Herman Koch– Zomerhuis met zwembad (2011) **** (roman)
Geen doorsnee arts

Vanaf het begin van het boek is het duidelijk dat huisarts Marc Schlosser een medische fout heeft begaan waardoor hij voor de Medische Tuchtraad zal moeten verschijnen. Marc maakt zich daar niet druk om. Hij verwacht een schorsing van een paar maanden, meer zal het zeker niet worden. Zolang hij maar zelf in het bestaan van de fout lijkt te geloven. De vraag of het een medische fout is of niet, is vanaf het begin van het boek duidelijk. Natuurlijk is het niet een medische fout geweest, het is een weldoordachte handeling van Marc. Maar waarom heeft hij het gedaan? En wat is er gebeurd bij het zomerhuis met zwembad waar het gezin van de beroemde acteur (en slachtoffer) Ralph Meier met het gezin van Marc de vakantie heeft doorgebracht?

In Zomerhuis met zwembad hanteert Koch zijn gebruikelijke cynische stijl waarmee hij hoofdpersoon Marc naar de buitenwereld laat kijken. Marc is geen doorsnee huisarts. Alhoewel hij binnen een paar minuten een diagnose kan stellen, neemt hij twintig minuten de tijd voor elke patiënt. Twintig minuten waarin Marc zijn toneelstukje kan opvoeren om de afkeer en walging voor alles wat met de medemens te maken heeft, al dan niet in combinatie met het doktersvak, te verbergen. In dezelfde twintig minuten voelt de patiënt zich gehoord door de huisarts. En niet alleen in de spreekkamer speelt Marc toneel. De cynische toon van Marc is in het hele boek nadrukkelijk aanwezig. Het leidt tot in de details beschreven lichamelijke onderzoeken in de spreekkamer, bezoeken aan premières en taferelen rondom de vakantie in het zomerhuis met zwembad!

Alhoewel het de lezer aan het begin van het boek al duidelijk is dat het hier niet om een medische fout gaat, is het tot aan het eind van het boek onduidelijk wat er nou eigenlijk gebeurd is in de vakantie wat de handeling van Marc rechtvaardigt. Grappig vond ik de verhandelingen over het instinct van professor Herzl waar Marc medische biologie bij gevolgd heeft. Verhandelingen in het begin van het boek waarvan je aan het eind van het verhaal het nut begrijpt. En zo zijn er meer ingrediënten die aan het eind van het verhaal keurig bij elkaar blijken te komen. En dan blijkt het verhaal te kloppen. Het enige minpuntje vond ik dat de uitgebreidheid van de details af en toe storend is voor de opbouw van de spanning. Maar het is natuurlijk een roman en geen thriller. En absoluut een roman die gewaardeerd zal worden door lezers die genoten hebben van ‘Het diner’.

Maart 2011