Unni Lindell werd op 3 april 1957 in Oslo (Noorwegen) geboren. Al op jonge leeftijd wist ze dat ze boeken wilde schrijven. Haar eerste voorzichtige publicatie verscheen toen ze veertien jaar oud was. Haar debuut was in 1986 en sinds die tijd heeft ze ongeveer drie boeken per jaar geschreven en verschillende literatuurprijzen gewonnen. Ze is dus altijd erg productief geweest: romans, gedichten, korte verhalen, kookboeken en kinderboeken. Unni Lindell heeft dus ook een aantal jeugdboeken geschreven voor verschillende leeftijdsgroepen. In Nederland zijn twee kinderboeken van haar verschenen. Allereerst ‘De zuigzoen’. Dit boek werd bekroond met de Noorse literatuurprijs voor kinder- en jeugdboeken. En in 2000 ‘ Anna’s kind’. De kinderboeken worden in Nederland uitgegeven door uitgeverij Lemniscaat.
Lindell heeft Frans gestudeerd, les gegeven op een basisschool en ze is journaliste geweest. Maar ze heeft zich altijd een schrijfster gevoeld. Lindell heeft voor het schrijven van thrillers veel baat gehad bij haar journalistieke carrière. Ze heeft o.a. reportages gemaakt over vrouwenhuizen en crisiscentra. Deze ervaringen kon ze goed gebruiken in haar misdaadromans.
In 1996 verscheen haar eerste thriller in Noorwegen getiteld ‘Slangenbaereren’. Het is tevens het eerste boek met Cato Isaksen in de hoofdrol. Hij is inspecteur op de afdeling moordzaken in Oslo. Ze wilde hem niet te aardig maken, hij is een gewone man, geen James Bond, aldus Lindell. Zijn chef is een vrouw, ze is niet echt sympathiek en voortdurend verkouden. Cato is eigenlijk een beetje bang voor haar. Isaksen heeft twee zoons uit zijn eerste huwelijk met Bente. Daarnaast heeft hij nog een kind uit zijn tweede huwelijk. Hij probeert iedereen tevreden te stellen, maar dat lukt hem slechts met mate.
Haar tweede boek ‘Dromenvanger’ heeft in 1999 de Riverton prijs gewonnen, de prijs voor de beste Noorse thriller.
Lindell vindt spanning natuurlijk belangrijk binnen een thriller, maar er moet meer zijn dan alleen spanning.
'Ik wil dat mijn lezers in de huid kunnen kruipen van mijn personages, dat ze hen goed leren kennen. Ik probeer in mijn boeken niet alleen slechte en goede mensen te beschrijven. Dat is niet levensecht, ieder mens heeft zijn goede en slechte kanten.'
Cato Isaksen is inderdaad niet alleen maar een ‘goed’ mens. Zijn besluiteloosheid over de vrouwen in zijn leven, zijn verliefdheden, het vreemd gaan, maken dat hij geen gemakkelijke man is voor zijn omgeving. Het komt zelfs voor dat hij een vrouw slaat (Het dertiende sterrenbeeld).
Unni Lindell vindt het niet lastig intriges te verzinnen. Integendeel, ze heeft er veel in haar hoofd en is bang dat ze niet de tijd zal krijgen om alles op te schrijven.
‘Toen mijn kinderen klein waren, was ik bang dat mij iets zou kunnen overkomen waardoor de kinderen zonder moeder verder zouden moeten. Nu ben ik bang dat - als mij iets overkomt - de verhalen in mijn hoofd door niemand opgeschreven zullen worden’.
Lindell zegt over zichzelf : 'ik ben zo bang aangelegd dat ik niet de tuin in durf als het donker is. Dat is mijn drijfveer. Omdat ik zo angstig ben, heb ik een levendige fantasie'.
Lindell doet veel research voor haar boeken. Ze belt veel met juristen en artsen. Ze heeft een vriendin die bij de politie werkt. Haar consulteert ze regelmatig.
Unni Lindell is beroemd in haar eigen land en daarbuiten. Ze zou een groot deel van haar tijd kunnen vullen met reizen en signeren. Maar ze zegt van zichzelf dat ze goed ‘nee’ kan zeggen.
Ze woont met haar gezin in de buurt van Oslo en heeft een echtgenoot en twee zoons die inmiddels (bijna) volwassen zijn.
Haar boeken worden in Noorwegen verfilmd.

‘Misschien is het zo dat schrijver zijn iets is wat men is, en niet wordt. Dat denk ik tenminste. En ik ken kinderen en jonge mensen die schrijver zijn – die diep van binnen weten dat dat is wat ze willen. Ik denk dat het zo in het leven is – dat wanneer je iets écht wilt, dat dan ook uiteindelijk gebeurt.