Boeiend historisch verhaal
Ik had twee redenen om Pompeii
van Harris absoluut te willen lezen. De eerste zat in de titel.
“Pompeii” roept associaties op aan de betere geschiedenisles,
aan hoe mijn klasgenoten en ik in grijze plooirokjes met rode oortjes
aan de lippen van de leraar hingen. Die vroegere ervaring wou ik
herbeleven. De tweede reden was pure nieuwsgierigheid: hoe maak
je van zo’n natuurramp als de uitbarsting van de Vesuvius
een thriller?
Mijn eerste reden vond ik
volledig terug in het boek. Harris’ research en zijn manier
van vertellen zijn bewonderenswaardig. Hij blies het stof van mijn
geheugen. De theorie over het Romeinse Rijk krijgt in dit boek concreet
vorm. Dat maakt geschiedenis boeiend. Harris geeft een mooi beeld
van de Romeinse samenleving rond 79 na Christus. Door zijn vrij
technische beschrijving van de aquaducten die verschillende steden
van water voorzagen, besef je weer wat een knappe koppen de Romeinen
waren. Dat blijkt ook uit de pogingen van Plinius, een historische
figuur die meespeelt in het boek, om de natuurverschijnselen rondom
hem te beschrijven. Hij kan zijn hartje ophalen aan de uitbarsting
van de Vesuvius. Het is dan ook mooi dat een bepaald type eruptie,
de plinische, naar hem genoemd is.
De tweede reden werd quasi
niet ingevuld. Op de achterflap las ik: “Net als in zijn vorige
boeken combineert Harris historische feiten en fictie tot een superieure
thriller”. Dat van die combinatie is waar, dat van die superieure
thriller niet. Het boek bevat wel spanningselementen, vooral dan
naar het einde toe, maar die worden te zwak uitgewerkt om van een
thriller te kunnen spreken, laat staan van een superieure.
Toch is het een boeiend boek
dat het vooral bij de liefhebbers van historische romans goed zal
doen. |