Weer een lekkere George!

Een echte Elizabeth George is makkelijk herkenbaar. Niet alleen aan het vaste duo, Thomas Lynley en Barbara Havers, maar ook aan de oer-Engelse setting, het behoorlijke aantal pagina’s, de stevige verhaallijn en de intelligente plot. George startte haar succesreeks in 1988 met Totdat de dood ons scheidt en liet haar personages doorheen de jaren evolueren. Op een bepaald moment ging George hiermee overdrijven en werden de zielenroerselen van de karakters belangrijker dan de plot. Dat was het moment waarop de reeks een dipje kende, maar gelukkig dateert dat dipje al van enkele delen geleden.

In Lichaam van de dood is Lynley terug! Na een jarenlange aan-uitrelatie met Lady Helen mocht hij zich nog niet zo lang geleden een gelukkig getrouwd man noemen. Helen kwam echter om – overigens een cliffhanger van jewelste op het einde van In volmaakte stilte – en Lynley trok zich terug uit het openbare leven en begon aan een lange wandeling langs de kust van Cornwall. Zijn sidekick Barbara Havers bleef verweesd bij Scotland Yard achter. Ze is in zowat alles de tegenpool van Lynley. Lynley is een telg uit de Engelse aristocratie compleet met landhuis, butler en een bij zijn stand passende wagen, terwijl Barbara zowat de grootste slons van alle detectivepersonages moet zijn.
In de vele mysteries die ze sinds 1988 samen met Lynley oploste, trad Barbara meer dan eens op als de spreekwoordelijke olifant in de high society porseleinkast.

In Lichaam van de dood gaat Lynley terug aan het werk op verzoek van Isabelle Ardery. Isabelle is aangesteld als tijdelijke hoofdinspecteur, de job die Lynley om persoonlijke redenen weigerde. Isabelle weet dat het een harde noot zal zijn om aanvaard te worden door Lynley’s team. Bovendien houdt hoofdcommissaris Hillier haar constant in de gaten en heeft ze privé een vechtscheiding te verstouwen. Isabelle claimt Thomas als haar partner en koppelt Havers aan Nkata. Het team krijgt een bizarre moord op een jonge vrouw op een Londense begraafplaats voor de kiezen. De sporen leiden naar het natuurgebied New Forest in het zuiden van Engeland. Hier heerst een heel andere sfeer dan in het drukke Londen. Pony’s scharrelen hun kostje bij elkaar in bos en wei, dames bakken taarten en heren bedekken daken met riet. Waarom liet de vermoorde jonge vrouw deze idylle achter zich om zich in Londen te verstoppen? Wat is de link met het objectieve rapport dat George in het verhaal weeft? Dat rapport doet verslag van de gruwelijke moord op een peuter door drie kinderen, inmiddels vele jaren geleden. De link naar de echte zaak James Bulger (die in 1993 vermoord werd door twee prille tieners) is overduidelijk. George beperkt zich niet tot afschuw voor het gebeurde, maar stelt een aantal pertinente vragen. Kan je de verantwoordelijkheid voor de daad enkel op de kinderen afschuiven? Wat gebeurt er met zo’n kindmoordenaars eenmaal ze hun straf uitzaten? Allicht komen de twee lijnen zoals het hoort samen, en allicht zie je als lezer vooraf aankomen welke richting het opgaat. Desalniettemin grijpt de afwikkeling van de plot je dan toch nog naar de keel.

De vlotte schrijfstijl van George, de twee verhaallijnen, de strubbelingen in het team - niet in het minst met de nieuwe ad-interim hoofdinspecteur die zich ontpopt tot echte kenau – en de eigenzinnigheid van Barbara Havers maken dit boek opnieuw tot een pageturner. Razendsnel vlieg je door de pagina’s en de gebeurtenissen. Ambitie, hebzucht, schuldgevoel, machtsmisbruik, gebrek aan zelfvertrouwen… het zijn drijfveren en gevoelens die George zeer authentiek weet neer te zetten. Dit boek zal haar al zo stevige reputatie verder versterken. Voor wie eraan mocht twijfelen: George is nog lang niet af- en uitgeschreven!