Hilariteit in plaats van actie
Ik
heb in mijn rijke recensentenleven nog maar weinig actiethrillers
gelezen. Geen, om precies te zijn.
'Buiten de wet' van James Hall
leek alles in zich te hebben om daar verandering in te brengen.
Een instortend brandend gebouw op de cover, de belofte op het achterplat
dat passie en intriges hoog oplaaien en de aanprijzing van Michael
Connelly dat Hall één van zijn favoriete misdaadauteurs
is. Ik wreef me vergenoegd in de handen.
Hoofdpersonage is Thorn, een
ruwe bolster met een verleden dat ongetwijfeld in Halls vorige boeken
uitgebreid aan bod komt. In 'Buiten de wet' wordt daarover weinig
gezegd. Een proloog schetst zijn vurige relatie met Anne Bonny Joy
die hem na een passionele nacht vertelt over haar jeugd. Haar moeder
schiep een droomwereld vol piraten waar haar vader en broer helemaal
in opgingen. Een verschrikkelijke gebeurtenis maakte abrupt een
einde aan die tijd.
Na dit verder in het boek immens belangrijke verhaal verlaat Anne
Thorn. Hij ziet haar niet meer terug… tot op die warme zondagmiddag
waarop 'Buiten de wet' begint. Samen met zijn nieuwe vriendin Alexandra
doet Thorn een terrasje. Alexandra kan haar jaloezie niet verbergen
als Thorn serveerster Anne blijkt te kennen. Maar Anne heeft allen
maar oog voor het aanmerende zwart luxejacht. De innemende man die
er, vergezeld van twee topzware blondines, uitstapt, verandert Annes
leven totaal. Terwijl Anne zich in de piraterij stort, probeert
Annes broer het land van Thorn in handen te krijgen. Als gewoon
bieden niet lukt, moet er grover geschut ingezet worden. Daarvoor
deinst deze ‘nietsontziende killer’ –ik citeer
de achterflap- niet terug.
Een hele waaier verhaallijnen
biedt genoeg stof voor flink wat actie. Ik zou daar als recensent
ook best tevreden mee geweest zijn. Ik besef dat je een actiethriller
niet beoordeelt alsof het een psychologisch meesterwerk betreft.
Maar toch, net daar schort het aan bij Hall. Dat zijn nietsontziende
killer de ene keer getypeerd wordt als een angsthaas, daarna als
een selfmade-topgangster en op nog een ander moment toestaat dat
“prooi Thorn” naar zijn flauwgevallen zuster rent, zorgt
vooral voor hilariteit. Die wordt nog versterkt door de portie gebruikte
clichés en ongeloofwaardige situaties.
Dus nee, ik ben niet kapot
van deze actiethriller van James Hall. Het mooiste uit het boek
vind ik de zorg waarmee Thorn de vader van Alexandra omringt. Die
man staat in zijn toenemende dementie midden in de nacht op omdat
hij de Greyhound wil nemen. De Greyhound-haltes bevinden zich aan
drukke wegen. Daarom schaaft en schildert Thorn een knalgele bank.
Hij zet ze in zijn tuin zodat de demente man daar rustig op de bus
kan wachten en zo in elk geval wegblijft van de gevaarlijke weg.
Die scène zou in een mooie psychologische roman niet misstaan. |