| Bijtende
dialogen en zalige humor
Twee jaar geleden
verraste Elvin Post thrillerminnend Nederland met zijn debuut 'Groene
Vrijdag'.
Dit heerlijke werk vol vaart en pit won terecht de Gouden Strop.
Momenteel ligt opvolger 'Vals beeld' in de winkel, een prachtig
vormgegeven boek dat meteen een veelbelovende quote meekrijgt van
Yvonne Keuls: ‘Geestig en filmisch. Verrassend en spannend.
Kortom: briljant!’
Na het lezen
van Vals beeld is die belofte niet helemaal ingevuld, maar wel voor
een groot deel. Net als 'Groene vrijdag' speelt dit boek zich af
in de Verenigde Staten. Twee vrienden, Bloom en Fish, beramen samen
een kunstroof. Bloom is de oplichter en manipulator, Fish de getalenteerde
kunstvervalser. Het doel is het doek Christus in de storm op het
meer van Galilea van Rembrandt (zie cover). Daarvoor moeten ze inbreken
in het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston.
Ze zijn van plan om, als ze er dan toch zijn, meteen wat andere
werkjes mee te nemen.
Post verwoordt
de aanloop naar de roof prachtig. Vooral zijn talent om dialogen
levensecht te verwoorden, komt daarbij goed uit de verf. Bloom overtuigt
Fish om mee te doen via een gesprek dat lekker luchtig begint en
dat allengs een doodserieuze ondertoon krijgt. Je voelt als lezer
de twijfel en het kantelpunt van Fish haarscherp aan.
Dergelijke gesprekken vind je op meerdere plaatsen in het boek,
en het is elke keer opnieuw genieten.
Zoals het gesprek tussen de nachtwaker Avalino en ‘de man
van de vriendin van zijn vrouw’. Of het telefoontje met de
museumdirecteur. Deze nevenpersonages zet Post heel subtiel en met
de nodige humor neer. Het is ook leuk om IJscoman Leo Roma en zijn
zoon Jimmy (of alleszins diens nagedachtenis) weer te ontmoeten.
Het zijn oude bekenden uit 'Groene Vrijdag'.
Tot dusver niks dan lof. Prachtige taal, bijtende dialogen en zalige
humor. Daarom vind ik het een vervelend schoonheidsfoutje dat het
verhaal op het einde stokt. De vaart en de geloofwaardigheid verlaten
het boek als ratten een zinkend schip. Er vallen, erg emotieloos
en vlak (oeps), een pak doden. Er wordt een journalist bijgesleurd
maar met te weinig toegevoegde waarde voor het verhaal. Liefde bloeit
op en plots is daar een aha-erlebnis die een goede afloop garandeert.
Al bij al een zwakker einde na een zinderend begin. |
