Teleurstellend

“Als je een thriller zoekt waarin de spanning geen moment afneemt en waarin het vooral moet gaan om de personages, dan moet je dit boek lezen.” Deze uitspraak van George Pelecanos staat op de twee eerste delen van de Sara Lintontrilogie en om hoge verwachtingen te scheppen kan zo’n citaat tellen.

Jammer genoeg vind ik dat deze verwachtingen niet ingelost worden. Als je als lezer vooral geïnteresseerd zou zijn in personages, dan kom je bedrogen uit want er worden niet-consistente typetjes neergezet (vergeet de “levensechte personages” van de achterflap). Helaas doorbreken hun gesprekken de spanning regelmatig, waardoor dus ook het andere deel van de belofte ongedaan gemaakt wordt. Het meest storend echter vond ik dat ik op verschillende plaatsen het gevoel kreeg dat het boek "qua psychologisch inzicht" niet klopte. Eén voorbeeldje: rechercheur Lena heeft een moeilijke jeugd achter de rug, waarvoor ze een deel van de schuld bij haar oom legt, die ze in haar volwassen leven dus ook zoveel mogelijk ontwijkt. Dan kan je op pagina 389 lezen, nadat Lena een zeer traumatische ervaring opliep “… Lena (wilde) met niemand praten, zelfs niet met haar oom Hank.” Allicht niet!
'Nachtschade' is Slaughters debuut, en ik vind het wat groen. Ik hoop dat ze in de volgende delen gegroeid is.

Vlot verhaal, ongeloofwaardige personages

Hooggespannen verwachtingen vergroten de kans op een teleurstelling. Die bleef niet uit toen ik een tijd geleden 'Nachtschade' las, het eerste deel van de Sara Lintontrilogie. Mijn desillusie was des te pijnlijker omdat ik in mijn aanvankelijke euforie niet wachtte tot ik de volgende twee delen uit de bib kon ontlenen.

Als 'Zoenoffer' en 'Een lichte koude huivering' al niet in mijn eigen boekenkast stonden te pronken, dan denk ik niet dat ik ooit nog een Slaughter ter hand genomen had. Ik moet dus niet vertellen dat mijn verwachtingen flink bijgesteld waren toen ik aan 'Zoenoffer' begon.
Maar… voor ik het goed en wel besefte was ik de kaap van de eerste tachtig bladzijden voorbij. Het boek leest als een trein en blijft spannend tot het eind. Er zitten enkele knappe beschrijvingen en passages in, ik denk dan vooral aan het moment waarop de verbazing van rechercheur Lena zo uit het boek op je valt, omdat je op dat moment zelf even verbaasd bent (ik verklap niks, vergeef me dit warrig gebral).
Ik vind het mooi dat Slaughter haar personages laat groeien. Lena en haar oom Hank zijn daar wat mij betreft de beste voorbeelden van. Maar opnieuw “geloof” ik niet in haar personages. Ze doen op bepaalde momenten dingen die absoluut niet bij hen passen. Bijvoorbeeld. Jeffrey Tolliver, ex van Sara Linton, schiet een dertienjarig meisje dood.
In zijn verwarring en verbijstering na deze daad, zoekt en vindt hij troost bij Sara. Om dan een dag later vol wrok te zijn over zijn slechte prestatie in bed en feit dat haar harige benen daar wat mee te maken zouden hebben. Of Lena, de intelligente rechercheur, die zichzelf na een vrijblijvende babbel wijsmaakt dat ze nu “een paar stevige aanwijzingen” in handen heeft. Dat soort miskleunen halen voor mij de glans er wat af.

Toch vind ik 'Zoenoffer' beter dan 'Nachtschade', én ben ik zelfs zo ver dat ik zin heb om 'Een lichte koude huivering' te gaan lezen. Mijn euforische aanschaf was dus toch niet helemaal weggegooid geld.