De doodsstrijd van Olga duurt al veel te lang. Sinds haar dochters haar willens nillens beroofden van de illusie dat ze nog kon genezen, houdt ze verbeten haar ogen gesloten en kost het immense moeite om haar een hapje te laten eten. Laat Olga een koppig creatuur zijn, haar dochters zijn dat ook, en die verdringen elkaar aan Olga’s ziekbed in de wedloop naar nog een laatste teken van leven, een laatste blijk van goedkeuring. Vier dochters heeft Olga, vier verschillende karakters die elk op hun eigen manier tegen hun moeder aankijken.
Katia, de oudste, is schrijfster van historische verhalen. Zij observeert haar moeder en haar zussen en het is grotendeels via haar dat De dochters van Olga verteld wordt. Ze houdt voldoende emotionele afstand tot haar familie, het heden en het verleden, en komt regelmatig scherp, ironisch en met prachtige zelfspot uit de hoek. Haar observaties worden afgewisseld met stukjes over de andere zussen: de carrièrevrouw Véra met haar geheime liefdesleven, Sonia de schoonheidsspecialiste die zichzelf verwaarloost en Lisa, verdrietige Lisa, die uitweek naar Australië en ondanks haar liefdevolle echtgenoot en succesvolle advocatenloopbaan er toch niet in slaagt om gelukkig te zijn. Stilaan kom je meer te weten over de vier vrouwen en de liefde-haat-relatie die ze hebben met hun moeder en met elkaar. In de niet altijd even vrolijke verhalen van de zussen speelt Olga vaak een erg harde rol. Problemen als depressie en drankverslaving liggen bij de zussen op de loer. Bij het leeghalen van het ouderlijk huis vallen heel wat puzzelstukjes op hun plaats, en ga je ook beter begrijpen waarom sommige zussen de weg kwijt raakten. Olga was dan wel echtgenote, en later viervoudig moeder, ze was bovenal de dochter van Misja, een Rus die tijdens WOI verliefd werd op een Frans herderinnetje en nooit terugkeerde naar zijn vaderland. Misja werd een mythe in het Franse dorp waar hij de herberg erfde en Misja hield zijn enige dochter dicht bij hem, en met haar zijn kleindochters. Die meisjes raakten meer vertrouwd met hun opa dan met hun vader, de immer afwezige zeeman.

In De dochters van Olga komen thema’s zoals volwassen en zelfstandig worden, liefde, jaloezie, afscheid nemen en sterven voorbij. Het is de Française Françoise Chandernagor toevertrouwd om hier een strak boek over te schrijven dat dan ook terecht een Franse bestseller werd. Chandernagor woont een groot deel van het jaar in Parijs, het andere deel zondert ze zich af in het gebied rond het Centraal Massief. Deze plaatsen gebruikt ze ook als locaties in De dochters van Olga en het is te merken dat ze haar streek kent en er van houdt. Het boek heeft een wat abrupt einde, maar is over de hele lijn een mooie, invoelbare roman.