De ijsregen (2003)- Giles Blunt*****

De ijsregen is het tweede boek van Giles Blunt met in de hoofdrollen John Cardinal en Lise Delorme. Het verhaal speelt zich af in Canada en het begint met de vondst van een stuk arm door een hond. Het lijkt erop dat beren een stoffelijk overschot van een mens aangevreten hebben. Enige tijd daarna wordt er nog een dode gevonden in Algonquin Bay en John en Lise moeten dit mysterie oplossen.

Veertig woorden voor verdriet, het vorige boek van Giles Blunt, vond ik indrukwekkend en dit geldt eveneens voor De ijsregen. Waarom? De hoofdpersonen worden neergezet als geloofwaardige karakters met hun sterke en zwakke kanten. Het verhaal is politiek getint en een stukje uit de Canadese geschiedenis van eind jaren zestig en begin jaren zeventig wordt beschreven. Ook vertelt Blunt over verschillende soorten strijd tussen groeperingen, zowel bij de politie als in maatschappelijk opzicht. Dit alles weet de schrijver dusdanig te verwoorden dat het verhaal mijn interesse opwekte en mij nieuwsgierig maakte naar het Canada van destijds.

En dan de schets van de omgeving en de Canadese winter. Geweldig! Er zijn prachtige beschrijvingen van in ijs gehuld landschap en de overlast die dit oplevert voor het maatschappelijke leven én voor het persoonlijk leven van hoofdrolspelers. Ook is er een menselijke John Cardinal die te maken krijgt met bedreiging, verlokkingen en met verlies.

Samenvattend: er is zowel sprake van een goed inhoudelijk maatschappelijk verhaal, als van een spannend plot als van een prima beschrijving van relationele en persoonlijke beslommeringen. Deze combinatie geeft dit boek, wat mij betreft, meerwaarde. Ik ben zeer enthousiast over Giles Blunt en zijn schrijverschap en ik ben benieuwd hoe het John Cardinal, zijn vrouw en zijn collega Lise in een volgend boek zal vergaan. Voor mij een topper. Vijf sterren.

Het derde boek van de Canadese schrijver Giles Blunt is verschenen. Bloedrode zomer is de titel. Oorspronkelijke titel Black Fly Season. We ontmoeten wederom rechercheur John Cardinal en zijn vrouw Catherine. Lise Delorme is de bekende assistente. Deze keer speelt het verhaal zich af rondom een roodharige vrouw die haar geheugen kwijt is. Ze doolt rond in een kroeg. Het blijkt dat ze een kogel in haar hersenen heeft die met spoed verwijderd moet worden. Iemand heeft klaarblijkelijk een aanslag op haar gepleegd. Maar wie? In Algonquin Bay tiert de handel in drugs welig. Wonbat Guthrie bevond zich in dit circuit en wordt vermoord aangetroffen. Heeft hij iets te maken met de roodharige vrouw? Werk aan de winkel voor John Cardinal en zijn team.

Giles Blunt is een capabele schrijver die karakteristieke personages, levendige scènes en een aansprekende sfeer kan schetsen. Daarnaast is hij in staat schijnbaar moeiteloos van perspectief te wisselen. In Bloedrode zomer spelen zwarte vliegen een prominente en opdringerige rol. Ze steken voortdurend en veroorzaken ernstige overlast. Telkens weer voert Giles Blunt deze vliegen op waardoor de lezer ze op den duur als een verdraaid hinderlijke plaag ervaart. Het onderzoeksteam krijgt niks cadeau. Soms vlot het onderzoek en op andere momenten zit het muurvast. De lezer weet op een bepaald moment wie de moorden gepleegd heeft. Dit gaat enigszins ten koste van de spanning.

Een mooi zijspoor is de relatie van John Cardinal met zijn vrouw. Ze heeft in het verleden een aantal keren een manisch-depressieve psychose gehad en bij al te grote opgewektheid van haar kant gaan bij hem de alarmbellen rinkelen. Catherine voelt zich hierdoor betutteld en John ziet in opgewekt gedrag soms aanwijzingen die er niet zijn. Blunt maakt overtuigend duidelijk hoe een psychose uit het verleden een relatie in het heden kan belasten.

Bloedrode zomer is minder politiek getint dan de beide vorige boeken. Toch wordt ook deze keer weer actuele maatschappelijke context geschetst in de vorm van de lotgevallen van het geteisterde Algonquin Bay. Ik vond Bloedrode zomer minder spannend dan de beide vorige. Dit heeft te maken met de opbouw van het verhaal. Maar het boek bevat vele mooie sfeertekeningen en aansprekende, soms angstaanjagende personages waardoor het zeker de moeite waard is. Giles Blunt blijft een uitstekende schrijver.