Hun relatie begon als een droom. Hij was begrijpend en lief, verdiende goed zijn kost, kocht haar een kast van een huis. Bovendien zag hij er ongelooflijk viriel uit, hij was groot en aantrekkelijk, een stuk. Maar toen ze zwanger werd, begon ze te twijfelen. Hij wilde dat ze stopte met werken. Hij overtroefde vrienden en kennissen in onzinnige discussies. Hij reisde veel voor zijn werk en kwam vaak met verwondingen thuis. Op een dag stortte haar beschutte wereldje in: haar man Randy bleek een seriemoordenaar te zijn, een sadist.

Hij zit nu in de dodencel, en zij dook onder met haar zoontje: nieuwe naam, nieuwe omgeving, nieuw werk. Dat gaat al zes jaar goed, tot vandaag… Vandaag spreekt iemand Nina  aan met ‘Ken ik u niet ergens van?’ en dat zinnetje luidt meteen het einde in van Nina’s verborgen leven. Vanaf vandaag beschouwen enkele mensen haar als opgejaagd wild, want het kan niet zijn dat zij niet wist wat haar man uitspookte. De pers stort zich op Nina, mensen keren zich van haar af of komen haar ondersteunen. Haar zoontje krijgt moeilijkheden op school. De hele mediaheisa maakt een pervert wakker en vanaf dan is Nina’s leven en dat van haar zoon in gevaar, zeker als blijkt dat haar man Randy vanuit de dodencel nog contacten aanstuurt in de buitenwereld.

In een afwisseling van flashbacks en het heden beschrijft Bill Floyd hoe Nina haar man leerde kennen, wanneer het eerste wantrouwen de kop opstak, hoe ze hem ontmaskerde. Floyd vertelt ook hoe Nina zich nu voelt, hoe bang ze is om nieuwe relaties te beginnen, hoe ze zich zoveel mogelijk afschermt van anderen, maar wel probeert haar kind een normaal leven te geven. Er komen ook enkele nabestaanden van slachtoffers voorbij. Sommige mensen legden zich neer bij wat hen overkwam, anderen kunnen het nooit van zich afzetten.
Met al die ingrediënten en verhaallijnen is Kijk niet om een beklijvende thriller die je voor enkele uurtjes op het puntje van je stoel houdt.