Gaston Van Camp. Het kàn bijna niet anders of ik heb in mijn jeugd een werk van zijn hand gelezen. Meer dan 130 titels schreef hij, vooral jeugdboeken maar ook uitgaven in de reeksen “Historische verhalen” en “Vlaamse Filmkens” (onder pseudoniem). De vijfenzestigjarige schrijver legt zich sinds kort toe op misdaadverhalen voor volwassenen. Als voormalig leerkracht geschiedenis koos hij het oude Rome onder keizer Vespasianus (69-79 nC) als setting. Tijdens het lezen van de zaak Flavia bekroop me een dubbel gevoel: Van Camp doet krampachtig pogingen om het etiket jeugdschrijver van zich af te schudden en de schrijver onderschat de liefhebber van het detective- en thrillergenre. Krampachtigheid en onderschatting kunnen nooit leiden tot een vlot en geloofwaardig verhaal en dat heeft Van Camp met de zaak Flavia dan ook niet afgeleverd.

In de zaak Flavia is weerom een belangrijke rol weggelegd voor Homeros Grafikos, bezieler van een vertaal- & detectivebureau. Hij wordt bijgestaan door de bloedmooie Maria Corinna en de zwijgzame Semenka. Hoofdrol wordt gespeeld door Flavia, een bijna bankroete Romeinse schone. Deze weduwe heeft de ambitie om snel rijk te worden en wedt daarvoor op verschillende paarden. Ze wil zowel de jongste zoon van de keizer strikken als haar broer helpen een succesvolle gladiator te worden. Haar vriendin Pontia, getrouwd met de oude Tryphon, staat haar met raad en daad bij. Beide dames zijn niet vies van een erotisch avontuurtje en draaien hun hand niet om voor een intrige meer of minder.

Op zich biedt bovenstaande voldoende stof voor een boeiend boek. Alleen blijven de meeste personages typetjes en wat nog erger is, ze vallen af en toe zelfs uit die rol. Wat te denken van een oude man die de ene dag nog “verbazend kwieke stappen” zet en de volgende dag “meer schuifelde dan hij liep”? Waarom wordt gezegd dat Flavia “als enig kind” het hele hebben en houden van haar ouders erfde? We weten toch dat ze een broer heeft. Waarom voelt iemand die net een brute moord pleegde zich “Niet leeg. Voos. Alsof zijn gevoelens bevroren waren” om dan enkele tellen later “vertederd” te glimlachen als hem de klaargelegde stapeltjes aanmaakhout opvallen die hij logischerwijs al eerder gezien had?

De acties van de personages getuigen van een behoorlijke dosis naïviteit en leiden vaak tot niks. Het is mij onduidelijk waarom Grafikos voor dag en dauw in de tuin van Pontia zit om een complot te verijdelen maar uiteindelijk noch iets ziet, noch iets doet. Waarom tut Flavia zich helemaal op om naar Pontia te rijden als blijkt dat laatste niet thuis is?

Het vergaat sommige delen uit de verhaallijn net als de acties van personages. Ze worden wel aangezet maar niet uitgewerkt. Semenka mengt zich ongevraagd in een straatgevecht en zorgt ervoor dat zijn tegenstander een nageslacht op zijn buik kan schrijven. Hij wordt opgepakt en in een beruchte gevangenis gegooid. Corinna gebruikt haar charmes en krijgt hem vrij. Horen we nog iets van zijn verblijf in de cel? Horen we nog iets over zijn beweegredenen om deel te nemen aan een gevecht tussen onbekenden? Welnee, niet belangrijk. Waarom staat het dan in het boek? Andere zaken die wél belang hebben voor het verhaal, worden dan weer over het hoofd gezien. Waarom miste Pontia jaren geleden haar afspraak met haar minnaar?

Van een vloeiende verhaallijn is dus geen sprake, ze is meer met horten en stoten in elkaar geflansd. Naïviteit, stereotypen, ... bij momenten leek het wel of ik de strip Jommeke aan het lezen was. Jommeke voor volwassenen dan, want Van Camp vermengt flink wat softporno in het boek. Duidelijker kon het onderscheid met de Vlaamse Filmkens niet zijn.