Twitter Facebook Gastenboek

Jacob Vis

De erfgename is het jongste boek van de hand van Jacob Vis. Deze keer is het weer een verhaal rondom Ben van Arkel uit IJsselmonde. Een interview.....

Tweede deel uit een trilogie ...

Interview: Ine Jacet

Jacob Vis heeft vele titels op zijn naam staan. Hij werd diverse keren genomineerd voor De Gouden Strop en vorig jaar nog voor De Diamanten Kogel. Een deel van zijn boeken speelt zich af in IJsselmonde, een fictief Overijssels plaatsje. In deze serie is Ben van Arkel een hardwerkende politieman. Eind 2009 verscheen De erfgename, een verhaal rondom van Arkel. Enkele personages uit voorgaande boeken maken hun opwachting.

Jacob. Als ik goed geteld heb is dit het negende boek dat je schrijft met Ben van Arkel in de hoofdrol. Bevalt het nog steeds om over hem te schrijven?

Ja, hij is mijn alter ego en hij is me langzamerhand net zo vertrouwd geworden als mijn betere ik. Bij Ben van Arkel hoort ook IJsselmonde en ook die locatie bevalt me nog steeds.

Maar de belangrijkste reden van mijn keuze voor een vaste hoofdpersoon in de IJsselmondeverhalen is dat hij – hoe paradoxaal het ook moge klinken – als achtergrond fungeert voor de eigenlijke hoofdpersonen van elk verhaal. Een vast personage krijgt contouren die zich in elk volgend verhaal wat meer verdiepen en soms tot verrassende wendingen leiden, maar bij mij is de protagonist steeds een ander dan Van Arkel. Hij brengt stabiliteit in het verhaal, maar de oorlog wordt door anderen veroorzaakt.

Ben is uiteraard ouder geworden. Zie je andere ontwikkelingen binnen zijn personage?

Natuurlijk. Net zoals ik zelf ouder word, zo gebeurt dat ook met Van Arkel. Ouder, geblutst door de belevenissen in zijn beroep en in zijn privé-leven, bemind en verlaten en naar ik hoop in elk verhaal een tikje wijzer. Hij heeft ondanks zijn bloemkooloren veel vrouwelijke fans en dat vind ik prachtig.

In De erfgename wordt verwezen naar 2 vorige boeken uit de reeks. Morren uit 2001 en Brains uit 2002. Was je altijd al van plan om personages uit vorige boeken opnieuw te introduceren?

Ja, Henriëtte en Lynn, de één is heel oud, de ander heel jong, zijn me dierbaar geworden. Ik ben altijd van plan geweest meer over hen te schrijven. Sommige personages worden dierbare vrienden voor hun schrijver en met deze twee vrouwen is dat zeker het geval. Dat heeft niets te maken met de noblesse van hun karakter, want dat hebben ze geen van beiden. Maar met al hun fouten en gebreken zijn het vrouwen om verliefd op te worden en intens van te houden en zulke mensen wil je niet kwijt als je de laatste bladzijde van je boek hebt geschreven.

In De erfgename spelen vier eigenzinnige vrouwen een belangrijke rol. Waarom deze keuze?

Het antwoord op die vraag sluit aan bij het vorige. Henriëtte en Lynn, twee uitgesproken karakters hebben in het begin de pest aan elkaar, maar na verloop van tijd gaan ze elkaar zeer waarderen.

Gonda speelt in Morren en De Erfgename nog een rol aan de zijlijn, maar in het derde deel van de reeks – De Imker – is zij het dragende personage. Gonda is de vlees geworden eigenzinnigheid die bij de één afkeer en bij de ander bewondering en affectie oproept. Ann is de vierde vrouw in dit boek. Zij is een eenmalig karakter, maar ook zij is een uitgesproken persoonlijkheid die met vaste hand haar doelen najaagt.
Tja, waarom die keuze voor eigenzinnigheid? Omdat het boeiende mensen zijn die hun eigen leven in de hand nemen en hun talenten benutten om er iets moois van te maken. In een misdaadroman waarin de misdaad centraal staat is het ook voor de schrijver intrigerend om te zien hoe zulke vrouwen reageren op de gruwelijke gebeurtenissen waarmee ze te maken krijgen. Ze moeten sterk van karakter zijn om die gebeurtenissen het hoofd te bieden en dat doen ze dan ook, elk op haar eigen manier. Moeder en dochter Van Walsum passen in de karakteristiek die Henriëtte zelf gaf: mooi, rijk en ongelukkig en geen van beiden zijn ze van plan zich bij dat laatste neer te leggen.

Was het voor jou als schrijver moeilijk om in de huid van deze vrouwen te kruipen?

Die vraag krijg ik vaker en het verbaast me eigenlijk dat het me zo vanzelfsprekend afgaat. Ik ben een man, en een oude man bovendien, maar ik kan me zonder moeite verplaatsen in mijn meestal veel jongere (en soms nog veel  oudere) vrouwspersonen. Ik zie ze voor me, hoor ze praten, alsof het levende mensen zijn en geen producten van mijn eigen fantasie. Ze doen ook eigenzinnige dingen die ik helemaal niet van plan was, maar die ik dan tot mijn verbazing uit mijn pen zie komen. Ik laat zo’n onverwachte ontwikkeling altijd haar gang gaan: vertel me maar wat je gaat doen en het komt tot dusver altijd precies op zijn of haar pootjes terecht. 

