Belle en het beest

De cover, de flaptekst, de quotes: bijna alles wijst erop dat 'Gestolen jeugd' in het hokje van de pretentieloze tussendoortjes mag zitten. Een pretentieloos tussendoortje is een boek dat je niet direct tot diepere of vernieuwde inzichten brengt, maar dat goed is voor een paar uurtjes meeslepende ontspanning.
Gestolen jeugd mag een prijsbeest onder de pt’s genoemd worden: naast hogergenoemde eigenschappen is het ook nog eens prima geschreven en helemaal niet duur.

Het begin van het boek hakt er onmiddellijk in. Milla Edge is getrouwd met een briljante arts die gedurende een jaar met vrienden een liefdadigheidskliniek runt in Mexico. Haar geluk is compleet als Justin zich aandient, haar zoon. Maar op een Mexicaanse markt slaat het noodlot toe: Justin wordt ontvoerd, Milla neergestoken.

Dat alles is nu tien jaar geleden. In die tien jaar is Milla gescheiden en richtte ze De Zoekers op, een organisatie die vermiste en weggelopen kinderen opspoort. Ze bracht veel kinderen naar huis, maar vond nog geen spoortje van Justin. Tot Milla na een anonieme tip naar een afspraak gaat waar ze de sinistere moordenaar Diaz ontmoet. Hij bezorgt haar koude rillingen, maar ze gelooft dat hij dé man is die haar kan helpen Justin vinden.

Vanaf dat moment verloopt het verhaal zoals het in dit soort boeken hoort: zonder veel diepgang maar wel met de snelheid van een stoere 4X4 hobbelen Milla en Diaz door achterbuurten. Louche boeven en onbetrouwbare matrones houden zich daar onledig met kindersmokkel. Milla en Diaz komen stapje voor stapje bij de ontknoping van Justins ontvoering. Tegelijkertijd voelen ze zich hoe langer hoe meer tot elkaar aangetrokken. Hoe kan het anders, als Diaz zijn onvermoede zachte kanten laat zien, en Milla zich zo schattig vrouwelijk in de grote boze mannenwereld begeeft. Want dat is wel frappant: zelfs na een emotionele ontmoeting met de ontvoerder van haar kind, denkt Milla toch nog aan het verversen van de geurzakjes. Ze houdt nu eenmaal van een schoon huis. En als ze op een bepaald moment helemaal instort, kan ze zich toch nog herinneren dat ze haar gezicht moet reinigen met lotion en dat ze daarna nachtcrème moet aanbrengen.
Het zijn vertederende scènes in een boek dat, zoals gezegd, pretentieloos is, maar zich erg goed laat lezen.