Misdaadromans

Wanneer begon de auteur te schrijven?
Tijdens de kerstvakantie van 1993 las hij drie misdaadromans die hij uitermate interessant vond. De personages waren bijzonder, maar de manier waarop de verhalen geschreven waren, sprak hem minder aan. De vraag diende zich aan hoe hij dat zelf zou doen. Hij begon te schrijven en na acht weken keihard werken lag er de ongepolijste versie van zijn debuutroman Annas Erbe. Daarna moest er natuurlijk nog het nodige bijgeschaafd worden, maar Eckert had ondertussen wel een uitgeverij gevonden die het boek wilde publiceren. Meteen daarna begon hij aan zijn tweede boek. Dit betekent overigens niet dat Eckert al zijn boeken in dit razende tempo voltooit. Aan een ander boek, 617 Graden Celsius, werkte hij achttien maanden.
Horst Eckert is een gedisciplineerd schrijver. Na het ontbijt start hij de computer op en begint. ‘Het is een misverstand dat inspiratie zich aandient terwijl je wandelt en wacht. Je moet er echt voor gaan zitten, gaan schrijven en nadenken over de personages en het verhaal. Personages worden gaandeweg het schrijven bijgeschaafd, mede omdat je ze beter leert kennen. Daarnaast moet je uiteraard research plegen en je verdiepen in de plaatsen waar een verhaal zich afspeelt.’

Waarover schrijft Horst Eckert?
In veel van zijn misdaadverhalen spelen politiemensen een belangrijke rol. De auteur laat zich inspireren door de werkelijkheid. Uitgangspunt van een verhaal zijn hoofdpersonen die problemen hebben met hun omgeving. Bijvoorbeeld een politieman die worstelt met zijn privéleven of zijn carrière. Daaromheen wordt een misdaadverhaal geconstrueerd dat te maken heeft met deze problemen. Zijn personages verschillen per roman en zijn verhalen spelen zich af op allerlei locaties in Düsseldorf. ‘Dan is het belangrijk om goed te weten welke problemen in een wijk spelen. Het is altijd interessant om met politiemensen uit een bepaalde wijk te praten over hun werk. Soms laat ik een manuscript lezen aan deskundigen zodat zij eventuele fouten kunnen opsporen.’
De politiemensen van Horst Eckert kennen vele soorten en maten. Corruptie, gekonkel en eigenbelang en de tegenpolen komen in de verhalen voor. In de boeken vinden vrij veel moorden plaats. ‘Het moet niet te gruwelijk zijn in de zin van bloederig. Mijn doel is meer dat de lezer meeleeft met een personage en het dus jammer vindt als een karakter tegenspoed ervaart of zelfs sterft. De lezer moet zich kunnen identificeren met politiemensen. Als iemand gewond raakt of neergeschoten wordt, dan moet meeleven met wroeging, schuldgevoel of spijt mogelijk zijn. Een personage moet persoonlijk verwikkeld zijn in een zaak.’

Hoe kijkt Horst Eckert naar misdaadromans en de samenleving?
‘Misdaadromans zijn voor mij een spiegel van de samenleving. Het geeft een beeld van de stand van zaken in een samenleving. Ik geloof overigens niet dat mensen moorden gaan kopiëren omdat ze erover gelezen hebben. Ik heb een keer gehoord over een moordzaak in Bremen. Een vrouw was vermoord in een parkeergarage. Om haar heen stonden vreemde voorwerpen gerangschikt. Toen de moordenaar werd gepakt, vond men in zijn huis een misdaadroman waarin hetzelfde voorkwam. De moordenaar verklaarde dat de gewelddadigheid al lang in hem zat, door het boek was hij op een idee gekomen, maar anders zou hij de moord ook hebben gepleegd. Dit blijven uitzonderingen.’

