Dik boek, magere inhoud

Alle schrijvers van thrillers en detectives opgelet! Een geoefend lezer valt over details. Bijvoorbeeld: als iemand begin december voor dag en dauw wil gaan zwemmen, dan is de kans dat iemand anders dat vanuit een verlichte keuken ziet, erg klein. Waarom? Omdat het begin december ’s morgens pikdonker is, daarom. En als er de daaropvolgende dagen allerhande gebeurtenissen plaatsvinden en niemand vermeldt dat er intussen een kerstsfeer in het stadje hangt… dan denk ik: “Nee, Elizabeth, er schort iets aan je research.”

Al is het verhaal wel aardig. Maar een beetje mager voor de omvang van het boek. Ik denk dat George een veel vlotter boek had kunnen schrijven als ze wat meer geschrapt had. En wat ik in haar andere boeken bijzonder charmant vond, namelijk een soort vervolgverhaal van zich ontwikkelende relaties, dat mis ik totaal in dit boek.
Thomas Lynley, Lady Helen of Barbara komen er niet of quasi niet aan te pas. Het draait helemaal rond Simon en Deborah. Maar George laat deze persoonlijkheden niet groeien. Deborah blijft de snel in haar wiek geschoten, roodharige, afhankelijke, jonge vrouw die voor weinig rede vatbaar is. Simon blijft de bezadigde, alwetende man die haar altijd weer liefdevol opvangt. Ze kunnen nog steeds geen afstand nemen van wat ze in het verleden meemaakten, en dat hangt als een verstikkende deken over hun bestaan. Het wordt clichématig, daardoor voorspelbaar en saai en waarschijnlijk daarom dat ik dit boek niet meer geef dan drie sterren. En dan ben ik nog gul geweest.

George is back

De boeken van Elizabeth George werden de laatste tijd almaar dikker, maar daarom niet beter. Ze leken te lijden aan langdradigheid en personagemoeheid. Toch heb ik ooit zo genoten van de lotgevallen van Thomas Lynley en de zijnen dat ik zonder aarzelen haar nieuwste kocht. Als ook dit boek tegenviel, zo nam ik mezelf voor, dan zou ik George definitief schrappen van mijn lijst favorieten. Ik hoef dat gelukkig niet te doen. Met 'In volmaakte stilte' zet George zichzelf weer helemaal op de kaart!

George snijdt een klassiek thema aan: er waart een seriemoordenaar rond in Londen. Hij heeft het voorzien op jonge jongens die ooit in aanraking kwamen met het gerecht. De politie merkt pas dat het om een seriemoordenaar gaat als een blanke jongen slachtoffer wordt. Bij de eerdere moorden op gekleurde jongens dacht de politie aan afrekeningen binnen het milieu. Terwijl het team van Lynley probeert de slachtoffers te identificeren, is hoofdcommissaris Hillier druk bezig met een charmeoffensief naar de pers. Hiervoor voert hij de zwarte brigadier Winston Nkata op, die als een soort paradepaardje op elke persconferentie aanwezig moet zijn, en laat hij een journalist het onderzoek volgen. Deze situatie zorgt voor veel spanningen binnen Lynleys team.

Intussen blijken de vermoorde jongens allemaal iets te maken te hebben met Colossus, een centrum waar jonge, kleine criminelen opgevangen worden. Het boek vordert, de plot ontrolt zich, en de lezer komt meer te weten over de personages in het boek. Het mooist uitgewerkte karakter is Barbara Havers, de erg bekwame maar slonzige toeverlaat van Lynley. In een vorig boek schoot ze op een meerdere, wat haar een degradatie opleverde. In 'In volmaakte stilte' lijdt ze nog steeds onder die blaam en ze hoopt op eerherstel. Met uitzondering van Lynley schijnen haar meerderen door haar onverzorgde uiterlijk haar vakkundigheid niet te zien. Jammer genoeg kan Lynley alleen haar niet bevorderen. Hij moet rekening houden met hoofdcommissaris Hillier. Hillier en Lynley botsen meer dan eens door Hilliers bemoeienissen in het onderzoek. Lynley, de rijke aristocraat die enkel maar bij de politie is omdat hij dat nu eenmaal graag doet, zou op die momenten wel willen kappen met het politiewerk. Het besef dat ie zijn mensen niet in de steek kan laten zorgt dat hij toch blijft.

