Inspecteur Hazel Micallef is herstellende van een rugoperatie. Dan komt er een melding binnen van een verdronken vrouw. Het blijkt vals alarm, het is een etalagepop. Maar Hazel vertrouwt het toch niet helemaal en laat de pop goed nakijken. Dan vindt ze aanwijzingen die leiden naar een website. Op deze site is een webcam te zien met een kelder waarin zich afschuwelijke taferelen afspelen.

Hazel Micallef is 62 jaar. Ze woont met haar oude moeder na de scheiding van haar ex. Maar door de rugoperatie is ze tijdelijk teruggekeerd naar deze man, ze is afhankelijk van zijn verzorging. Ook zijn nieuwe vrouw draagt haar steentje bij. Dit levert veel komische en ‘valse’ dialogen op.

De kracht van Inger Ash Wolfe is de combinatie van een spannend verhaal met humor. Dat kom je relatief weinig tegen in misdaadromans. Het maakt Hazel als personage overtuigend en bijzonder. Ze is ook meteen herkenbaar uit het vorige boek (De roeping). Blijkbaar is ze goed blijven hangen.

Hazel gaat op een eigenzinnige wijze om met ondergeschikten, bazen en voorbijgangers. Een frisse benadering met als resultaat directe en soms grappige dialogen. Ze moet ook niets hebben van de bureaucratie van mannen met macht binnen het politiecorps. Ze heeft een soort mores van ‘niet lullen maar lopen’. Eigengereid. Maar ook haar ‘zachte’ kanten komen aan bod waardoor het personage mooi in evenwicht blijft.

Het verhaal mag er zijn maar is toch soms een beetje rommelig. De ontknoping  op het eind verrast. De slotscènes in een helikopter zijn bijzonder spannend en filmisch beschreven.

Hazel Micallef: een markante en eigenzinnige vrouw die soms rare dingen doet. Een personage om niet snel te vergeten.  De dwaling is goed voor drie sterren.