Misdaadromans

Onlangs is Indringer van de Vlaamse misdaadschrijver Patrick de Bruyn verschenen. Maar was de titel van het tweede boek van deze auteur ook al niet Indringer?
Heeft hij het misschien herschreven? Waarom? Tijd om enkele vragen te stellen aan Patrick de Bruyn.

Door: Ine Jacet

Indringer dateert uit het jaar 2000 en het was je tweede boek. Even terug naar deze tijd. Hoe kijk je terug op de tijd dat je dit boek schreef?

Nadat File goed was onthaald, wilde ik een tweede boek schrijven. Dat besluit viel samen met enkele dramatische gebeurtenissen in mijn andere beroepsbezigheden.
Zoals ik in het eerste hoofdstuk van Indringer versie 2008 nu ook uitleg: ik was diep geschokt door wat er met een van mijn professionele relaties was gebeurd, en ik moest dat van me afschrijven.

Indringer werd goed ontvangen en werd in 2000 genomineerd voor de Hercule Poirot Prijs. Je hebt het herschreven. Dat zie je zelden tot nooit bij misdaadromans. Waarom heb je het boek herschreven?

Het komt wel eens voor dat een auteur een werk waar hij niet gelukkig mee is, herschrijft, maar zo drastisch als ik Indringer bewerkte, nee, dat zie je wellicht niet zo vaak.
Indringer had in 2000 twee drukken gehad en was sindsdien nooit meer herdrukt. Maar de lezers bleven er naar vragen en mijn uitgever besloot om het opnieuw uit te brengen.
Ik had er nooit aan gedacht om het boek te herschrijven… tot ik het opnieuw begon te lezen…
Op dat moment moest een keuze worden gemaakt. We konden het boek in zijn originele vorm als een curiosum uitgeven, maar ik kon het niet opbrengen om mijn lezers een boek aan te bieden waar ik door de tijd zelf niet meer voor 100% achter stond.
Mijn belangrijkste bezwaar was dat in 8 jaar de thriller, en de Nederlandstalige thriller in het bijzonder, enorm was geëvolueerd. Waar 8 jaar geleden een product van eenzame huisvlijt als dit nog op enig applaus kon rekenen, is het aanbod Nederlandstalige thrillers vandaag veel rijker en de top vooral veel professioneler geworden.
Vandaag is een boek dat van mijn uitgever naar de lezer vertrekt, een boek waarin een heel team mensen, elk met hun specialiteit, het beste van hun kunnen hebben gelegd.
Daarom was mijn besluit: ‘Laten we dan nu toch vooral geen boek uitgeven dat niet meer aan de huidige standaard beantwoordt.’
Ik had het geluk dat mijn uitgever helemaal achter dat idee stond en een budget voorzag voor begeleiding, redactie, coverontwerp, enz...
Er bleef nog één detail over: het herschrijven…

Flaptekst.
Claire is een ambitieuze vrouw en heeft een drukke baan. Nu geniet ze, samen met haar man en dochtertje, van een heerlijke vakantie in Spanje. Tot haar dochtertje op klaarlichte dag verdwijnt. De ontvoerders gaan even ingenieus als pervers te werk. Maar nadat Claire op al hun eisen is ingegaan, wacht haar een onthutsende verrassing. Niets is nog als voorheen. Iemand is voorgoed haar leven binnengedrongen en ontneemt haar, langzaam maar zeker, alles wat haar lief is. Wie? En waarom? Het antwoord op die vragen is een puzzel die de lezer meevoert naar Hongkong en Genève, naar de voet van de Kilimanjaro en naar het eiland Sint-Maarten in de Caraïben.
Indringer is op 9 september 2008 verschenen. 

Heb je er lang aan gewerkt?

Even lang als aan een nieuw boek waarvan ik de eerste versie klaar heb. Het was echt heel hard werken.

Wat zijn volgens jou de grootste veranderingen?

