De Duitse Jan Seghers debuteerde in 2003 als misdaadschrijver met Een al te mooi meisje. In dit boek treedt Robert Marthaler aan, de speurder die ook in Seghers’ latere boeken de hoofdrol vervult. De Duitse pers vergeleek Marthaler meteen met Wallander, de speurder van Henning Mankell. Dat is een groot compliment en er is wel iets van waar. Net als Wallander gaat Marthaler helemaal op in zijn werk en durft hij wel eens buiten de lijntjes te kleuren. In tegenstelling tot Wallander is Marthaler geen tobber en zijn relatie lijkt in elk geval stabiel.

In De partituur van de dood komt het team van Marthaler uit bij een brutale slachtpartij. Vijf mensen werden vermoord terwijl ze in een Turkse kebabboot aten. De eigenaar van de boot is spoorloos en er zijn aanwijzingen dat ook een zesde aanwezige verdween. De moorden en de verdwijningen brengen Marthalers team in een lastig parket. Een drugsverslaafde vrouw meldde vooraf dat een verdacht iemand zich ophield aan de boot. Twee agenten namen de verwarde tip niet ernstig en de schandaalpers staat klaar om deze nalatigheid flink te hekelen. Marthaler laat zich niet afleiden door dit soort nevenzaken. Hij concentreert zich op de slachtoffers, om zo uit te komen bij motief en moordenaar. Na dik 400 pagina’s gedegen speurwerk worden beide gevonden. In die 400 pagina’s komt ook het verband naar boven met het interview van een oude Joodse man voor de Duits-Franse kunstzender Arte waar het boek mee begint. Deze oude man krijgt een pakje dat zijn in Auswitch overleden vader voor hem achterliet. Het duurde lang eer dit pakje zijn bestemming bereikte. De inhoud bestaat uit een verloren gewaande partituur van Offenbach. Als deze verhaallijn de lijn van de restaurantmoorden raakt, volgt de onthutsende ontknoping razendsnel. Alles in het boek heeft een functie in het grotere geheel, zelfs eerder bevreemdende passages zoals die met een buurjongetje dat Marthaler tijdelijk terroriseert.

De partituur van de dood leest heerlijk weg. Seghers verstaat de kunst zijn lezers te boeien met elkaar snel opvolgende gebeurtenissen. Hij switcht vaardig van privésituatie naar politiescène, van de gedachtewereld van personages naar dialogen. Zijn karakters zijn niet door en door uitgewerkt, wat eigenlijk wel jammer is, maar ze zijn in elk geval origineel. Zo is de nieuwe vrouwelijke chef van Marthaler eens geen kenau, maar iemand die opkomt voor haar team, zelfs als ze daarvoor wars tegen politieke invloeden moet ingaan. Een echte aanrader voor wie van stevig speurwerk houdt.