naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
Het verloren labyrint (2005) Kate Mosse **
Heel aardig verhaal

Was het de prachtige uitvoering, de magnetische boekenclip of de intrigerende zin op de cover? Daar ben ik niet helemaal uit, maar feit is dat de fysieke verschijning van Het verloren labyrint mij onweerstaanbaar aantrok. Het kloeke boek van Kate Mosse verdrong andere gegadigden van het plaatsje bovenaan de stapel en net zoals andere Crimezone-recensenten duurde elke minuut die mij scheidde van mijn lectuur te lang, zozeer was ik erop gebrand ‘het geheim te onthullen dat de heuvels van Carcassonne al 800 jaar verbergen’. En het moet gezegd, het begin van het boek kreeg me onmiddellijk in de ban.

Mosse begint met een archeologische opgraving in de buurt van de Pyreneën. Het is zomer 2005 en amateur-archeoloog Alice begint intuïtief te graven op een plek die een beetje afwijkt van het te onderzoeken gebied. In een uitmuntend beschreven natuur leidt haar verbetenheid naar de ontdekking van een grot. Wat ze daarin vindt heeft te maken met het tweede verhaal, dat zich 8 eeuwen eerder afspeelt. Alaïs is de jongste dochter van de rentmeester van de heer van Carcassonne. We schrijven 1209 en zijn aan de vooravond van de kruistochten tegen de katharen. In de Languedoc bloeide al jaren een hoogstaande en tolerante cultuur waarin vreemde invloeden vlekkeloos integreerden. Waarschijnlijk daarom kon het katharisme, een godsdienst met een nieuwe interpretatie van de evangelische geschriften, in het Zuiden vaste voet aan grond krijgen. In het begin van de dertiende eeuw zijn in alle lagen van de bevolking sympathisanten van de katharen te vinden. Maar Noord-Franse heren, onder aanmoediging van de paus, willen de ketterijen uitroeien en maken zich klaar voor een kruistocht tegen het Zuiden.

Tegen deze historische achtergrond vertelt Mosse haar verhaal. Terwijl Alice in 2005 merkt dat haar ontdekking vooral mensen met slechte bedoelingen lokt, beseft Alaïs in 1209 dat de oorlogsdreiging en het geheim van haar vader onherroepelijk een einde zullen maken aan het leven dat ze tot dan toe leidde. De lezer krijgt mondjesmaat tips aangereikt die parallellen doen opmerken tussen Alice en Alaïs. Ook andere hedendaagse personages hebben een tegenhanger in het verleden. Het ontwarren van al die lijntjes, terwijl Mosse tegelijkertijd zo haarscherp vertelt over het huidige en vroegere leven in Carcassonne, kon me enorm boeien tot halverwege het boek. Daarna begon ik eigenlijk vooral dingen te betreuren. Dat Alaïs en Alice en alle anderen zo’n vreselijk bordkartonnen personages blijven bijvoorbeeld. Het lijkt wel de strijd tussen de dappere, onbaatzuchtige goeden en de machtswellustige inslechten. Ook de historische achtergrond gaat niet verder dan wat je in het eerste het beste toeristische foldertje uit ‘le pays cathare’ kan lezen. Bovendien merk je af en toe aan de kunstgreepjes in het verhaal dat de realiteit Mosse een pad in de korf zet. Intussen raakte ik ook nog eens verward in de lijntjes die Mosse spint en bleven veel motieven van actoren net zo omsluierd als de mythe van de graal zelf.

Dus helaas, ondanks het veelbelovende begin en de meeslepende vertelstijl van Mosse, vind ik dit boek maar de helft van de beschikbare sterren waard. De zeemzoete parallel tussen Alice en Alaïs, waar Mosse mee eindigt, deed mijn sterrentoekenning ook al geen goed. Ik ben het wel met de voorgaande collega-recensenten eens dat het een leuke leeservaring was.
Het verloren labyrint is een aardig verhaal, zelfs een heel aardig verhaal. Maar ook niet meer dan dat.