Over huppelkutjes en ringpoezen
Ik had nog nooit van Jonathan
Sonnst gehoord, tot hij vorig jaar de Hercule Poirotprijs won.
Als Vlaams Crimezonerecensent had het mijn plicht moeten zijn om
'Razborka', het winnende boek, onmiddellijk te lezen. Helaas is
dat er niet van gekomen.
Afgelopen vrijdag lag 'Pijnhandel'
spiksplinternieuw in de winkel naar mij te lonken. Ik nam het boek
enigszins schuldbewust vast… en was bijna onmiddellijk verkocht.
Wat een knappe uitgave! Een aantrekkelijk omslag, leuke onderverdeling
in tijdstippen met telkens een opmerkelijk citaat van een bekende
bokser, doorheen het hele boek afbeeldingen van tarotkaarten, een
woordje uitleg in een prachtig cursief lettertype eronder. De korte
inhoud op de achterflap sprak me aan en toen ik lukraak enkele fragmentjes
las, wist ik het zeker: dit boek ging meteen mee naar huis!
Zo snel ik kon, begon ik te
lezen. Als je bedenkt dat collega-auteurs steden als Brugge, Mechelen
en Antwerpen al inpalmden, is het fictieve St-Maura dat Sonnst creëerde
een sublieme vondst. Dit vroegere mijnwerkersstadje rust hij uit
met een macaber Hôtel Transsylvania, een met neonlicht overgoten
Avenue, het voetbalstadion van Union St-Maura en andere opmerkelijke
gebouwen en plaatsen. Kleurrijke figuren bevolken deze stad.
Sonnst weet personen en plaatsen zo filmisch te beschrijven, dat
Jan Decleir op mijn netvlies voorbijflitste in de rol van niet-aardig-persoon
Bogdan Petruso en Michael Pas als illusionist Tobias Pasko. Ik hoop
dat Erik Van Looy, Vlaams regisseur met hoge aaibaarheidsfactor,
'Pijnhandel' ook leest.
Sonnst taal is niet alleen
filmisch, ze is ook zeer spits en origineel. Een uitdrukking als
een eend met hersenschudding, zo achterdochtig als een restaurantganger
die zijn inktvissoep ziet terugkijken, een huppelkutje of ringpoes:
nu in 'Pijnhandel', binnenkort in van Dale?
En nu ik het over van Dale heb: ja, die heb ik tijdens het lezen
wel eens geraadpleegd. Maar ik weet nu wat een oxymoron is, zo leert
een mens nog wat. Met zijn spitse taal voert Sonnst Tobias Pasko,
illusionist en hoofdpersonage uit Razborka, opnieuw ten tonele.
Tobias wordt door onderwereldbaas Victor Le Fou Trezquenet aangesteld
als ‘vriendinoppasser’. Victor sponsort namelijk een
bokswedstrijd die in St-Maura gespeeld wordt. De vader van bokskampioen
Aleksandr werd buiten spel gezet en hij denkt dat Aleksandr’s
vriendin daar voor iets tussen zit. Net vrij uit de gevangenis zint
hij op wraak… In St-Maura is de wereld klein en Tobias herinnert
zich dat hij de bokskampioen kent uit zijn jeugd. Met de afwisseling
van flash-backs en zijverhalen brengt Sonnst een verhaal met vaart.
Alleen lukt hij er op het einde niet goed in om alle draadjes netjes
terug bij elkaar te brengen.
Ik blijf na het dichtklappen
van het boek met een aantal vragen zitten. Sonnst creëert ook
een aantal spanningsverwachtingen die hij niet inlost. Toch kan
die bemerking de pret niet drukken.
Ik vond het een heerlijk boek, én om te bekijken én
om te lezen. Ik ben ook erg blij met het open einde dat smeekt om
een vervolg. Als Sonnst zijn verhaallijnen wat beter onder controle
krijgt, hoort hij bij de absolute top in Vlaanderen. Reikhalzend
kijk ik uit naar zijn volgende boek. Om het wachten te verzachten,
kan ik 'Razborka' nog lezen. |