Onwaarachtig verhaal
Volgens de cover van 'Terugkeer
naar Brighton' is Robert Goddard 'de meest begenadigde verteller
van dit moment'. Zo’n epitheton moet je verdienen. Goddard
timmert dan ook al een tijd aan de weg. Hij debuteerde in 1986 en
levert sindsdien regelmatig een boek af. Afgaande op de quotes op
de achterflap van zijn nieuwste en op recent geuite verzuchtingen
van auteur Herman Brusselmans dat hij elke nieuwe Goddard leest,
kan ik niet anders dan concluderen dat de man vele talenten moet
hebben. Ik vond ze in 'Terugkeer naar Brighton' maar gedeeltelijk
terug.
Goddards schrijfstijl is inderdaad
vlot en gedegen, wat hij te vertellen heeft kon me niet echt boeien.
'Terugkeer naar Brighton' is opgezet als de transcriptie van een
gesproken dagboek. Dat houdt in dat je slechts het gezichtspunt
van één iemand voor ogen krijgt. Om met de gevoelens,
bedenkingen en waarnemingen van één persoon een boeiend
verhaal te vertellen, moet je een gedegen vakman zijn. Ik heb anderen
met die stijl finaal de mist in zien gaan. Goddard niet. Hij houdt
de stijl consequent vol en weet voldoende variatie in het verhaal
te brengen. Maar stijl alleen volstaat niet om een boeiend verhaal
te vertellen.
De ik-figuur is acteur Toby
Flood. Zijn carrière zit in het slop en de opvoering van
een postuum gevonden toneelstuk van een Brightonse auteur gaat daar
niks aan veranderen. De reacties op het stuk zijn lauw en de opvoeringen
in Brighton zijn waarschijnlijk de laatste. Niet dat Flood dat heel
erg vindt. Hij wil zich graag concentreren op andere dingen, zijn
bijna ex-vrouw, met name. Ze leeft in de kustplaats samen met een
rijke en aantrekkelijke man. Het gaat haar in alle opzichten voor
de wind, alleen… ze wordt gestalkt. Om de een of andere reden
vermoedt ze dat er een verband is met Toby. Daarom roept ze zijn
hulp in. Toby gooit zich argeloos in deze zaak. Het lijkt allemaal
onschuldig, de stalker is een vriendelijke, simpele jongen. Die
vertelt achteloos dat de nieuwe vlam van Floods ex wel eens duistere
geheimen met zich kan meedragen. Toby ziet een gouden kans: als
hij zijn vrouw op tijd kan laten inzien dat haar minnaar niet deugt,
dan kiest ze misschien opnieuw voor hem. Daar heeft hij veel voor
over, hij mist een opvoering, laat zich chanteren en werkt zich
hoe langer hoe dieper in familienesten die de zijne niet zijn.
Maar…
de meest begenadigde verteller van dit moment zorgt voor een happy
end. Na alle wollige wendingen met onwaarachtige waarschijnlijkheden
was ik vooral happy dat het end gewoon daar was. Terugkeer naar
iets beters.
|