Beloftevol begin van nieuwe serie

Soms moet je jezelf over een hele berg tegenzin zetten voor je aan een bepaald boek begint. Het overkwam me met De vermiste man. Ondanks een positieve recensie in de krant De Morgen, ondanks een aantrekkelijke cover en ondanks een achterflap waar eigenlijk niks mis mee was. Of toch wel: de voorspelling van bakken ellende voor het hoofdpersonage. Soms ben ik gewoon niet in de stemming om die als lezer over me heen te laten komen. Na enkele weifelende pogingen om het boek toch te lezen, belandde het voor lange tijd ergens onderaan de stapel nog te lezen.

Toen liet collega-recensent Ine zich ontvallen dat een lovende bespreking in De Volkskrant haar nieuwsgierig maakte naar het werk van Compton. Intussen kwam al een volgend boek uit, Het kille huis. Redenen te over om Comptons eerste terug op te diepen, en na een bladzijde of dertig kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik dat al niet veel eerder deed. Wat een goed boek! Wat een origineel hoofdpersonage! Wat een compacte stijl! En wat goed dat er een hele reeks rond Sarah Pribek gepland is!

Sarah Pribek is rechercheur bij de afdeling Vermiste personen in Minneapolis. Bij het begin van het boek heeft ze geen grote zaak onder handen. Dat vindt ze niet erg, want daarbij zou ze haar oudere, ervaren collega Genevieve nog meer missen. Genevieve trok zich terug uit het actieve leven nadat haar enige dochter verkracht en vermoord werd. De dader werd snel gepakt, maar kwam door een vormfout vrij. Ergens in het achterhoofd van Sarah zeurt een stemmetje dat dat haar schuld is. Samen met haar man Siloh probeerde ze Genevieve zo goed mogelijk bij te staan in de eerste moeilijke tijd na de dood van haar kind. Maar Genevieve trok zich terug in zichzelf, het contact wordt steeds moeilijker en Sarah laat het er stilletjes bij zitten. Ze hoopt dat Genevieve zich binnenkort weer in staat zal voelen om terug te komen werken.
Gelukkig heeft ze Siloh. Ze is pas twee maanden met deze wat introverte man getrouwd. Hij is ook politieagent maar aardt niet goed in het korps. Hij is dus erg blij dat hij een cursus bij de FBI kan gaan volgen, al moet hij daarvoor Sarah vier maanden achterlaten. Maar dan verdwijnt Siloh en zodoende krijgt Sarah toch nog een grote zaak: het opsporen van haar eigen man.

Jodi Compton wisselt vlot tussen heden en verleden. Stilaan kom je te weten wat er met Genevieves dochter gebeurde en wat de fatale vormfout is. Je bent er ook bij als Sarah en Siloh elkaar leren kennen, en tegelijkertijd speur je met Sarah naar Silohs roots. Er vormt zich een duidelijk beeld van de karakters van de hoofdpersonages en hun onderlinge verstandhouding. Je hoopt dat Sarah Siloh gaat vinden, maar tegelijkertijd begin je de moed te verliezen. Compton houdt er tot op het einde de spanning in. Misschien was het niet netjes van mij om dit boek zo lang te negeren, maar anderzijds vind ik het wel ongelooflijk mooi dat ik straks nog naar de boekhandel kan hollen om Het kille huis aan te schaffen. Want ik wil écht wel weten hoe het verder gaat!

Krachtig hoofdpersonage

Een aantal weken geleden plaatste ik een recensie van 'De vermiste man', het debuut van Jodi Compton.
“Wat een origineel hoofdpersonage! Wat een compacte stijl! En wat goed dat er een hele reeks rond Sarah Pribek gepland is!,” schreef ik uitbundig. Ik ben blij dat ik hier kan stellen dat die uitroepen niet voorbarig waren.
Ook in 'Het kille huis' blijkt dat Sarah Pribek een ontzettend (veer)krachtig hoofdpersonage is.
In het begin van het boek staat ze er helemaal alleen voor. Haar man zit gevangen, haar partner emigreerde naar Spanje en zijzelf wordt verdacht van moord. Het levert haar langs de ene kant ongewenste blijken van sympathie en bewondering op, langs de andere kant weten haar bazen niet waar ze Sarah, gespecialiseerd in vermiste personen, voorlopig moeten inzetten. Zodoende tippelt Sarah opgesmukt als hoer rond in de hoop een paar eerbare mannen die een voetje verkeerd zetten te arresteren. Die scène, die je aan het begin van het boek vindt, zegt alles over de no-nonsense aanpak van Sarah, over haar zin voor relativering en haar gevoel voor humor. Het maakt haar tot één van de meest geloofwaardige en geslaagde hoofdpersonages die ik de laatste tijd in thrillers tegenkwam.

Zo’n krachtig personage draagt natuurlijk met gemak het hele boek waar verder twee hoofdlijnen inzitten. De ene draait om de vermiste Aidan Hennessy. Op verzoek van zijn zus probeert Sarah hem te vinden. Daardoor raakt ze dieper verwikkeld in de familiegeheimen van de Hennessy’s dan ze van plan was. De andere heeft te maken met een geroyeerde arts die ergens in een flatje van de sociale woningbouw zonder vergunning een praktijk runt. Deze man heet Cicero Ruiz en wordt al snel Sarahs toeverlaat, of is het andersom.

De oorspronkelijke titel van 'Het kille huis' luidt ‘Sympathy Between Humans’. Logisch dat zo’n melige titel de vertaalslag naar het Nederlands niet overleefde, hoewel hij goed aangeeft waar het in 'Het kille huis' om draait.
Niet voor niets staat er ‘psychologische thriller’ op de cover. De relatieaspecten, allemaal met een flinke schep relativering gebracht, zijn minstens zo belangrijk als de spanning. Al met al is 'Het kille huis' niet eens een ‘nagelbijtend’ spannend boek. Desalniettemin heb ik het ademloos gelezen.
Nog eens: dat ligt enkel en alleen aan de prachtige Sarah Pribek. In mijn dromen zie ik haar naast John Rebus van Ian Rankin staan. De fans van Rankin, en dat zijn er heel wat, weten dat niet al zijn boeken even goed zijn, maar toch willen ze ze allemaal hebben en lezen. Omdat Rebus nu eenmaal zo’n schitterend hoofdpersonage is. Net als Sarah Pribek.