Waarom gaan misdaadromans altijd maar weer over moord? En kan Horst Eckert zich een wereld zonder criminaliteit voorstellen?
‘Een misdaadroman moet spannend zijn en een moord kan deze spanning opvoeren. Agatha Christie heeft eens een briljant kort verhaal geschreven over een verdwenen diamant. Hij verdween uit een afgesloten ruimte, dus moest de verdachte nog steeds aanwezig zijn. Hetzelfde gold voor de diamant. Ten slotte vond Miss Marple hem in de kroonluchter. Zo’n verhaallijn is voldoende voor een kort verhaal, maar je kunt er geen roman aan wijden. Dan heb je toch meer verwikkelingen nodig. Onze wereld is gewelddadig en de meeste auteurs van misdaadromans schrijven hierover.
Jammer genoeg zijn politiekorpsen en andere handhavers van de wet nodig binnen een rechtstaat. Dat zie je overal ter wereld. Als een rechtstaat niet functioneert, zie je dat vijandige clans elkaar afmaken. Misschien is een staat zonder politie of andere handhavers van de orde wel een mooi ideaal, maar het lijkt toch een utopie. Ik ben het nog niet tegengekomen in de wereld.’

Zijn de boeken van Horst Eckert zogenaamde ‘regiothrillers’ omdat ze zich afspelen in Düsseldorf?
‘Ik weet niet precies wat men onder een regiothriller verstaat. Zijn het boeken die in een bepaald herkenbaar gebied spelen? Dat komt heel vaak voor, je ziet het in veel misdaadromans. De Wallander-reeks van Henning Mankell speelt zich af in Ystad, Chandler lokaliseert zijn verhalen in Los Angeles. Niemand zegt dan dat dit regiothrillers zijn. Een misdaadroman die zich in Düsseldorf afspeelt zou ik dan ook niet per definitie een regiothriller willen noemen.
Maar er bestaan ook misdaadromans die alleen een betekenis hebben voor een bepaalde regio. Dan is de thriller met name gericht op dit gebied. Consequentie is dan ook dat bepaalde plaatsen of gebeurtenissen er per se in moeten. De doelgroep is dan veel meer een regionale markt. Ik vind dit overigens niet typisch voor de Duitse misdaadliteratuur. Dat zie je overal ter wereld.’ In elk geval is het niet mijn pretentie regio-thrillers te schrijven. Ik hoop dat de lezers in Duitsland en elders mijn boeken kunnen waarderen.

Ela Bach is vrouw en chef van een speciale onderzoekcommissie. Ze heeft de taak onderzoek te doen naar een zesvoudige moord in een fitnesscentrum. Dat gaat niet van een leien dakje want niet iedereen is blij met een vrouwelijke chef.
Leo Köster werkt bij de ME. Hij heeft een goede staat van dienst en wordt met respect behandeld. Maar de laatste tijd trillen zijn handen teveel bij oefeningen. Hij wijt het aan zijn scheiding, maar krijgt de trillingen niet onder controle. Kan hij nog wel functioneren op het niveau dat van hem wordt verwacht? Martin Zander is brigadier. Hij heeft veel te verbergen evenals zijn partner die hij hoog acht. Dan komt deze partner om bij de zesvoudige moord. Welke belangen zal Martin najagen? Kan hij de dader vinden? En hoe zit het met de tweeling? Welke rol spelen zij?

Zie hier drie personages die een belangrijke rol spelen in De fatale tweeling. Het zijn kleurrijke en levensechte personages. Horst Eckert beschrijft positieve, negatieve kanten, achtergronden en het dagelijkse leven van politiemensen. Kleine en grote voorvallen komen voorbij. Hierdoor worden de personages tot geloofwaardige karakters en leert de lezer hen kennen. De harde, corrupte kant van het politiewerk wordt belicht evenals intriges en machtspelletjes. Maar er is meer....

De fatale tweeling is een boek vol vaart en actie en kent verrassende ontwikkelingen. Daarnaast lukt het de auteur om karakters goed uit te werken. Eckert heeft een herkenbare eigen stijl en de politie van Düsseldorf wordt geloofwaardig van binnenuit beschreven. Interessant om over Duits politiewerk te lezen.
Soms worden er iets teveel personages geïntroduceerd en soms leest het boek even niet echt lekker.
Blijft staan dat dit een interessante misdaadroman is van Duitse herkomst. Ongetwijfeld is Horst Eckert een talentvol schrijver met een herkenbare eigen stijl. Graag meer vertalingen van het werk van deze – in eigen land – geliefde en gewaardeerde auteur. IJ ***