naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z
Het leugenarchief (2009) Toes & Hoeps ***
 
Goede co-productie

Toes & Hoeps, dat is pas een mooie naam voor een schrijversduo! Jac Toes is Nederlander, Thomas Hoeps is Duitser en samen schreven ze al een succesvolle thriller getiteld Kunst zonder genade.  De auteurs hebben nu een tweede titel afgeleverd: Het leugenarchief.

Robert Patati is kunstrestaurateur en bezoekt Amsterdam. Voor zijn ogen ontploft een geleende Jaguar, het slachtoffer is zijn goede vriend Wolfgang. Robert is uiteraard flink van slag en het toeval wil dat politiepsychologe Micky Spijker met het onderzoek wordt belast. Zij is de ex van Robert en ze bekommert zich om hem.  De overleden Wolfgang was bezig met de restauratie van het fotoarchief van het Duits-Nederlandse levensmiddelenconcert Duneko. Waarom werd de aanslag op hem gepleegd? Of was de aanslag misschien bedoeld voor de man wiens auto Wolfgang had geleend?

Toes & Hoeps hebben een verzorgde en spannende Nederlands-Duitse misdaadroman geschreven. Het verhaal verplaatst zich van Amsterdam naar Duitsland en terug naar Nederland - Arnhem. De personages mogen er wezen. Micky en Robert worstelen met hun relatie. Wanneer zet je definitief een punt achter een verhouding? Dat is lastig, zeker als je elkaar nog steeds kunt waarderen. Deze worsteling wordt realistisch beschreven.  

Het verhaal heeft een internationaal karakter. Niet alleen vanwege de verplaatsingen van Duitsland naar Nederland en vice versa maar ook omdat een internationaal complot buiten de Europese grenzen een rol speelt. Toes & Hoeps weten de spanning goed op te bouwen. Versnellingen komen voorbij en worden afgewisseld met dialogen. Afstand en nabijheid worden verweven in het boek. Micky boeit als personage, hetzelfde geldt voor Robert, hun karakters zijn goed geschetst. De jaloezie is soms verfrissend en humoristisch.

Toes & Hoeps hebben een onderhoudend boek geschreven. Het verhaal heeft vaart, het boeit en sommige passages stemmen tot nadenken.
Komt er een verfilming? Het leugenarchief biedt voldoende ingrediënten voor een mooie co-productie. Fraaie omslag trouwens.