Verfrissend origineel

De overlevering wil dat Fred Vargas de term ‘rompol’ in Frankrijk introduceerde. Rompols oftewel romans policiers schrijven doet Vargas ’s nachts, overdag werkt ze als archeologe.
Misschien ligt dat nachtwerk wel aan de basis van haar unieke stijl.
Vargas’ boeken zijn niet alleen een beetje dromerig, maar ook dermate charmant, pittig en origineel dat je ze eens gelezen nooit meer vergeet. Vooral haar personages laten een onuitwisbare indruk na.
Dat is ook het geval in' De terugkeer van Neptunus'.
Jean-Baptiste Adamsberg speelt opnieuw de hoofdrol. Hij is nog steeds chef van de Misdaadbrigade van een arrondissement in Parijs, waar zijn onverstoorbaarheid, nonchalance en tumultueuze levenswijze het uiterste vergen van zijn naaste medewerker en tegenpool Danglard.
In het begin van het boek is de spanning tussen die twee te snijden, niet in het minst omdat Adamsberg Danglard ervan verdenkt de verwarmingsketel gesaboteerd te hebben. Het is typerend voor de licht surrealistische toon van Vargas dat deze sabotage zou moeten leiden tot het dwarsbomen van een studietrip naar Canada. Danglard is namelijk als de dood voor de vliegreis.
Terwijl Danglard –tevergeefs- zijn angsten probeert te bedwingen, wordt Adamsberg ingehaald door het verleden. Hij verloor zijn broer door een ijskoude moordenaar die zijn slachtoffers met drie steken ombrengt. Jaren van obsessief vervolgen waren het gevolg, maar de dader was Adamsberg steeds te snel af. En nu, vlak voor de uitstap naar Canada, wordt in een uithoek van Frankrijk een jonge vrouw vermoord, door drie bloedige steken.
Adamsbergs nekharen gaan overeind staan: is de doodgewaande Neptunus met zijn drietand terug?
Zou de moordenaar deze keer wel te pakken zijn en kan Jean-Baptiste de raadselen rond zijn broer eindelijk ontsluieren?
Het loopt niet zoals gehoopt. Neptunus heeft het op Adamsberg voorzien en hij brengt de flegmatieke commissaris in nauwe schoentjes. De Canadezen, voorzien van een hilarisch taaltje dat lijkt op dat van de Belgen in de gelijknamige Asterix-strip, kunnen er niet om lachen. Danglard kan er ook niet om lachen. Gelukkig zijn er nog een paar vrouwen waar Adamsberg op kan bouwen: de forse brigadier Violette Retancourt en de beverige Josette die zich ontpopt tot eersteklas hacker.
Puur genot! Beter kan ik dit boek niet samenvatten. Als je van haar stijl houdt, zit je bij Vargas goed voor uren intelligent, humoristisch en hartverwarmend vermaak.
De terugkeer van Neptunus is daarenboven ook nog eens lekker spannend. Een kloeke aanrader.

De hele rit genieten!

Fred Vargas is de ongekroonde koningin van personages die ogenblikkelijk onder je huid kruipen. De drie Evangelisten zijn onder de Vargasliefhebbers een begrip: Lucien, Marc en Mathias, drie werkloze historici die elk een etage bewonen in een oud huis in Parijs. Ze werden door De Geus gebundeld in de niet te missen trilogie Misdaad in Parijs. Nog meer furore maakt Vargas met commissaris Adamsberg, geboren in de Pyreneeën, een eersteklas chaoot, amper groot genoeg om het politiekorps te mogen vervoegen en voorzien van gelaatstrekken die op geen enkele manier met elkaar harmoniëren. Mooi om je daar wat bij voor te stellen.

Adamsberg treedt ook aan in De omgekeerde man, maar eigenlijk is de hoofdrol daar weggelegd voor Camille.  Adamsberg en Camille hebben een aan-uit-relatie. Diep in hun hart weten ze dat ze voor elkaar geschapen zijn, maar door hun levenswijze komen ze elkaar maar heel af en toe tegen. Dan kan het gebeuren dat ze op dat moment een andere relatie hebben. Zoals in De omgekeerde man. Camille vond een huisje in een dorpje in les Alpes-Maritimes, ver van het Parijs van Adamsberg, en leeft daar deels als muzikante, deels als loodgieter. Haar nieuwe vriend Lawrence is een zwijgzame Canadese bioloog die naar Frankrijk kwam om een roedel wolven te bestuderen. Hij verloor zijn hart, niet alleen aan de wolven, maar ook aan Camille. Dan duikt er een immens grote wolf op. Hij valt schapen aan en heeft het vooral op ooien gemunt. De dorpbewoners starten met een klopjacht, die heviger wordt als de wolf een forse schapenboerin doodt. Bijgeloof steekt de kop op, en aangewakkerd door de media is de streek al snel in de ban van “De weerwolf”. Twee schitterende personages, Soliman, de geadopteerde zwarte zoon van de schapenboerin, en De Waker, haar beste herder, willen de weerwolf achterna. Jammer genoeg kunnen ze niet autorijden en daarom vragen ze Camille mee als chauffeur. Camille stemt toe, en met een tot camper omgebouwde beestenwagen rammelen ze over steile bergpassen, terwijl de lucht van schapenvet bijna niet te harden is. De interactie tussen dit trio, Camille, Soliman en De Waker, wordt door Vargas’ pen in je bewustzijn geëtst. De manier waarop de oude Waker de jonge Soliman in toom houdt (Respect!), de gevoelens die Camille oproept bij de jongeman, hoe ze elk hun plekje veroveren in de kamion… het is om nooit meer te vergeten.

In Parijs is het fait divers over de weerwolf uit de Mercantour Adamsberg niet ontgaan. Als Camille hem uiteindelijk, noodgedwongen en ten einde raad, om hulp vraagt, heeft hij weinig toelichting nodig. Vanaf dan vult hij op wonderbaarlijke wijze het trio aan en stevent het boek af op een prachtige ontknoping.

Vargas is genieten, van begin tot eind. Haar onvergetelijke personages, de licht absurde situaties waarin ze terecht komen, de adembenemende omgeving, de klaterende dialogen en niet te vergeten de ronduit pakkende taal maken haar boeken tot meesterwerken. Goed nieuws voor de liefhebbers: in het voorjaar van 2008 brengt De Geus de vertaling van Dans les bois éternels uit. Weer met Adamsberg. En met Camille, waarschijnlijk.