Het boek is vooral tijdlozer en universeler geworden.
Tussen 2000 en 2008 zitten 8 jaar technologische evolutie. Denk maar eens aan hoe zwaar een mobiele telefoon toen nog woog... In het boek moest ik in 2000 ook nog uitleggen wat zo’n ding allemaal kon. Als je die passages nu leest, lijkt het of ik mijn lezers voor idioten houd…
Ik gebruikte ook vaak nog te veel woorden om iets gecompliceerds uit te leggen. Zo werd 15% van het volume tekst geschrapt. Of ik liet de dialogen te weinig voor zich spreken. En een vertelperspectief dat te vaak wisselt, bevordert het leesplezier ook weer niet: weg ermee. De karakters gaf ik met een of twee zinnetjes extra dat ietsje meer vlees, zodat ze dat ietsje meer diepgang kregen.
En de ik-persoon die ik in die tijd nog angstvallig buiten beeld had gehouden omdat ik niet wilde dat ik ermee zou worden geassocieerd, is nu een volwaardig personage.
Erg drastisch allemaal, maar laat ik duidelijk stellen: het boek is alleen maar geworden hoe ik het anno 2008 zou hebben geschreven: sterker, strakker ook, de karakters genuanceerder… kortom: veel beter. En was net dát niet de bedoeling?

Ben je tevreden?

Zeer zeker. Ik vond Indringer 2000 ook al een erg goed verhaal. En in 2000 was dat waarschijnlijk ook het beste dat ik kon schrijven met het metier dat ik toen had, maar zowel mijn standaard als de algemene standaard in thrillerland liggen vandaag gewoon zoveel hoger.

Zijn er ook veranderingen in de verhaallijn?

Nee, helemaal niet. Dan zou het een heel nieuw boek zijn geworden, en dan zouden we ook een andere titel hebben verzonnen. Maar het verhaal wijzigen zou ik gewoon niet hebben gekund, denk ik. Het ware verhaal ligt emotioneel ook nog altijd zo gevoelig dat ik daar geen afstand van zou kunnen nemen. Ik dacht dat ik het van me had afgeschreven, maar het is nooit weggegaan.

De flaptekst uit 2008 is uitvoeriger dan die uit 2000. Is daarvoor een reden?

In België hebben we intussen zowat alles gehad op het gebied van ontvoerde meisjes. Ik kan me niet voorstellen dat iemand nog geïnteresseerd is om op basis van de wervingstekst uit die tijd dit boek te gaan lezen. De ontvoering is trouwens helemaal niet het centrale thema in dit verhaal. Die kidnapping was in 2000 een manier om de lezer mee te krijgen in een vrij ingewikkeld verhaal.

Er is ook gekozen voor een andere cover. Op de cover van de versie van 2000 staat een afbeelding van je dochter. Is zij misschien ook de vrouw op de cover van 2008?

Nee, dat is niet meer mijn dochter. Dat bedoel ik precies met die professionalisering. In 2000 speelde mijn dochter model, ik nam de foto, ik photoshopte de achtergrond, maakte eigenhandig de titel…
Op Indringer 2008 prijkt een foto van de Amerikaanse topfotograaf Gary Isaacs die ook de coverfoto’s van Verliefd en Passie maakte. Mijn uitgever heeft rechtstreeks contact met hem. Het blijkt dat Gary zeer verguld is met de covers die onze ontwerper met zijn foto’s maakt. Hij zal dan ook voor mijn volgende boek de coverfoto verzorgen.

Weet jij eigenlijk hoe het zit met genomineerd worden voor prijzen? Kan een herschreven boek op een longlijst komen?

Reglementair lijkt het me perfect te kunnen, maar ik laat mijn uitgever en de selectiecommissie van de desbetreffende prijzen daarover beslissen. Ik ben daar niet zo mee bezig.

Ben je al weer bezig met een volgend boek? Zou je hierover iets kunnen vertellen?

Praten over een boek waaraan je bezig bent, brengt ongeluk... Ik ga het dan ook niet doen. Alleen wil ik wel al meegeven dat het ‘it could also happen to you’-gehalte dit keer wel heel erg hoog zal liggen.