“Om een gerecht te laten slagen, moet er een bepaalde balans zijn tussen mals en knapperig, bitter en zoet, mild en scherp, vochtig en droog…”, vertelt Myriam, hoofdpersonage in Eet me. Myriam loog tegen de bank over haar diploma’s en ervaring, kreeg aldus een lening los en is met dat geld een kleinschalig restaurant begonnen. “Chez moi” is voor haar een kwestie van leven en dood: als dit project ook niet lukt, dan is Myriams hele leven waardeloos. Myriam is begin veertig en ontworteld, ongebonden en onbegrijpelijk eenzaam. Dat was ze niet als kind en ook niet als dertiger. Dan vraag je je natuurlijk af wat er in de tussentijd gebeurde. Terwijl Myriam worstelt met het papierwerk van haar restaurant, vrienden maakt in de buurt en de geweldige ober Ben aanneemt, krijg je met stukjes en beetjes antwoord op die vraag. Ze trouwde met een sterke man, een rots zoals ze zelf zegt, en kreeg met hem een kind, een volmaakte zoon. Toen gebeurde er iets dat als een schandvlek over Myriam hangt. Wat dat iets is, blijft lang verborgen, want Myriam probeert het zo veel mogelijk te verdringen.

Agnès Desarthe past de goede raad van Myriam over een geslaagd gerecht perfect toe in Eet me. Door middel van een mengeling van gedachten, dromen en gebeurtenissen uit heden en verleden, komen het restaurant Chez moi, de gecompliceerde eigenaresse, de ober, de buurman, familie, vrienden en klanten tot leven. In korte hoofdstukjes en via een prettige vertelstijl, zie je Myriam in het heden sterker worden. Haar zelfvertrouwen en eigenwaarde groeien, maar niet in een rechte lijn. Net als een écht personage maakt Myriam fouten, zegt ze domme dingen, ziet ze het soms niet meer zitten, is ze vrolijk en verdrietig. In het begin van het boek voelt ze zichzelf niet zo goed passen in het leven. Zoals Alice in Wonderland is ze te groot of te klein voor de omstandigheden. De kreet “Eet me” is ontleend uit het boek van Lewis Carroll en bij Myriam betekent het: “Zie me, neem me zoals ik ben, hou van me”. Op het einde van het boek is Myriam er klaar voor om zichzelf graag te zien. Alleen zo kan ze in de juiste balans verder met haar leven.

Eet me is een heerlijk, zinnenprikkelend boek. De beschrijvingen van Myriams kookkunst geven je zin om zelf de keuken in te vliegen. De situaties die ze meemaakt zijn vaak erg herkenbaar. Zo zit er een scène in het boek waarbij Myriam net moeder werd. Het is een dooddoener dat elke moeder haar eigen kind het allermooist vindt, maar Myriam ligt op de kraamafdeling en is er heilig van overtuigd dat het in haar geval geen dooddoener maar harde realiteit is: haar kind IS een wonder! “’Kijk!’ zei ik tegen familie en vrienden. ‘Hij is heel bijzonder. De vorm van zijn hoofd is volmaakt, en ook zijn neus, zijn huid, zijn hele lichaam. En er ligt zoveel goedheid in zijn blik. Vergelijk dat eens met andere baby’s, als jullie het niet meteen inzien. Die zijn rimpelig, hebben een grote, puntige neus, gruwelijk kleine handjes, een lafhartige blik in hun ogen.’” Myriam is vast niet de enige pas bevallen vrouw die deze euforie meemaakt. Helaas wordt zij wel heel cru uit haar droom gehaald. En een beetje later nog eens. En nog eens… Nogal wiedes dat je dan wantrouwig tegenover het leven gaat staan. Maar zoals gezegd: Myriam krabbelt recht. Het is een waar genoegen daar als lezer deelgenoot van te mogen zijn.