Ik ben de precieze aanleiding vergeten, maar op het forum van www.inejacet.nl liet bezoeker Martin vallen dat hij werkte aan de vertaling van 'Darkhouse' van Alex Barclay.
Martin bleek een professioneel vertaler en hij vertelde er nog even achteloos bij dat het boek de titel 'De rustige kust' zou krijgen en dat hij het een heerlijk boek vond dat hij iedereen kon aanbevelen.
Hoe gaat dat met fora. Na een tijdje denk je de bezoekers een beetje te kennen. En als dan iemand zijn nek uitsteekt, en zegt ‘dat boek is de moeite waard’, dan wil jij graag de moeite nemen om dat te toetsen.
Vandaar dat ik afgelopen weekend verwoed het debuut van Barclay las, en, zo vernam ik op Ine’s forum, ik niet alleen. De recensie van Ine zal daarom quasi gelijktijdig met de mijne verschijnen. Altijd leuk om te vergelijken!

De rustige kust begint in New York. Na de dramatische afwikkeling van een ontvoeringszaak, is rechercheur Joe Lucchesi totaal gestresst. Bij hem slaat dit trouwens op zijn kaakgewricht.
Zijn Franse vrouw Anna vindt het welletjes en eist dat hij ontslag neemt. Joe begint met onbetaald verlof en met hun zeventienjarige zoon Shaun verhuizen ze naar een dorpje aan de Ierse kust.
Anna zal daar in opdracht van een magazine een vuurtoren renoveren. Zowel Joe als Shaun snakken in het begin naar een flinke portie metropool, maar uiteindelijk vinden ze hun draai in het gemoedelijke Ierse dorp.
Joe wordt vriendschappelijk opgenomen in de pub en Shaun krijgt verkering met de prachtige Katie. Natuurlijk zijn er wel eens woorden over het budget dat Anna voor haar vuurtoren gebruikt en natuurlijk is Shaun wel eens rebels, maar voor de rest is alles peis en vree, daar aan de Ierse kust. Tot Katie verdwijnt…

Intussen startte Barclay een tweede verhaallijn. Die speelt zich af vanaf de jaren ’70 in Texas en vertelt hoe de ontwrichte Duke Rawlins zijn vriendje Donnie Riggs stilaan meezuigt in een spiraal van geweld.
Zoals dat in goede boeken gaat, grijpen de twee verhaallijnen perfect in elkaar. Een groot deel van de spanning wordt veroorzaakt door het feit dat Joe dit eerder beseft dan de locale politie. Hij kan hen niet overtuigen van zijn standpunten en dat komt ook omdat de eerst zo joviale dorpsbewoners het Amerikaanse gezin na Katies verdwijning zien als indringers, meer zelfs, als moordenaars.

Barclay schreef een intelligent, spannend boek en bouwde er voldoende humor en origineel taalgebruik in. Ze tekent een waarheidsgetrouw beeld van een gemeenschap die op korte tijd van de hemel in de hel belandt. Onder spanning doen gewone mensen ongewone dingen.
Ook een schrijnend wraakverhaal komt aan bod. Barclay beschrijft dit alles op een toegankelijke, herkenbare manier.
Ze schrijft zo sterk dat ze zelfs niet alles hoeft uit te spellen. Je komt bij wijze van spreken midden in het verhaal een doos spiksplinternieuw speelgoed tegen en zonder dat daar verder een woord aan vuil gemaakt wordt, begrijp je perfect vanwaar dat komt. Daarmee toont ze aan dat ze de touwtjes goed in handen heeft. Een ongewoon veelbelovend debuut.
Bedankt voor de tip, Martin! En ik hoop dat Barclays opvolger snel op je werktafel ligt.