Mistig

In een misdaadroman draait het vaak om… het motief.
In die zin is de titel van Lescroarts nieuwste niet bijster origineel. Hij houdt je tijdens het lezen wel de hele tijd alert: wat is het motief, wat is het motief? Motief waarvan? Wel, van de dubbele moord, natuurlijk. Op de stinkend rijke Paul Hannover en zijn mooie, jonge, aanstaande vrouw. Ze worden verkoold teruggevonden in de resten van hun onlangs gerestaureerde huis, en al snel blijkt dat ze vermoord werden voor de brand uitbrak.

Dus: wat is het motief? Niet te ver zoeken… geld natuurlijk! Paul wilde trouwen en zijn familie zag de erfenis al verbrast worden door de jonge minnares. Of: Paul schoot als zakenman onder de duiven van een andere firma, en dat daar wat politiek getouwtrek bijzit hoeft niet te verbazen.
Met deze ingrediënten had Het motief een lekker spannend boek kunnen worden. Dat is het in deel 1 alleszins jammer genoeg niet. De hoofdreden daarvoor ligt in een vorig boek van Lescroart. Daar hadden de steeds weerkerende hoofdpersonages, hoge politieome Abe Glitsky en zijn vriend advocaat Dismas Hardy, een aanvaring met rechercheur Cuneo. Dat feit welt in alle hevigheid op als Cuneo als eerste op de plaats delict komt. Hij is het onderzoek al gestart, als Glitsky van de burgemeester herself de opdracht krijgt om het onderzoek in goede banen te leiden. Als water en vuur moeten gaan samenwerken, krijg je stoom. In Het motief lijkt die stoom op een deprimerende mist waarbij veel meer aandacht uitgaat naat politiek incorrect gekonkelfoes dan naar de oorspronkelijke moordzaak. Tijdens het lezen denk je vooral: wanneer klaart het hier op?
Dat gebeurt vrij onverwacht in deel twee. Lescroart maakt een tijdsprong, er is een verdachte, advocaat Hardy mag haar verdedigen, en doet dat met glans. Lescroarts roots als schrijver van rechtbankthrillers komen hier aan de oppervlakte. Terwijl Hardy zich in de juridische arena vol overgave vastbijt in zijn tegenstander, gaat Glitsky op de valreep nog een aantal sporen na. Dat had hij, tussen ons gezegd en gezwegen, al veel eerder kunnen doen. Je zou denken dat zo’n bekwaam man zijn prioriteiten beter moet kunnen inschatten. Als verzachtende omstandigheid mag zijn privésituatie aangehaald worden.
Zijn tweede vrouw is zwanger en er niet helemaal zeker van of Abe daar wel zo blij om is.
Opnieuw een item met potentie, maar Lescroart maakt zich er van af met wat Mona’s hartenrubriekgepieker en een sandwichknuffel toe. Wel aardig allemaal, maar net niet pittig genoeg.
En daar verandert het verrassende einde helemaal niets aan.