als lezer constant achter de feiten aan loopt.
Daarnaast moet je als lezer de eerdere boeken over Scarpetta gelezen hebben wil je het verleden van haar goed kunnen plaatsen. Kay heeft bijvoorbeeld in Zuid-Afrika iets mee gemaakt, wat heel nadrukkelijk aanwezig is in haar gedachten. Maar wat precies dat wordt niet uitgewerkt. Ook haar houding ten opzichte van haar nichtje Lucy en haar echtgenoot Benton en medewerker Marino kun je niet alleen vanuit dit boek verklaren. En ook dat is een beetje jammer.

Uiteindelijk begint het verhaal wel enigszins te boeien. Er zitten bijvoorbeeld interessante vragen in over de ethiek met betrekking tot het gebruik van nanotechnologie en synthetische biologie door het leger. Ook ontwikkelt het verhaal zich vanaf halverwege het boek iets sneller en heeft Cornwell toch een goed in elkaar zittend plot verzonnen. Aan het eind van het boek blijkt alles met alles te maken te hebben en worden alle draadjes in het verhaal keurig afgehecht. Maar desondanks blijft bij mij de indruk achter dat dit boek taai is om doorheen te komen. 

 

Maart 2011