start | boeken | auteur | links |

Ken Bruen werd in 1951 in Galway – Ierland - geboren. Hij heeft een indrukwekkend oeuvre op zijn naam staan.
Hoe is het allemaal begonnen?
Toen hij een kind was, waren er thuis geen boeken. Ken Bruen praate erg weinig waardoor zijn moeder dacht dat er misschien iets ernstigs aan de hand was. ‘In Ierland is een stil kind een probleem, maar ik las gewoon de hele tijd’, aldus Bruen.
Bij de paters Franciscanen volgde hij een schoolopleiding. Dat ging niet van een leien dakje want bij deze paters ontstond het vermoeden dat Ken Bruen een ernstige achterstand had. Men zag weinig perspectief voor hem. Dit heeft het zelfvertrouwen van de schrijver in die tijd ernstig aangetast en gevoelens van nutteloosheid en zelfhaat werden gestimuleerd.
De relatie met zijn vader was een moeizame. Vader Bruen beschouwde leren en boeken als ‘zonde van de tijd’. Toch denkt de auteur met liefde terug aan deze dominante en kritische man. Toen hij na de dood van zijn vader diens bezittingen opruimde vond hij allerlei knipsels. ‘Hij had alles over mij verzameld. Het was zijn manier om te zeggen: ‘Goed zo jongen, ik ben trots op je.’
Ken Bruen studeerde Engels en werkte 25 jaar als leraar Engels overal ter wereld.
In 1979 kreeg hij een baan als leraar Engels in Rio de Janeiro. Spoedig na zijn aankomst werd hij gearresteerd - met vier andere Europeanen - omdat ze betrokken waren bij een handgemeen in een bar. Aan deze periode in de gevangenis heeft hij traumatische herinneringen. Van mishandeling tot verkrachting. ‘Nog steeds zijn er nachten dat het spookt’. Na meerdere nachten in de cel raakte hij in een soort katatonische staat – extreem in zichzelf gekeerd - en daarna liet men hem met rust. Toen hij vrij werd gelaten was hij ernstig getraumatiseerd. Hij werd op het vliegtuig naar Londen gezet. 'Ik heb geprobeerd contact te houden met de andere jongens die opgepakt waren. Maar ik ben de enige die nog gewoon rondloopt. Twee zijn spoorloos en de andere twee zijn overleden. Ik heb zelfmoord overwogen, maar iets in mij zei: Als je dat doet, dan hebben de verkrachters gewonnen. Daarna ben ik gaan schrijven om mezelf te bewijzen dat ik nog leefde.'
Al op jonge leeftijd las hij Amerikaanse misdaadromans die veruit zijn voorkeur hebben. Zijn eerste misdaadroman Rilke on Black was een poging om de hard-boiled Amerikaanse wereld een Engelse setting te geven. Hij las onder andere: Chandler, Goodis, M. Cain, Hammett en Elmore Leonard.
De stem van de straat sprak hem aan. Men noemt hem ook wel ‘The Street Writer’. Ook houdt hij van de directe dialogen in dit type boeken. Hij heeft ook jarenlang poëzie geschreven. ‘Als je in Ierland een steen gooit, dan heb je een grote kans dat je een dichter raakt, meestal een slechte en dat was ik ook.’
The Hackman Blues schreef hij als reactie op de dood van een vriend die aan AIDS stierf. Het was zijn manier om zijn woede te uiten.
Terreur in Galway - de eerste misdaadroman met Jack Taylor in de hoofdrol- werd in het Nederlands vertaald. Ook wereldwijd was dit boek een succes. In 2004 betekende dit in de VS een nominatie voor de Edgar en de Shamus Award. Daarnaast schreef hij boeken in de zogenaamde ‘ Brant-serie’ die verfilmd zijn.
De boeken van Ken Bruen zijn melancholiek en zwartgallig. Dit wijt hij aan zijn Ierse achtergrond en zijn ervaringen in de gevangenis. ‘Melancholie hoort bij de Ieren. Het zal wel door al de regen komen. Dat hoort bij mij, maar dat is niet alles. Ik lach graag. Ik denk ook dat je meer van geluk houdt als je ongeluk gekend hebt. ‘

Ken Bruen woont in Galway - Ierland - met zijn vrouw Phil en zijn dochter Grace. Grace heeft het syndroom van Down. Hij vond het schokkend dat mensen na haar geboorte zeiden: ‘Sorry voor u dat u een gehandicapt kind hebt. ‘ Bruen praat in interviews voor kranten en op televisie openlijk over zijn tegenslagen. Zijn vrouw is geopereerd aan borstkanker en zijn broer is een aantal jaren geleden in Australië overleden aan de gevolgen van alcohol. 'Hij was mijn allerbeste vriend.' In zijn essay The memoirs schrijft Ken Bruen over allerlei zaken die hem bezig houden. De uitgever las het en moest lachen. ‘Sorry dat ik lach, maar je weet een lichtvoetige toon te treffen.' Bruen gelooft dat dit de beste manier is om met zware zaken om te gaan. 'Hou het luchtig.'
Hij schrijft vanaf ongeveer 7 uur in de ochtend aan zijn bureau met boeken om zich heen. Een spreuk van Somerset Maugham hangt boven zijn bureau. ‘The compulsion to write and NO TALENT”. 'Dat houdt me nederig.'
Bruen luistert regelmatig naar muziek tijdens het schrijven, het inspireert hem. Maar zijn grootste motief om te schrijven is : woede. 'De beste manier om een writers-block te bestrijden.'
Hij houdt van reizen en doet het veel. Paul Theroux zei: 'De beste manier om goed te kunnen schrijven, is weggaan van huis.'
Bruen is geen religieus man maar wel een spiritueel man, zoals hij zelf zegt. 'Weet je wat het verschil is? Religie is voor mensen die bang zijn voor de hel. Spiritualiteit is voor mensen die de hel hebben meegemaakt. Voor mij klopt dat. ‘

In mei 2008 verschijnt Priester. De auteur schreef het boek in 2006. In 2007 verscheen Cross. Beide boeken hebben Jack Taylor als hoofdpersoon. Boeken om naar uit te zien.....


Een paar jaar geleden zei Bruen in de Irish Times: 'Het lijkt erop dat misdaadromans schrijven een respectabel beroep begint te worden. Er zijn dit jaar meer dan 20 Ierse misdaadromans verschenen. De Ierse literaire maffia heeft me jarenlang genegeerd, geen uitnodigingen voor festivals, geen recensies, helemaal niets. Een paar jaar geleden werd ik per ongeluk uitgenodigd voor een festival. Men wilde mij verwijderen. '
'In de Jack Taylor romans speelt het katholicisme een belangrijke rol. Het fascineert me: schuld, boete en de macht van de kerk.
Ik houd van spiritualiteit en ben gefascineerd door Zen en het boeddhisme. De katholieken weten alles van rituelen maar niets over wat er in het menselijk hart omgaat. Er zijn maar twee zonden: het remmen van de groei van een ander en het remmen van je eigen groei.'