Het landgoed Morren en Henriëtte, de oude dame, doen enigszins archaïsch aan: De omgangvormen tussen de bode en de oude dame, het vervallen landgoed, de dochter die te paard aan komt rijden enz. Heb je hiervoor research gepleegd?

Nee, het komt allemaal uit mijn eigen herinnering. Die omgangsvormen zijn die uit mijn jeugd. Ze lijken nu archaïsch en dat zijn ze natuurlijk ook, maar ze zijn echt. De verhouding tussen Noortje, de huishoudster en Henriëtte, de landgoedeigenaresse is zoals ik me die herinner uit mijn jeugd: het lijkt een vertoon van opperste dienstbaarheid, maar er is ook een diep wederzijds respect. Daar werd niet over gepraat, het is impliciet aan de manier waarop beiden met elkaar omgaan. Gonda, de dochter is van een andere generatie en zij zal in het slot van de trilogie omverbloemd haar waardering voor Noortje laten blijken.

Links
Site van de schrijver
Site misdaadromans.nl over Jacob Vis
Recensies van boeken

De erfgename begint op woensdag 11 november 2009. Waarom deze datum? Je hebt het boek eerder dan op deze datum afgerond?

Het was oorspronkelijk een jaar eerder, maar ik heb de economische crisis  en het belang van grond als onderpand meegenomen en het boek dus een jaar later gepositioneerd.

Komt er nog een volgend boek uit met (een deel van) de personages uit De erfgename.

Ja, zoals gezegd is het een trilogie. Het laatste deel heet De Imker. Het komt dit jaar uit.  Gonda, de dochter van Henriëtte(en haar erfgename) is de protagonist. Het is ook voor mijzelf  verrassend om te zien hoe ze zich van een verwend, egocentrisch kreng ontwikkelt tot iemand waarvan je gaat houden.

De omslag van het boek is een schilderij van de Russische schrijver Ilja Repin. Waarom heb je gekozen voor deze omslag of deze schilder?

Repin is voor mij de Russische Rembrandt. Een fenomenaal schilder. Vier of vijf jaar gelden was er een tentoonstelling van zijn werk in het Groninger museum en dit schilderij van barones Varvara Ikskul von Hildebrand hing meer dan levensgroot bij de entree van de zaal. Ik heb er zeker een halfuur naar staan kijken. Het was alsof ze terugkeek met die mysterieuze glimlach, zo levensecht dat ze voor mij net zo leefde als mijn eigen personages. En ik dacht: deze vrouw is Henriëtte. Vandaar.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Eerst maak ik De Imker af, een boek dat ik met enorm plezier en nieuwsgierigheid naar de ontwikkeling van mijn personages schrijf. Dan heb ik een opdracht voor een scenario voor een speelfilm naar mijn true crime story Het Rijk van de Bok. Die zaak is nog steeds in bewerking. Het boek heeft heel wat losgemaakt, vooral in juridische kringen. Een topadvocaat bereidt de herziening voor en de commissie evaluatie afgesloten strafzaken (CEAS) onderzoekt of er geen manco’s zaten in het strafproces waardoor de rechters op het verkeerde been zijn gezet. Als dat er allemaal toe mag leiden dat de man vrij komt is me dat meer waard dan de Nobelprijs. Maar zover is het nog lang niet. Dit jaar krijgt het wel zijn beslag, maar waar het toe zal leiden is nog onzeker.
Verder wil ik dit jaar een begin maken met een roman over mijn grootouders die begin vorige eeuw leefden in Deli op Sumatra. Mijn grootvader was tabaksplanter in de tijd van de poenale sancties – een verkapte vorm van slavernij – en mijn grootmoeder(die ik nooit heb gekend want ze stierf lang voor mijn geboorte) was zijn Soendanese huishoudster. Ik loop al vijftien jaar rond met het plan dat boek te schrijven en nu moet het er eens van komen. Als ik er mee begin en een flink eind op streek ben zal ik je er meer over vertellen.
Ik heb ook het plan om een boek te schrijven met Lynn in de hoofdrol. Geen misdaadroman al komt Ben van Arkel er ook in voor, maar een gewone roman waarin niet de misdaad maar de liefde centraal staat en alle verwikkelingen die bij een onverwerkt trauma te pas komen.
En ik heb een idee voor een fantasy jeugdroman over de dochter van een boswachter die met een elfenprins de grondslag van het elfenvolk moet redden.
Je ziet: plannen genoeg.

Verloting:
In samenwerking met uitgeverij Ellessy hebben we 5 exemplaren van De erfgename verloot.

De winnaars zijn:
M. Krings - Voerendaal
I. Bloemberg - Megen
Y. van der Woude - Groningen
R. van Reijen - Oude Tonge
I. van Dalen - Eindhoven.