IJsmaan is het mooiste boek dat ik in jaren las.
Dat is een groot compliment, want mijn stapel gelezen boeken is
aanzienlijk en het aandeel juweeltjes in die stapel ook. Toch meen
ik het echt.
Jan Costin Wagner kan niet anders dan een natuurtalent zijn. Hij
kaart het moeilijke thema van dood en verlatenheid op zo’n
integere, doorleefde én gedoseerde manier aan, dat je af
en toe de pijn, maar meestal de verdoving van de achterblijvers
voelt. Wetende dat we allemaal ooit met deze gevoelens geconfronteerd
worden, is IJsmaan een verrijkend en waardevol boek.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat 'IJsmaan' een enorm verkoopsucces
zal kennen, niet zozeer voor Wagner en zijn uitgever, maar vooral
voor de kopers.
'IJsmaan' kan nooit en voor niemand een miskoop zijn. Die uitspraak
wil ik graag staven.
Allereerst is 'IJsmaan' een bijzonder goed geschreven en boeiend
verhaal én, ondanks het thema, zeker geen tranendal.
Hoofdpersoon is Kimmo Joentaa, een jonge Finse politie-inspecteur.
Aan het begin van het boek sterft zijn vrouw Sanna aan kanker. Als
in slow motion trekken Kimmo’s gevoelens en gedachten voorbij.
Hij worstelt met zijn verdriet maar ook met het betoonde medeleven.
De emoties van zijn moeder en schoonouders die hem bijstaan, kan
hij niet aan. Daarom vlucht hij in het werk, een dag na het overlijden
van Sanna is hij al terug op kantoor. Gelukkig is het daar druk.
Een bekend politicus werd licht gewond bij een aanslag en een jonge
vrouw is vermoord terwijl ze sliep. Kimmo krijgt de laatste zaak
toegewezen. Al heel snel weet je wie de moordenaar is en beetje
bij beetje kom je zijn motief te weten. Sanna’s dood scherpte
Kimmo’s zintuigen en stilaan groeit hij, ook door het vorderende
onderzoek, naar de moordenaar toe.
De oplossing is lange tijd nét niet grijpbaar. Dat zorgt
voor die continue spanning die maakt dat je doorleest.
Daarnaast schetst Wagner prachtige karakters. In de eerste plaats
van de wat schuchtere Kimmo Joentaa en van de teruggetrokken moordenaar.
Ook Kimmo’s collega’s zijn boeiend. Ze reageren allemaal
zeer eigen op Sanna’s dood, maar chef Ketola reageert ronduit
onbehouwen.
Als lezer heb je weinig sympathie voor die man, en ook Kimmo zelf
is op zijn hoede als Ketola in de buurt is. In de loop van het boek
doet Ketola vreemde dingen. Je antipathie kantelt als je hem beter
leert kennen.
Vaak zijn een goed verhaal en boeiende karakters voldoende om een
lyrische recensie te schrijven. Dit boek gaat nog verder. Zeer herkenbare
situaties die Wagner trefzeker op papier zet, uitmuntende natuurbeschrijvingen,
tastbare angst en meerdere lagen. Voor een luttel bedrag haal je
geen boek maar een kunstwerk in huis.
Vijf sterren dekken in dit
geval de lading niet.
|
|