'De stille zonde' is het thrillerdebuut van Lieneke Dijkzeul. Zij heeft haar sporen verdiend als schrijfster van kinderboeken, maar de vraag is uiteraard bij de publicatie van haar eerste misdaadroman of ze ook met dit genre uit de voeten kan.

Eric Janson wordt vermoord tijdens een schoolreünie. Hij was leraar Engels en tijdens het feest waren veel oud-leerlingen aanwezig. Maar wie was de dader? Er waren talloze reünisten aanwezig.
Een moeilijke opgave voor Paul Vegter, rechercheur. Een paar mensen vallen meteen op waaronder David Bomer en Eva Stotijn, een alleenstaande moeder met een dochtertje.
Ligt de oplossing in het verleden? Was er een insluiper?

Lieneke Dijkzeul heeft een Nederlandstalige misdaadroman afgeleverd die mooi in balans is.
‘Vakmanschap is meesterschap’ en ‘een schrijfster met ervaring’. Dat waren gedachtes na het lezen van 'De stille zonde'.
Het verhaal is goed opgebouwd, het wringt nergens, doet niet geforceerd aan en is niet schreeuwerig of effectbelust.
Lieneke Dijkzeul maakt van rechercheur Paul Vegter een man van vlees en bloed.
Andere dragende personages krijgen eveneens lichaam en ziel.
Het zijn gewone mensen, gevormd door hun portie levenservaringen die ze met zich mee dragen. De schrijfster belicht dit gegeven zonder dat het zwaar of klagerig wordt. Het is er nu eenmaal en het geeft diepte aan personages.
De relatie van Eva Stotijn met haar omgeving en haar dochter wordt indringend en gevoelig beschreven. Grote woorden of overdrijvingen kom je niet tegen. De kracht schuilt in het kleine.
De spanning van het verhaal zit hem niet in een denderend plot of een spectaculair einde. De spanning zit hem in de mooie opbouw, de diepgang en het benieuwd zijn naar de ontknoping en het lot van personages.
Een mooi, ‘klein’ debuut voor de thrillerwereld. ‘Klein’ betekent in dit geval een groot compliment.

Koude lente is de tweede misdaadroman van Lieneke Dijkzeul. Ze is een ervaren schrijfster want ze schreef meer dan vijftig kinderboeken. Deze ervaring is duidelijk merkbaar. Na lezing van Koude lente past de constatering dat hier een doorgewinterde schrijfster aan het woord is die met veel kennis en kunde personages gestalte geeft, spanning aanbrengt en de lezer weet te beroeren. Want het boek hakt er stevig in.
Koude lente is een boek dat dwingt tot verder lezen. Maar er is meer. De auteur weet de lezer herhaaldelijk te raken. Soms door gewelddadige scènes die schokkend zijn, soms door passages die ontroeren. Maar vooral door de prachtige, sfeervolle en doeltreffende schrijfstijl. Lieneke Dijkzeul brengt nuanceringen aan waardoor personages en situaties extra kleur krijgen. 
De schrijfster heeft veel aandacht voor het kleine. Maar ook de huidige Nederlandse samenleving komt voorbij. Bijvoorbeeld in de vorm van een portret van een allochtone winkelier, de mechanismes binnen jeugdbendes of de perspectiefloosheid van het leven binnen een liefdeloos gezin. Ik herinnerde me een uitspraak uit de pedagogiek. Hij luidt als volgt: ‘Ieder mens heeft recht op een persoon die van hem of haar houdt.’ De jongen uit het verhaal zou je dit toewensen.     
    
De politiemensen krijgen steeds meer gestalte. Paul Vegter maakt gedurende het boek een ontwikkeling door. Na het verlies van zijn vrouw krabbelt hij langzaam overeind en krijgt meer zin in iets nieuws. Dit wordt symbolisch verwoord door de sloop van het oude en het zorgvuldig opbouwen van het nieuwe op oude fundamenten. 
Koude lente is een rijk boek met veel interessante thema’s die meer of minder expliciet naar voren komen. Zoals de eenzaamheid die zich kan aandienen tijdens het samenleven met een ernstig zieke partner. Of de nauwe verwantschap tussen angst en agressie. Of de werking van machtsmechanismen tussen mensen.

De hoofdpersoon die de meeste indruk maakt is de eenzame jongen. Samen met zijn alcoholische moeder woont hij in een aftandse flat en slijt zijn dagen. Soms gloort er enige hoop die vervolgens weer de bodem ingeslagen wordt. Het uitzichtloze leven van deze jongen, zijn onvermogen en de liefdeloosheid van zijn bestaan maken grote indruk en stemmen tot nadenken.  

Hulde voor Lieneke Dijkzeul die een bijzonder intelligente en aangrijpende misdaadroman heeft afgeleverd. Koude lente is : spannend, ontroerend,  realistisch en bovenal: prachtig  geschreven door een ervaren vakvrouw die schrijft met compassie.