Een Duits woud als personage.

Gisa Klőnne is een Duitse schrijfster en haar eerste – in het Nederlands vertaalde – titel  heet ‘En het woud zwijgt’.
Hoofdpersoon is Judith Krieger, commissaris in Keulen. Ze is niet in goede doen want ze heeft nog niet zo lang geleden het nodige meegemaakt. Hierdoor heeft  ze beroepsmatig niet de stabiliteit die ze zou moeten hebben Daar heeft zij - en anderen - last van. Ze wordt gekoppeld aan politieman Manni Korzilius, een collega met aspiraties.

Diana Westermann is een ander personage met een hoofdrol. Ze is boswachter en moet zich invechten in haar nieuwe baan waar mannen de boventoon voeren. Dat is niet gemakkelijk, ze heeft last van rare berichten en bedreigingen. In het verhaal is zij de belangrijke koppeling naar de bedreiging door 'het woud’. In dit woud wordt een dode man gevonden. Vogels hebben zich inmiddels ontfermd over zijn stoffelijk overschot. Onderzoek wijst uit dat het hier gaat om Andreas Wengert, een leraar. Zijn vrouw is overmand door verdriet. Maar was hun relatie wel zo ideaal?
Het onderzoek - onder leiding van Judith Krieger – kan beginnen en gaandeweg blijkt dat diverse personen in aanmerking komen als verdachte.
Zo heeft zich in de buurt van de vindplaats van het stoffelijk overschot een alternatieve leefgemeenschap gevestigd. Hun voorman is een soort goeroe die wijze woorden spreekt maar soms domme dingen doet. Een jong meisjes is aldaar in retraite omdat ze tot inkeer moet komen. Zo zijn er meer mensen die het gewone leven ontvlucht zijn om zich terug te trekken in de nabijheid van het woud, de natuur; een wereld van meditatie en contemplatie.

In ‘En het woud zwijgt’ is een prominente rol toebedeeld aan het woud.  De schrijfster heeft het tot personage gemaakt. Het bos is donker, dreigend en verbergt geheimen.  
Het misdaadverhaal mag er zijn en regelmatig komen interessante passages voorbij. Diverse verdachten worden opgevoerd en motieven worden aangereikt.
Gisa Klőnne heeft een boek geschreven dat regelmatig boeit. Maar helaas wil de schrijfster iets teveel. Hierdoor wordt ‘het woud’ van dit boek soms iets te ondoordringbaar en dan is het lastig door de bomen het bos goed te blijven zien. Ook is er soms een overdosis aan ellende van de personages.
Het verhaal wordt overigens goed afgewerkt en de naam van de dader komt als een verrassing.
Iets teveel uitweiding, iets teveel besognes. Wel een mooi sfeerbeeld van een dreigend Duits woud.  Zeker voor liefhebbers van boswandelingen door dichte wouden in ons buurland