De hoofdpersonen uit ‘De Woekeraar’ van John Lescroart zijn wederom Dismas Hardy, barkeeper en Abe Glitzky, werkzaam bij de politie. Het boek dateert uit 1990 en het is voor het eerst in Nederlandse vertaling verschenen. Dat het boek al 13 jaar oud is, maakt niet uit. Het is actueel en volstrekt niet gedateerd. ‘De Woekeraar’ vertelt het verhaal van Louis Baker die vrijkomt uit de gevangenis. Hij wil zich wreken voor zijn opgelopen straf. Zijn doelwitten zijn: Rusty Ingraham en Dismas Hardy. Zij vrezen dan ook voor hun leven. Kort daarna wordt de vriendin van Rusty dood aangetroffen. Rusty zelf is niet te traceren. Is hij verdronken? Is zijn lijk weggewerkt? Is al dat bloed van hem afkomstig? Dit is in het kort de inleiding tot het verhaal.

John Lescroart kan zijn hoofdpersonen goed neerzetten. De karakters komen tot leven. Ook het verhaal mag er zijn. Een goed plot, ergens in het boek een wending die je niet verwacht. Lescroart beschrijft een boeiend gezelschap variërend van boeven, gangsters, woekeraars tot hoeren en politiemannen. Zij verworden nergens tot karikaturen. Dat is de kracht van Lescroart. Ook heeft het boek ‘een moraal’, hoewel dit er nergens dik bovenop ligt, maar meer verborgen aanwezig is. Zo doet Lescroart bijvoorbeeld niet mee aan stereotype beelden over zwarte Amerikanen of veroordeelden. Hierin schuilt voor mij een zekere integriteit.

Een nadeel vond ik het grote aantal personages dat soms bij mij verwarring opleverde. Hierdoor was het bij tijd en wijle moeilijk om goed ‘in’ het boek te blijven. Toen ik ‘De Woekeraar’ door Crimezone aangeboden kreeg dacht ik: ‘bah, een boek over paardenraces.’ Daar houd ik dus niet zo van. Maar de omslag klopt niet met de inhoud. Het gaat maar heel zijdelings over paarden. ‘De woekeraar’ is wat mij betreft goed voor drie sterren. Een degelijke, integere Amerikaanse misdaadroman met kleurrijke personages in allerlei soorten en maten.