De vertwijfelde recensent
Guido Huisintveld, 10 juni 2009
Goed. Ik ben geen twintig meer. Zelfs geen dertig. Ach, laat ik er niet omheen draaien: de veertig ruimschoots gepasseerd. Een constante factor in alle voorbije decennia is de voorliefde voor boeken, waarbij fictie de boventoon voert.
Door deze jarenlange leeservaring meende ik op een gegeven moment een solide basis te hebben om gefundeerde uitspraken te kunnen doen over de produkten die in vele stapels te koop worden aangeboden in hemelse panden, ook wel boekwinkels genoemd.
Die auteur schrijft goed, dat boek is waardeloos, deze titel kan ik u zeer aanbevelen, en dat alles ook nog eens gelardeerd met de enigszins banale edoch efficiënte sterwaardering. Alsof ik de kennis in pacht heb, confronteer ik u met mijn ongezouten kritiek. Luistert u toch vooral naar mij, lijk ik haast te zeggen. Van enige onzekerheid is geen sprake.
Dat laatste is schijn. Ik zal u een geheim verklappen: ik ben zo onzeker als de pest. Het is gemakkelijk achter je laptop een mening te verkondigen zonder directe tegenspraak of weerlegging van gestelde feiten. Zou ik een auteur in levende lijve tegenover mij hebben zitten, dan zijn de tanden in mijn bek hoogstwaarschijnlijk ontelbaar en bestaan mijn uitlatingen zelden uit meer dan twee woorden. “Mooi boek…” (brede glimlach). Een dergelijke confrontatie heeft echter nog niet plaatsgevonden en ik geloof dat ik aan deze status quo weinig wil veranderen.
In mijn directe omgeving zijn er niet zoveel leesbeesten en derhalve blijven de literaire discussies voornamelijk binnen de grenzen van de veilig beperkte forumruimte alhier. Veilig, want omringd door medeliefhebbers van (spannende) boeken. Maar de onzekerheid blijft. Wie denk ik wel dat ik ben om in een aantal volzinnen te kunnen oordelen over het werk van een ander? De tijdspanne waarin het besproken boek is geschreven staat in geen verhouding tot dat uurtje dat ik aan een stukje spendeer. En waar baseer ik mijn mening nu eigenlijk op? Wat is hij waard? Wie leest ze? Trekt er überhaupt iemand zich iets van aan?
Vragen die me uiteindelijk brengen tot de eindvraag: waar doe ik het voor?
“Voor de lol”, heb ik me wel eens laten ontvallen. Een dooddoener en deels bezijden de waarheid. In werkelijkheid meen ik relatief gezien toch enig verstand van zaken te hebben en haal ik graag voor u de krenten uit de pap. Dit boek kan ik u aanraden, maar dat kunt u beter laten liggen. Het is maar een tip hoor, mensen.
Ik ben de veertig al gepasseerd en heb de afgelopen decennia honderden boeken verorberd. De smaakpapillen zijn volgroeid en tot een dusdanig niveau ontwikkeld dat ik toch wel een redelijk correct waardeoordeel kan geven.
Toch? Of...
