Paul Doherty schrijft historische misdaadromans. Zijn achtergrond als geschiedkundige komt hem daarbij goed van pas. De ene keer vertoeft hij in de vijftiende eeuw, dan weer in het oude Egypte. De nieuwste reeks brengt de lezer naar de vierde eeuw voor Christus, toen Alexander de Grote west en oost bij elkaar bracht door zijn ongekende expansiedrang.

In 'Het huis des doods' zit Alexander nét op de troon. Zijn troepen zijn gelegerd aan de Hellespont, klaar om het Perzische rijk binnen te vallen. Er worden offers gebracht om de goden gunstig te stemmen. Alle offers blijken bezoedeld en daardoor wordt de aanval uitgesteld. Alexander ontbiedt zijn jeugdvriend en arts Telamon in de hoop dat deze kritische geest het ongunstige tij kan keren. Telamon komt er al snel achter dat iemand knoeit met het voedsel van de offerstieren, maar wie de gidsen vermoordt die Alexanders leger door Perzië moeten leiden en wie de beruchte spion Naiphat zou zijn, is ook voor hem een raadsel.

'Het huis des doods' heeft mij aangenaam verrast. Het werkt als een teletijdmachine: als je je eenmaal door het taaie begin met prologen en lijsten historische personages wurmt, staat je een boeiende reis naar de vierde eeuw vC te wachten. Via Telamon leer je heel wat van de gewoonten en gebruiken uit die tijd kennen, zoals de militaire strategie van Alexander, het leven in een legerkamp, de medische kennis. Paul Doherty is bovendien een vakman, hij weet zijn lezers te boeien door een snelle opeenvolging van afwisselende gebeurtenissen. De ene keer ben je aan het hof van Darius III, de Perzische koning der koningen, die Griekse spionnen ontvangt, maar één van hen niet vertrouwt. Even later voel je de verveling in het wachtende tentenkamp toeslaan en hoe kan die beter doorbroken worden dan door een militaire oefening of een drinkgelag? Ook vrouwelijk gezelschap ontbreekt niet in de mannenwereld van Alexander. Kortom, een met vaart geschreven verhaal dat spanning en diverse gevoelens opwekt. Het meest heb ik genoten van het subtiele spionnenspel. Onvoorstelbaar hoe die mensen dat met beperkte communicatiemiddelen voor elkaar kregen.

Verder is 'Het huis des doods' een rechttoe rechtaan whodunnit waar de speurder enkel door scherpe waarneming en combinatie van feiten tot een oplossing kan komen. Leuk om je hersens te laten kraken.