De Premio Scerbanenco is zowat de Italiaanse Gouden Strop. Bekende namen op het lijstje winnaars zijn Massimo Carlotto, Giancarlo De Cataldo en Marcello Fois. In 2004 viel de prijs te beurt aan Barbara Garlaschelli met haar thrillerdebuut Sorelle, het boek dat sinds dit voorjaar als Zussen in de boekhandel ligt.

De zussen waarvan sprake zijn twee Italiaanse schoonheden. De blonde Virginia zorgt voor het huishouden, de donkerharige Amelia doceert literatuur. Ze wonen samen in het huis van hun grootouders en torsen een gemeenschappelijk verleden dat mondjesmaat, via opgehaalde herinneringen, blootgelegd wordt. Vanaf de eerste pagina is de dreiging voelbaar: Dario ligt vastgeketend op bed in een bloedhete kamer. Hij vergaat van dorst en angst en beklaagt zich de dag dat hij aanklopte bij het afgelegen huis op zoek naar logies. Dario verstrikte beide zussen in zijn amoureuze netten maar de dubbele relatie kwam aan het licht en de zussen willen hem zijn bedrog betaald zetten.

De hele tijdspanne in het nu van Zussen ligt Dario verkrampt op bed. Dat gegeven zorgt voor een beklemmende sfeer: hoe lang kan een mens zonder water en komt er op tijd inkeer? Nochtans is Dario maar bijzaak. Zussen gaat over de relatie tussen de dominante Amelia en de bedeesde Virginia, over de impact van jeugdvrienden, over erbij horen of genegeerd worden, over jaloezie, waanzin, ziekte en liefde. Zussen is een klein verhaal met de prangende vraag of mensen in extreme situaties van het geijkte pad kunnen afwijken. Een andere vraag is of zusterliefde sterker is dan passie. Garlaschelli werkt deze onderwerpen in een heldere, toegankelijke stijl uit. Nagelbijtend spannend is Zussen nooit, sfeervol en treffend bijna de hele tijd.