naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z
Solea (2004) Jean-Claude Izzo ****
De eenling contra de macht

Fabio Montale kent Babette Bellini, journaliste. Zij dreigt met een publicatie die de maffia niet zint. Haar leven loopt gevaar, ze duikt onder. De maffia veronderstelt dat Fabio Montale weet waar ze is en zet hem onder druk om haar verblijfsplaats te onthullen. Als hij dat niet doet dan lopen zijn vrienden ernstig gevaar.

Ik ken de vorige twee boeken niet van deze Fransman en kan dit derde deel ook geen plek geven in de reeks. Wellicht is dat een gemis.
Maar Solea is voor mij niet zomaar een misdaadroman. Jean-Claude Izzo (helaas in 2000 overleden) werd gekenmerkt door een prachtige schrijfstijl. Soms poëtische, korte zinnen, scherpe dialogen, prachtig verwoorde emoties en een dreigende atmosfeer. Dit alles tegen de achtergrond van Marseille, een stad om lief te hebben en te haten.
In het boek wemelt het van uitspraken en citaten die je zou moeten opschrijven omdat ze bijzonder of treffend zijn.

Solea is geen boek dat aanleiding geeft tot optimisme over de wereldpolitiek of de mensheid. Het beschrijft de bij voorbaat verloren strijd van een eenling tegen machtige grootheden, in dit geval de maffia. Dan gaat het over doodsdreiging, eenzaamheid en de onmacht vast te houden wat je lief is. Gaandeweg het boek wordt Fabio Montale steeds meer teruggeworpen op zichzelf en de vergankelijkheid van het bestaan. Het is een beklemmend boek en je houdt voortdurend je hart vast voor de wraakacties van de maffia.

Het enige dat me soms stoorde is de voortdurende verwijzing naar drank en eten. Het heeft wel een functie in het boek, maar wordt soms zwaar aangezet. Blijft staan dat dit een indrukwekkend boek is dat je eigenlijk zou moeten herlezen. Grote kans dat nog meer prachtige zinnen of passages opvallen en bijblijven.
De zon van de stervenden - Jean Claude Izzo (roman) ***
Melancholiek en fijnzinnig

Hoofdpersoon in De zon van de stervenden is Rico. Hij is clochard in Parijs. Zijn vriend Titi sterft in een metrostation. Dat is voor Rico de aanleiding om weg te gaan uit het koude Parijs. Hij heeft genoeg van zijn leven daar, is moe en besluit naar het zuiden te trekken waar hij gouden tijden heeft beleefd. In Marseille hoopt hij een oude liefde terug te vinden. Onderweg denkt hij terug aan zijn leven, de desillusies, de stukgelopen liefdes en zijn zoon Julien die hij niet mag zien. Tijdens zijn reis ontmoet hij verschillende mensen die een zwervend bestaan leiden. Zal hij Marseille halen? Zal hij verloren dromen terugvinden?

De zon van de stervenden is veel meer een roman dan een misdaadroman. Tegen het eind heeft de auteur een verrassing in petto die goed zou passen bij een misdaadroman. Het boek is niet spannend zoals je bij een doorsnee thriller gewend bent. Het is wel spannend in de zin dat de lezer wil weten hoe het zal aflopen met Rico en de mensen in zijn omgeving.

Jean Claude Izzo schetst het leven van verlaten en eenzame mensen die troost bij elkaar zoeken. Mensen die aan de grond zitten, mensen die ooit een rustig leven leidden maar die door tragische gebeurtenissen op de straat zijn beland. De omstandigheden die hiertoe hebben geleid, worden door Izzo uitgediept.
De kracht van het boek ligt in de melancholieke sfeer en het portretteren van verschillende clochards en hun achtergronden. Daarnaast komen onderlinge relaties aan bod. Naarmate het boek vordert krijgt de lezer steeds meer zicht op Rico. Op wat hem beweegt, waarom hij leeft zoals hij leeft en hoe hij naar de wereld kijkt. Hij is een gehavende man die pijn lijdt aan zijn scheiding en aan het feit dat hij afgesloten is van contact met zijn zoon.  
Veel drank, sigaretten en drugs komen voorbij; veel zelfdestructie. De tocht van Rico naar een verloren droom is ontroerend. Rico leeft eigenlijk op zijn herinneringen aan een betere tijd.

Jean Claude Izzo overleed in januari 2000 aan de gevolgen van kanker. In september 1999 verscheen De zon van de stervenden in zijn geboorteland. De schrijver was toen al ziek. In het boek overheerst een melancholieke ondertoon en bespiegelingen. Misschien bevat het autobiografische elementen in de zin van bespiegelingen over het leven en de dood, over dat alles voorbij gaat.
Al met al is De zon van de stervenden een fijnzinnig en mooi geschreven boek over een man die een tocht onderneemt naar de zon, naar het licht, een reis vooruit en een reis terug, op zoek naar vervlogen tijden die gedurende de tocht herleven.

Soleo