naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
De gekwelde man (2010) Henning Mankell *****

 

De angst om oud te worden

Het jaar 2004 was een hoogte- en meteen een dieptepunt in het leven van de Kurt Wallander-fans. Dat jaar verschenen er niet minder dan twee vertalingen, De blinde muur en De jonge Wallander, maar tegelijkertijd liet Henning Mankell er geen twijfel over bestaan dat dit duo definitief en onherroepelijk het einde van de reeks markeerde. Vorig jaar werd bekend dat er toch nog een extra Wallanderboek aan zat te komen. Sommige sceptici zagen dit vooral als een manier om de kassa nog eens te laten rinkelen, maar dat kon de pret bij de Wallander diehards niet drukken. Vorige week lag hij in de boekhandel: een kloek, gebonden boek met sfeervolle stofwikkel en sticker “10e en laatste Wallander”. Sommige dingen veranderen nooit. Niet de vreugde die je voelt als je met een dergelijke aankoop huiswaarts keert, noch de hooggespannen verwachtingen bij het openslaan en evenmin de totale overgave eenmaal je enkele pagina’s ver bent. Een Wallander lezen is een belevenis en op deze regel vormt dit tiende boek geen uitzondering.

In De gekwelde man nadert Kurt Wallander de zestig. Hij verwezenlijkte een droom: hij kocht een huis op het platteland en woont daar nu met Jussi, zijn hond. Hij is nog steeds inspecteur bij de politie in Ystad en nog steeds alleen. Zijn dochter Linda stimuleert hem om een vrouw te zoeken, maar dat gaat Kurt niet zo goed af. Linda zelf heeft trouwens een vaste vriend, Hans, en samen met hem krijgt ze een kind. Daardoor wordt Wallander opa en beseft hij dat zijn leven er grotendeels op zit. De tijd van nieuwe, spannende projecten ligt achter hem. Zijn gezondheid baart hem bovendien zorgen. Hij was al langer diabetespatiënt, maar is nu echt afhankelijk van insulinespuiten. Hij is nog steeds te dik en hij beweegt te weinig. Goede voornemens om zijn leven te veranderen houden nooit lang stand. Waar hij echt panisch van wordt zijn de black-outs die hem regelmatig overvallen. Soms is hij alle notie van tijd en plaats kwijt en later vraagt hij zich vertwijfeld af of dit Alzheimer is die toeslaat. Kortom, op zijn oude(re) dag is Wallander nog steeds de tobber die we kennen uit vorige boeken.

De schoonouders van Linda zijn toch wel van een heel ander kaliber dan Kurt. Met enige jaloezie ziet Kurt hoe goed deze mensen het voor elkaar hebben. Håkan von Enke is een gepensioneerde, sportieve marineofficier. Hij maakte deel uit van de Zweedse legertop. Zijn vrouw Louise was lerares en trainde schoonspringsters. Hun zoon Hans is een succesvol financieel adviseur, ze wonen in een mooi appartement in Stockholm en zijn nog steeds gewaardeerde leden van de Zweedse bovenklasse. Kurt wordt uitgenodigd op het feest ter ere van Håkans vijfenzeventigste verjaardag. Daar vertelt Håkan Kurt een verhaal over Russische onderzeeërs die in de jaren ’80 regelmatig binnendrongen in de Zweedse territoriale wateren. Tot grote frustratie van Håkan kon de Zweedse marine er nooit eentje naar boven dwingen, al waren ze er eens zeer dicht bij. Kurt luistert geboeid, maar begrijpt niet waarom Håkan dat lange verhaal uitgerekend aan hem vertelt. Een paar dagen later verdwijnt Håkan tijdens zijn dagelijkse wandeling. Kurt herinnert zich het gesprek en gaat, mede op aandringen van Linda, op zoek naar de ware toedracht achter de verdwijning.

Tijdens de zoektocht komt - zoals we dat gewend zijn van grootmeester Henning Mankell - een complete wereld voorbij. Politieke en militaire geschiedenis, verschillende visies op de maatschappij, menselijke zorgen en angsten, de kracht van liefde en vriendschap, waarheid en bedrog, humor en verdriet. Sommige dingen veranderen nooit. Mankell slaagt er keer op keer in je volledig onder te dompelen in het verhaal. Je slaat het boek met een zucht van genot toe en dan bedenk je dat dit dus écht de aller-, allerlaatste Wallander was. Jammer, maar gelukkig was het wederom een steengoede.

Meer recensies van de boeken van Henning Mankell