George laat wat steken vallen bij de uitdieping van haar seriemoordenaar. Al vroeg in het boek weten we dat Hij zich Fu noemt, dat Hij oordeelt over anderen en hen zuivert. Natuurlijk heeft de seriemoordenaar zelf heel wat meegemaakt in zijn leven, maar George komt niet met een afdoende of aannemelijk verklaring voor zijn daden.
Door het spannende verhaal en de wisselende perspectieven leest het boek erg vlot. 619 pagina’s, maar je zou er je eten en slapen voor laten staan. Op het einde van het boek gebeurt iets dermate dramatisch dat je niet alleen met een krop in de keel meeleeft met de personages, maar ook beseft dat George een prachtopening creëerde voor weer een vuistdik vervolg.

De Amerikaanse Elizabeth George startte twintig jaar geleden haar door en door Engelse reeks over Thomas Lynley, een adellijke inspecteur bij New Scotland Yard, en Barbara Havers, zijn bekwame maar ietwat haveloze sidekick. In meer dan vijftien titels werden de twee zowel professioneel als privé danig op de proef gesteld. Het pijnlijke dieptepunt voor Thomas kwam op het einde van In volmaakte stilte met een geweldige cliffhanger die de fans jaren bezighield. Tommy verloor zijn prachtvrouw Helen, hoe zou hij die klap ooit te boven komen?

Het vervolg kan je lezen in In wankel evenwicht. Onmiddellijk bij verschijnen stootte dit boek door naar de hoogste regionen van de bestsellerlijsten. In deze weerom dikke pil vinden we Lynley terug aan de kust van Cornwall. Hij liet na de dood van Helen zijn werk, familie, have en goed achter en hij wandelt het hele kustpad af om alleen te zijn met zijn herinneringen. Op een dag, als hij zich boven op een klif bevindt, ziet hij op de rotsen in de diepte een lichaam liggen. De politieman in hem komt boven en hij zorgt dat de autoriteiten gewaarschuwd worden. Jammer genoeg kan hij daarna zijn wandeling niet verder zetten. De rechercheur van dienst, Bea Hannaford, vindt de vinder van het lichaam sowieso verdacht, bovendien komt ze erachter wie Lynley in een vorig leven was en ze lijft hem nogal kordaat in in haar onderbemand team. Misschien ligt het aan zijn adellijke opvoeding, misschien aan zijn huidige gemoedstoestand, in elk geval komt Lynley niet in opstand tegen Hannaford. Even later heeft hij een dienstwagen ter beschikking en rijdt hij rond in Cornwall op zoek naar aanknopingspunten voor het motief van de moord, want daar bleek het wel degelijk om te gaan.

De vermoorde is Santo Kerne, een achttienjarige jongen. Santo was een sportieve jongeman met een goedgevuld seksleven. Zijn ouders zijn volop bezig met het renoveren van een oud hotel tot een sportcomplex. In de zoektocht naar de moordenaar komen  mensen uit het kustdorpje voorbij: zijn ouders en hun turbulent verleden, zijn zus en haar vriend, een oude man die optreedt als surrogaatvader, een dierenarts die een cottage heeft vlakbij de vindplaats van het lichaam, de eigenaresse van een ciderstokerij, het gezin rond het vorige liefje van Santo. George geeft de lezer een flinke inkijk in het leven van deze mensen. Op die manier komen diverse thema’s langszij: de verwachtingen tussen ouders en kinderen, seks en gehechtheid, wraak, de moeite die het kan kosten om je eigen weg te volgen, ziekelijke aanhankelijkheid. Zoals we dat van George gewend zijn, zet ze haar personages en wat hen bezighoudt levensecht en dus boeiend neer. Ze past haar taalgebruik aan aan de personages, en dat zorgt af en toe voor humoristische uitspraken.

Naast de dorpsbewoners voert George ook het privéleven van rechercheur Bea Hannaford ten tonele. Bea krijgt onverwacht steun van Barbara Havers, die door de Met uitgezonden wordt om Bea te helpen. Toeval, of niet helemaal? In elk geval is door deze detachering het duo Lynley-Havers weer compleet. De George-fans zullen dit toejuichen, net zoals ze over het geheel niet teleurgesteld zullen worden door dit boek. Het is boeiend en vlotgeschreven, het brengt enkele interessante thema’s boven, maar wat ontbreekt is spanning. De drive om snel door te lezen is op geen enkele plaats aanwezig, zelfs niet bij de ontknoping van het plot. Dat is in een vroegere George wel eens anders geweest.