naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z | Meer over Andrea Camilleri
Het ronden van de boei (2004) Andrea Camilleri ***
Eigenzinnige en markante hoofdpersonen

Montalbano, Siciliaan is commissaris van politie. Hij houdt er merkwaardige opsporingsmethoden op na, ook in Het ronden van de boei.
Immigranten proberen een uitweg uit hun ellende te vinden door in Sicilië aan land te gaan. Als een schip vergaat worden drenkelingen aan wal gebracht. Zo ook een jongetje dat Montalbano opvalt. Als dit kind later dood teruggevonden wordt, kan de commissaris geen gemoedsrust vinden. Wie is de dader?

Ik heb eerder een boek van Camilleri gelezen en was aangenaam verrast. Met name door de geestigheid van de auteur. Collega-recensenten Jeb en Gerd zijn ook erg gecharmeerd van de schrijver. Redenen genoeg om meer werk te lezen van deze Italiaan.
Het ronden van de boei is vooral een humoristisch en sprankelend boek dat grotendeels gedragen wordt door de commissaris. Hoe deze Montalbano te beschrijven? Levendige dialogen met zijn medewerkers, onorthodoxe uitspraken, vreemde invallen, zelfspot, humor, bezeten door lekker eten, gevoeligheid voor dames en merkwaardige opsporingsmethoden. Hij leeft in een soort van voortdurende strijd met zijn huishoudster die vooral te wijten is aan wederzijdse eigenzinnigheid. Ik vind Montalbano een opvallende hoofdpersoon en moest regelmatig grinniken om de humor. Zijn medewerkers zijn ook merkwaardig, ze leveren regelmatig ergernis op hoewel je op je klompen aanvoelt dat de commissaris ze graag mag.

En het verhaal? Twee verhalen lopen door elkaar en vallen aan het eind samen. Met het thema illegale bootvluchtelingen heeft Sicilië natuurlijk volop te maken. In dit onderwerp neemt Camilleri stelling, hetgeen ik kan waarderen. Hij doet dit door het schrijven van een vlotlopend, interessant verhaal dat goed in elkaar zit en boeit door de verteltrant van de schrijver. Stukje bij beetje worden – na speurwerk en toeval – de vragen beantwoord.
Misschien is een punt van kritiek wel dat Montalbano iets teveel de grote held en speurder is. Dat stoorde mij overigens niet.
Ik heb genoten, Camilleri heeft mij plezierige uurtjes bezorgd. Dat smaakt beslist naar meer!

De vorm van water (2002) Andrea Camilleri ***

Humoristisch en herkenbaar eigen
Het vorige boek dat ik las van Andrea Camilleri was getiteld Het ronden van de boei. Dat beviel uitstekend. Tijd voor De vorm van water. Een vooraanstaand politicus wordt in een compromitterende situatie aangetroffen. In een auto, in een louche omgeving en met de sporen van seks. Alles duidt op een hartaanval tijdens een orgasme. En dat in een omgeving waar het wemelt van de prostituees. Slecht voor je reputatie. Twee ‘ecologische krachten’ (straatvegers) ontdekken het lijk en vragen zich af wie ze moeten inseinen. Ze kennen de vermoorde man uit het publieke circuit, hij is een vooraanstaand persoon. Tijd voor Montalbano om in actie te komen.

Commissaris Montalbano is weer opvallend aanwezig in dit verhaal. Hij gelooft de meest voor de hand liggende verklaringen niet en gaat op zoek naar achterliggende motieven of weggemoffelde belangen. Op deze manier belandt hij in de wereld van politiek, ellebogenwerk en intriges. Dankzij zijn eigenzinnige opsporingsmethodes ontdekt hij dat er meer aan de hand is dan men in eerste instantie dacht. Camilleri heeft er een opmerkelijk verhaal van gemaakt. De commissaris is onvermoeibaar, soms niet te genieten, houdt van vrouwelijk schoon en lekker eten. Hij opereert eigenzinnig en laat zich weinig gelegen liggen aan druk van hoger geplaatsten. In het begin van dit boek zijn hiervan enkele mooie voorbeelden aanwezig.

Het vorige boek kreeg van mij vier sterren, De vorm van water krijgt er drie. Ik vond deze iets minder goed. Maar deze Italiaan blijft voor mij een begenadigd schrijver met veel humor en een herkenbare stijl. Schrap de namen van hoofdpersonen, steden en locaties, vul andere namen in en ik vermoed dat ik de hand van Camilleri herken. Over de titel volgende: ‘Water heeft geen vorm van zichzelf’, zo zegt Camilleri. ‘Het neemt de vorm aan van het vat waarin het gegoten wordt.’ Mooi gezegd en interessant om na de denken over in hoeverre dit geldt voor menselijk gedrag.